Καινούριο βιβλίο, ίδια ιστορία.
Κακά τα ψέμματα! Η σειρά Age of Empires αποτελεί λαμπρό ορόσημο στην ιστορία των RTS και του gaming γενικότερα. Όχι, δεν είναι η πρώτη, μιας και το Dune II αποτελεί τον ”πατέρα” των RTS. Ούτε μπορεί κανείς να ισχυριστεί – χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις – ότι είναι η σημαντικότερη ή ότι καθιέρωσε το είδος. Θα σηκωθούν οι fans του Command and Conquer και θα αρχίσουν να φωνάζουν. Όμως, είναι μια από τις πλέον σημαντικές, γιατί ήταν απολαυστική στο παίξιμο, εισήγαγε ενδιαφέρουσες μονάδες και σχηματισμούς, αλλά – το σημαντικότερο, ίσως – προσέγγισε την ιστορία μέσα από το παιχνίδι. Την πραγματική ιστορία, όχι τη φανταστική, αυτή των Empire Earth, Civilization κ.λπ κ.λπ.
Χρειάστηκαν, μάλιστα, τρεις ξεχωριστοί τίτλοι για να καλύψει το εύρος της ανθρώπινης ιστορίας: το πρώτο Age of Empires καταπιανόταν με την αρχαία εποχή, το Age of Empires II με την μεσαιωνική – αναγεννησιακή και το Age of Empires III με την εποχή των αποικιών. Είτε ήταν η θεματολογία, είτε οι μηχανισμοί, οι παίκτες έδειξαν περισσότερη προτίμηση στο δεύτερο μέρος της σειράς κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πρώτα εκδόθηκε remaster για το Age of Empires II και μετά το οτιδήποτε άλλο.
Τώρα, όμως, για κάποιο λόγο, αποφασίστηκε από τη Microsoft η επανέκδοση του αρχικού παιχνιδιού, με την ομάδα της Forgotten Empires πίσω από την ανασκευή του. Καλοπροαίρετα σκεπτόμενοι, είναι μια άριστη ευκαιρία να επισκεφτεί κανείς εκ νέου την αρχαία εποχή. Να γνωρίσει την αυγή της ανθρωπότητας, ξεκινώντας από τα πρώτα βήματα των κυνηγών – συλλεκτών, να ανακαλύψει σιγά – σιγά τις έννοιες της δημιουργίας, της συνεργασίας και της αντιπαράθεσης, ώστε να περάσει σταδιακά και ομαλά στις πιο περίπλοκες αρχές, όπως αυτή της διπλωματίας, της θρησκείας και της έρευνας.
Όλα τα παραπάνω έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη των επί μέρους πολιτισμών και δημιούργησαν τη μεγάλη χύτρα όπου ζυμώθηκε και παρασκευάστηκε εν τέλει η ανθρώπινη ιστορία. Η μετάβαση αυτή, από την ανάγκη για τροφή στην ανάγκη για κατάκτηση αλλά και πολιτισμική κορύφωση, έρχεται με ρυθμό ομαλό και αποτελεί τη σιδηροτροχιά επάνω στην οποία κινείται το κύριο μέρος του παιχνιδιού. Ξεκινώντας από τις νομαδικές φυλές στην περιοχή του Νείλου, εξελίσσεται ο αρχαίος αιγυπτιακός πολιτισμός μέσα από το εκτενές tutorial, για να περάσουμε στη συνέχεια σε Βαβυλώνιους, αρχαίους Έλληνες, Ρωμαίους, Φοίνικες και αρκετούς ακόμα.
Κάθε πράξη, αποστολή, μάχη, μονάδα, skill και λοιπά, πηγάζει από πραγματικά ιστορικά γεγονότα και συνοδεύεται από ανάλογα κείμενα παραπομπής σε ιστορικά γεγονότα. Φαίνεται ότι, τελικά, σκοπός είναι να “παίξει” ο παίκτης την ανθρώπινη ιστορία και να τη ζήσει μέσα από τους RTS μηχανισμούς του τίτλου. Αυτός ο σκοπός επιτυγχάνεται στο απόλυτο, μιας και το κάθε στοιχείο και παραμικρή λεπτομέρεια είναι αφιερωμένο στο να προσδώσει το κατά το δυνατόν πιστότατο feeling της κάθε εποχής και του κάθε πολιτισμού.
