“I love the smell of NAZI in the morning.”
Τα παιχνίδια Battlefield έχουν μια πολύ συγκεκριμένη θέση στην αγορά των videogames. Είναι πολλά τα multiplayer FPS που ο παίκτης βάζει, για να απολαύσει μερικά γρήγορα λεπτά άμυαλου shooting. Τα Battlefield διαφέρουν, αφενός γιατί modes όπως το Conquest πολλές φορές διαρκούν μέχρι και μια ώρα, αφετέρου γιατί χωρίς προσοχή στο παιχνίδι και συνεργασία με την ομάδα, κατά πάσα πιθανότητα ο παίκτης θα κολλήσει στο deploy screen. Είναι γνωστό πως οι τρόποι προίκισης μιας μάχης στα Battlefield είναι τόσοι πολλοί (από spawn μόνο σε αεροπλάνα μέχρι camping με sniper σε ένα βουνό για όλη τη διάρκεια του match), που όποιος ενδιαφέρεται για τη νίκη, χρειάζεται ένα οργανωμένο squad.
Το Battlefield V συνεχίζει να προσφέρει τις ίδιες ακριβώς “εντάσεις” με τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, και είναι αυτό το πρόβλημά του, που σε συνδυασμό με το setting του Δευτέρου παγκοσμίου πόλεμου το κάνουν να χάσει τη μοναδική του ταυτότητα. Για τον γράφοντα το peak της σειράς Battlefield ήρθε με το Battlefield 3, ήταν εκεί που το παιχνίδι, τόσο σε campaign όσο και multiplayer, έδειξε πόσο διασκεδαστικό μπορεί να γίνει και προσέφερε στους παίκτες αμέτρητα διαφορετικά και -πάνω από όλα- νέα μέσα για να προσεγγίσουν μια μάχη. Επομένως, το Battlefield V πρέπει με τις επιλογές που έχουν γίνει να προσπαθήσει να φτάσει η ακόμα και να ξεπεράσει τον καλύτερο τίτλο της σειράς ενώ ταυτόχρονα να μένει μέσα στο setting και να διαφοροποιεί τον εαυτό του από τον προηγούμενο τίτλο της σειράς (Battlefield 1). Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε…
Τα προβλήματα για το BFV ξεκίνησαν ακόμα και πριν από την κυκλοφορία του. Η επιλογή των developers να συμπεριλάβουν στο πρώτο trailer μια γυναίκα με μηχανικό χέρι δεν βρήκε σύμφωνη τη κοινότητα του παιχνιδιού. Αργότερα ήρθε η ανακοίνωση του Battle Royale mode και ακόμα μια φορά η κοινότητα εξέφρασε ανησυχίες, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα το studio ανακοίνωσε την καθυστέρηση της κυκλοφορίας του παιχνιδιού. Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα τον εκνευρισμό πολλών φίλων της σειράς και τη μείωση των προσδοκιών για το παιχνίδι. Προσδοκίες που σίγουρα δεν πραγματοποιήθηκαν.
Το παιχνίδι κυκλοφόρησε ημιτελές. Τα War Stories αποτελούν το campaign κομμάτι του τίτλου. Τρεις διαφορετικές, ασύνδετες μεταξύ τους, ιστορίες που κάνουν τον παίκτη μέρος των Βρετανικών ειδικών δυνάμεων, της Νορβηγικής αντίστασης και των Αφρικανών στρατιωτών που προσπαθούν να ρίξουν το Ναζιστικό καθεστώς στη Γαλλία. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Frostbite εδώ αποδίδει τα μέγιστα. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μοναδικά και μεταφέρουν υπέροχα την ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος, είτε αυτή είναι οι χιονισμένες βουνοπλαγιές της Νορβηγίας είτε τα δάση της Γαλλίας. Σε συνδυασμό με το γνωστό, καταστρεφόμενο περιβάλλον των Battlefield, ο παίκτης σίγουρα βυθίζεται στη μάχη. Στο παραπάνω βοηθάει η διαφορετική από το συνηθισμένο προσέγγιση στην ιστορία του Δευτέρου παγκοσμίου πόλεμου, που δεν αποτελεί τη συνηθισμένη μάχη στην πρώτη γραμμή του μετώπου, με στρατιώτες να πεθαίνουν σε κάθε γωνιά του χάρτη.
Το gameplay όμως απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ένα ευχάριστο συνοδευτικό του multiplayer, όπως γίνεται τόσα χρόνια. Η διάρκεια του είναι πιο μικρή από ποτέ, αφού με το ζόρι φτάνει τις πέντε ώρες ενασχόλησης, τα objectives περιορίζονται στην ανατίναξη κάποιου bunker/ οχήματος/ υδραγωγίου καθώς και στην απώθηση waves εχθρών. Με άλλα λόγια, το objective κομμάτι της κάθε ιστορίας παραμένει ίδιο, ενώ στη συνάρτηση έχει προστεθεί σε μεγάλο βαθμό η stealth προσέγγιση, προκαλώντας πολλά προβλήματα.
