Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Φανταστείτε ένα σενάριο, όπου στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με την ολοκληρωτική ήττα των Γερμανών, μια ομάδα απο Ναζί θα κατέφευγε μυστικά στο διάστημα και εγκαθιστόταν στο σκοτεινό μέρος του φεγγαριού ώσπου να πάρει την εκδίκησή της στο μακρινό μέλλον. Την ενδιαφέρουσα αυτή εναλλακτική εξερευνεί η ταινία Iron Sky, η οποία όμως -παρά το ξεχωριστό concept- πάσχιζε στην υλοποίηση.
Η περίπτωση των movie tie-ins είναι γνωστή, και κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την αντίστοιχη μεταφορά του Iron Sky στα βιντεοπαιχνίδια, αφού η ιδέα συνεχίζει να ιντριγκάρει, χωρίς όμως ποτέ να φτάνει τα επίπεδα που θα περίμενε κανείς. Παίρνοντας τα πράγματα απο την αρχή, βρισκόμαστε στο 2018, την χρονιά στην οποία οι… διαστημικοί Ναζί ξεκινούν την εισβολή στον πλανήτη Γη και αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός Αμερικανού πιλότου, ο οποίος προσπαθεί να αντιστρέψει τις ισσοροπίες.
Τα cutscenes είναι στο ελαφρώς χιουμοριστικό ύφος της ταινίας και γυρισμένα με πραγματικούς ηθοποιούς, αν και οι ερμηνείες δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο. Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού η αλήθεια είναι πως το ενδιαφέρον είναι μεγάλο, καθώς η όλη ιδέα στην οποία στηρίζεται ο τίτλος, είναι αρκετή για να ρίξετε μια ματιά.
Δυστυχώς, όμως, εκτός απο το concept, όλα τα υπόλοιπα γνωρίσματά του είναι αντίστοιχα της συνηθισμένης ποιότητας των movie -tie-ins, με στάνταρ, βαρετό gameplay και καμία πρωτοτυπία. Το gameplay στο σύνολό του αποτελείται απο μάχες με διαστημόπλοια, dogfights και ελάχιστα πράγματα περαιτέρω.
Η αλήθεια είναι πως ο χειρισμός και η γενικότερη εμπειρία δεν αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα, απλά δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο ώστε να κρατήσουν τους παίκτες. Το σενάριο δεν εντυπωσιάζει, οι αποστολές δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο πέρα απο την καταστροφή εχθρικών σκαφών, και εν τέλει έχουμε να κάνουμε με ένα μέτριο σύνολο.
Μια μικρή στρατηγική προσέγγιση απαιτείται ώστε να κατατροπώσουμε τη ναζιστική πολεμική μηχανή, αφού μας δίνεται η δυνατότητα να στοχεύουμε συγκεκριμένα αδύναμα σημεία σε κάθε εχθρικό πλοίο, αλλά και να διοχετεύουμε την ενέργεια του δικού μας σε συγκεκριμένα εξαρτήματα όπως τα οπλικά συστήματα για μεγαλύτερο damage ή την ενεργειακή ασπίδα για ταχύτερη αναπλήρωση. Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερη δυσκολία, αφού το μόνο αναλώσιμο είναι οι πύραυλοι, και όλα τα υπόλοιπα αναπληρώνονται αυτόματα με τον χρόνο.
Στα μικρά διαλλείματα ανάμεσα στη δράση, μπορούμε να πουλάμε salvage που μαζεύουμε και με τα χρήματα να αναβαθμίζουμε τα λίγα πλοία που γίνονται διαθέσιμα κατά τη διάρκεια του campaign. Κατά τα άλλα, το gameplay μετά απο ένα σημείο κουράζει και καταντά βαρετό, αφού θα κάνουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια μέχρι το τέλος.
Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, επίσης δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το ιδιαίτερο, εκτός απο τον εντυπωσιακό σε σημεία σχεδιασμό των διαστημικών σταθμών και πλοίων. Το διαθέσιμο στερεοσκοπικό 3D δεν ξεφεύγει απο το συνηθισμένο, προσφέροντας μια απλή αίσθηση βάθους. Η μουσική, ωστόσο, είναι εμπνευσμένη και ξεχωριστή, καθώς είναι παρμένη απο την ταινία, αν και θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους περισσότερα κομμάτια.
Το σίγουρο είναι πως το Iron Sky, τόσο σαν ταινία, όσο και σαν βιντεοπαιχνίδι, είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, αφού το εξαιρετικό και ξεχωριστό concept θα ιντριγκάρει τους περισσότερους. Η βασική ιδέα είναι αρκετή για να τραβήξει τους παίκτες, αλλά το gameplay δεν θα καταφέρει να τους κρατήσει. Αν είστε οπαδοί της ταινίας μπορείτε να ρίξετε μια ματιά, αλλά για τους υπολοίπους προτείνεται περισσότερο για ενοικίαση.
Χρήστος Λιάπης