Αρκεί, όμως, αυτό για να καταστήσει το εν λόγω remaster ένα καλό παιχνίδι γενικότερα; Αρκεί, μήπως, ο εξαιρετικός οπτικός τομέας (που δεν έχει τίποτα ζηλέψει από το AoE II HD) να του προσδώσει τον παραπάνω χαρακτηρισμό; Όλα φαίνονται υπέροχα, κινούνται ομαλά κι ο αργόσυρτος ρυθμός (αλλάζει, μην ανησυχείτε) αφήνει τον παίκτη να χαλαρώνει και να παρακολουθεί την ιστορία να εξελίσσεται με κάθε θάμνο που αδειάζει από φρούτα, με κάθε βάρκα που καταστρέφεται, με κάθε μνημείο που εγείρεται. Επιπλέον, ο εκάστοτε πολιτισμός μοιάζει να μιλάει τη γλώσσα του (πραγματικά δύσκολο να αποδειχτεί αυτό) κι όλο το feeling παραπέμπει σε ένα πολύ πρωτότυπο ντοκυμαντέρ.
Αρκούν λοιπόν όλα τα παραπάνω; Η απάντηση είναι όχι. Αυτό γιατί μιλάμε για remaster, κάτι το οποίο επιφέρει στο παιχνίδι τα ελαττώματα του όρου. Πολύ απλά, ενώ βελτιώθηκε άριστα η παρουσίαση – χωρίς, μάλιστα, να αλλάζει την ταυτότητα του αυθεντικού τίτλου – όλα τα άλλα παρέμειναν στο…1997. Οι RTS μηχανισμοί δεν έχουν αλλάξει και αυτό θα ξενίσει πολλούς. Πώς να παίξει κανείς χωρίς πύλες στο τείχος που χτίζει; Πώς να καθοδηγήσει μονάδες σε μάχη, όταν αυτές συνεχίζουν να σκαλώνουν στα δέντρα και πρέπει να τις…πάρει από το χεράκι;
Πώς να αναπτύξει τακτική, εκμεταλλευόμενος τα τύπου “πέτρα – ψαλίδι – χαρτί” πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του κάθε unit, όταν αυτά δεν μπορούν να ακολουθήσουν το προκαθορισμένο path και παίρνουν ανούσια detours; Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην ΑΙ των αντιπάλων. Ένα απλό block τοίχου μπορεί να αποτρέψει την προσέγγιση των αντιπάλων από την βέλτιστη – γι’ αυτούς – οδό και να τους αναγκάσει να κάνουν τον κύκλο μιας λίμνης για να προσεγγίσουν τον καταυλισμό σας.
Επιπλέον, το Age of Empires II μας έδειξε ότι οι διαφορές μεταξύ των πολιτισμών δεν έγκεινται μονάχα στη γλώσσα και την αρχιτεκτονική αισθητική, αλλά εκτείνονται και στις ειδοποιούς διαφορές μεταξύ των μονάδων, υλοποιώντας τέτοια χαρακτηριστικά στο έπακρο και σε σημείο μάλιστα να καθορίζουν την έκβαση μιας μάχης. Όλα αυτά δεν υπάρχουν εδώ. Αν αγνοήσει κανείς τις διαφορετικές γλώσσες που μιλιούνται στο παιχνίδι, δε θα βρει ουσιαστικές διαφορές στο παίξιμο μεταξύ των λαών. Κοινώς, είτε παίζει τους Αιγύπτιους είτε τους Βαβυλώνιους, είναι ένα και το αυτό. Κάτι τέτοιο σύντομα προσδίδει στασιμότητα στο παιχνίδι και εύκολα φέρνει την αίσθηση “έπαιξα μια μάχη, τα είδα όλα”. Η μόνη διαφορά έγκειται στα ιστορικά στοιχεία και την πλοκή του κάθε campaign. Έτσι ήταν το 1997, έτσι είναι και τώρα.
Πόσους πραγματικά, ενδιαφέρει κάτι τέτοιο; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να αποκτήσουν ένα παιχνίδι για να κάνουν το ίδιο ακριβώς μάθημα ιστορίας που έκαναν και τότε, αλλά μέσα από τις σελίδες ενός καινούριου βιβλίου με όμορφα χρώματα; Η παραπάνω φράση συνοψίζει με λίγα λόγια το σύνολο του Age of Empires Definitive Edition και θεωρείται δεδομένο ότι θα προσελκύσει μονάχα αυτούς που συνδυάζουν την αγάπη για την ιστορία, τη νοσταλγία για το πρώτο παιχνίδι και την προτίμηση αυτού έναντι στο εξαιρετικό δεύτερο μέρος. Οι υπόλοιποι είτε θα προτιμήσουν να ικανοποιήσουν τη νοσταλγία τους μέσα από το εξαιρετικό Age of Empires II HD, είτε θα το προσπεράσουν ολότελα.