Αρχικά, το σύστημα stealth επισκιάζει το πολύ κάλο shooting των Battlefield και την εκπληκτική αίσθηση των όπλων τόσο σε recoil patterns όσο και στον ήχο και τη μοναδικότητα της κάθε “κλάσης”. Στη συνέχεια, η κάθε περιοχή είναι τόσο κυνικά στημένη για stealth προσέγγιση, που ως είθισται ο πρώτος εχθρός είναι γυρισμένος με πλάτη στον παίκτη και δύο μέτρα παρακάτω βρίσκεται ο δεύτερος. Ακόμα, περιοχές στις οποίες ο παίκτης έχει γίνει αντιληπτός από τους εχθρούς -οπότε και γίνεται μάχη με εκρήξεις και πυροβολισμούς από πολυβόλα ή ακόμα και από εναέριες δυνάμεις- φαίνεται να μην ειδοποιούν/ ενεργοποιούν την παραδίπλα περιοχή, που είναι γεμάτη εχθρούς να περιμένουν στις προκαθορισμένες για stealth θέσεις τους. Τέλος, ένα βήμα πίσω έχει κάνει και η μετάβαση από gameplay σε cutscene, όπου ο χαρακτήρας κρατάει διαφορετικό όπλο στο cutscene από αυτό που χρησιμοποιούσε ο παίκτης ενώ εξωπραγματικό είναι το γεγονός ότι σε μια ανοιχτή περιοχή καθαρή από εχθρούς, ξαφνικά εμφανίζεται NPC δίπλα στον παίκτη για να συνεχιστεί η ιστορία.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τα ποικίλα bugs που μπορούν από το να κάνουν τον όπλο του παίκτη αόρατο, να κατεβάσουν την κάμερα στο ύψος του στήθους, να κάνουν τον παίκτη να τρέχει σε prone (ναι σε prone, όχι crouch), τότε το φετινό campaign είναι με διάφορα το χειρότερο της σειράς. Επιπλέον, το κομμάτι των bugs μεταφέρεται και στο multiplayer, όπου μαζί με τα παραπάνω συναντήσαμε εχθρούς χωρίς name tag, hitmarkers που δεν εμφανίζονταν, kill cams να δείχνουν το έδαφος κ.α. Την ανεπίσημη επιβεβαίωση του studio ότι ο τίτλος δεν ήταν έτοιμος για κυκλοφορία -πέρα από τα bugs και την ετεροχρονισμένη διάθεση του Battle Royale mode- δείχνει και το campaign, στο οποίο αναμένεται να γίνει διαθέσιμη καινούρια ιστορία μέσα στο Δεκέμβριο. Ευτυχώς για την ΕΑ -και κατ επέκταση για τη DICE- σημαντικά διαφορετική είναι η εμπειρία στο multiplayer όχι όμως από τον προκάτοχό του.
Το multiplayer του Battlefield V είναι εξαιρετικό ως προς την αίσθηση που αφήνει στους παίκτες. Οι χάρτες είναι καλοσχεδιασμένοι για όλα τα modes από το Conquest μέχρι το Rush, το TTK, αν και φαίνεται να είναι ελάχιστα διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενους τίτλους, βοηθάει στη γρηγορότερη εξέλιξη του match, κάθε κλάση έχει θέση μέσα στη μάχη, από τους rushers με τη shotgun μέχρι τους sniper campers με το γνωστό modification σύστημα του χαρακτήρα και τις πολλές επιλογές (ακόμα και αν μερικές από αυτές είναι εντελώς εκτός setting π.χ. red dot) ενώ μικρο-αλλαγές στο σύστημα των revives αλλά και νέα abilities -όπως το fortification- βοηθούν εξαιρετικά στο νέο Grand Operations, την εξέλιξη των operations από το BF1 με σημαντική διαφορά το “μέγεθος” της μάχης και του χάρτη.
Αυτό όμως είναι και το μοναδικό στοιχείο που ξεχωρίζει σε ολόκληρο το παιχνίδι, η εξέλιξη των Grand Operations ως προς το μέγεθος. Το υπόλοιπο παιχνίδι μοιάζει εξαιρετικά στον προκάτοχο του και αυτό προκαλεί ανησυχίες. Το setting του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αφού δεν ντύνεται με μια όμορφη ιστορία, παραμένει ίδιο με αυτό του πρώτου. Οι χάρτες μοιάζουν πολύ στο προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, τόσο πολύ που θα μπορούσαν μάλιστα να αποτελούν expansion για το Battlefield 1. Αυτή η φράση ταιριάζει ακόμα περισσότερο στο φετινό παιχνίδι, μιας και οι νέες περιοχές είναι μόλις 8, ο μικρότερος αριθμός χαρτών στην ιστορία του franchise. Επομένως, δεν βλέπουμε το λόγο ύπαρξης και την ουσιαστική διαφορά που φέρει το BFV στη σειρά.
‘Η, μάλλον, τη βλέπουμε. Βλέπουμε την απεγνωσμένη προσπάθεια της ΕΑ να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα των battle royal παιχνιδιών. Βλέπουμε τη βιαστική, κυκλοφορία με bugs και περιεχόμενο που θα κυκλοφορήσει αργότερα. Βλέπουμε το παιχνίδι-υπηρεσία που προσπαθεί να γίνει το Battlefield και δεν το επικροτούμε. Η σειρά έχει γερές βάσεις γι’ αυτό και το multiplayer τμήμα φέτος -πέρα από μερικά bugs- δεν έχει κάτι να ζηλέψει από τα προηγούμενα Battlefield, παραδίδοντας ξανά μια σπουδαία εμπειρία. Όμως, μια καλή βάση -υπό τη μορφή του multiplayer- από μόνη της δεν μπορεί να είναι λόγος κυκλοφορίας του παιχνιδιού. Το campaign είναι ένα συνονθύλευμα από bugs, κακοστημένα και επαναλαμβανόμενα objectives με τη μικρότερη δυνατή διάρκεια, ενώ το παιχνίδι στο σύνολό του είναι ημιτελές. Ο μόνος λόγος επένδυσης στο BFV είναι για συνεχίσετε να απολαμβάνετε το εξαιρετικό ύφος των παιχνιδιών Battlefield, με την υπόσχεση ότι θα προστεθεί νέο, ουσιαστικό περιεχόμενο. Μέχρι τότε, όμως, εμείς προτείνουμε να περιμένετε.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
