Ένα κοινότυπο και συνάμα διαφορετικό indie platformer για το PS4.
Το ότι έχουμε πνιγεί στα 2D platformers τα τελευταία χρόνια, είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Από εκεί που τα βλέπαμε με το κιάλι ή μέσα από τη νοσταλγία του MAME, το κίνημα που ξεκίνησαν τα Braid, Limbo και τα φιλαράκια τους, έχει “καταπιεί” τη βιομηχανία, σε σημείο να βλέπουμε περισσότερα 2D platformers σήμερα απ’ ότι στα 80s/90s! Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα τίτλων, λοιπόν, είναι πολύ εύκολο να σε καταπιεί το κύμα και να χάσεις χρόνο με αδιάφορες προτάσεις ή, ακόμα χειρότερα, να ξεφύγει από το ραντάρ σου αυτό που είναι διαφορετικό και που αξίζει να ασχοληθείς μαζί του. Το Klaus, λοιπόν, αποκλειστικό παιχνίδι του PS4 από την LaCosa Entertainment (για την ώρα, αφού εντός του 2016 αναμένεται και για PC), ακροβατεί ανάμεσα στις δύο πλευρές. Δεν είναι αυτό το τρομερό παιχνίδι για το οποίο θα συζητάτε για μέρες με τους φίλους σας, αλλά έχει ένα έξυπνα δομημένο gameplay και αρκετά στοιχεία ευρηματικότητας, που το κάνουν να ξεχωρίζει από τη μάζα.
Όπως καταλαβαίνετε από το όνομα, στο παιχνίδι αναλαμβάνετε το ρόλο του Klaus, ενός ανθρώπου που ξυπνάει μέσα σε ένα υπόγειο εργαστήριο, δίχως να γνωρίζει ποιος είναι και πώς βρέθηκε εκεί. Και όπως συμβαίνει σε όλες αυτές τις ιστορίες, ο χαρακτήρας ξεκινάει ένα ταξίδι προσωπικής ανακάλυψης προς το κυνήγι του για την ελευθερία. Σε γενικές γραμμές το σενάριο του παιχνιδιού είναι αρκετά απλό, πολύ κοινότυπο και ακόμα και οι ανατροπές που ακολουθούν δεν έχουν κάτι που θα εντυπωσιάσουν τον παίκτη. Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα, γιατί ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία είναι πολύ ιδιαίτερος και ευχάριστος.
Αν θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε κάπως την εξιστόρηση, θα λέγαμε πως θυμίζει αρκετά το Thomas Was Alone, όμως αντί να μιλάει ο χαρακτήρας στον εαυτό του, εδώ ο Klaus μιλάει μαζί μας. Μαζί με αυτόν και τον K1, ένα δεύτερο πρόσωπο που θα εμφανιστεί στην πορεία, ο παίκτης είναι ο τρίτος χαρακτήρας της ιστορίας, παίρνοντας ενεργό μέρος σε αυτή αλλά και στον κόσμο του Klaus. Με την επικοινωνία από πλευράς του Klaus να γίνεται με τη μορφή στυλιζαρισμένου κειμένου σε διάφορα σημεία του χάρτη όπως προχωράει, οι πίστες μετατρέπονται σε ένα πείραμα γραφιστικής τέχνης, το οποίο δένει άριστα με τα έντονα, πολύχρωμα γραφικά του.
Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, η χρωματική παλέτα του τίτλου θα μπορούσε να είναι πιο πλούσια από το να διαλέγει ένα χρώμα και τα παράγωγά του για το κάθε level. Είναι ιδιαίτερο μεν, αλλά κουράζει μετά από κάποια ώρα. Ικανοποιητική δουλειά γίνεται και στον ηχητικό τομέα του τίτλου. Μπορεί τα effects να είναι τα τυπικά που περιμένετε από ένα budget, 2D game, αλλά το ηλεκτρονικό theme του παιχνιδιού έχει μια ευχάριστη σπιρτάδα, που σε σπρώχνει μπροστά και σε κρατάει σε ένα καλό, χαρούμενο ρυθμό.
Εκεί που το Klaus ξεχωρίζει και δείχνει το ταλέντο του, είναι στο σχεδιασμό του gameplay. Με 2+1 χαρακτήρες στη διάθεσή μας, όπως είναι αναμενόμενο, ο καθένας έχει τις δικές του δυνάμεις και αδυναμίες. Ο Klaus είναι πιο γρήγορος και ευέλικτος, ενώ μπορεί να κάνει hacking (και διάφορα άλλα), ο K1 είναι λίγο “χαζός”, αλλά μπορεί να κάνει glide από μεγάλα ύψη, να σπάει εμπόδια και να σκαρφαλώνει, ενώ εσείς, ο αόρατος τρίτος παίκτης, μπορείτε ταυτόχρονα με όλα αυτά να επεξεργάζεστε πλατφόρμες και να ενεργοποιείτε διάφορους μηχανισμούς. Το παιχνίδι έχει στηθεί με εξαιρετικά καλό τρόπο και ροή, μαθαίνοντας στον παίκτη πολύ έξυπνα όλα αυτά που θα χρειαστεί, μέχρι το σημείο που τα διαλύει όλα και αλλάζει όλους τους κανόνες, δίνοντας στο παιχνίδι μια δεύτερη ζωή πριν καταφέρει να γίνει επαναλαμβανόμενο.
Εκεί που το Klaus “αυτομαστιγώθηκε”, είναι στο χειρισμό του ίδιου του παίκτη. Βλέπετε, ενώ με τα sticks και τα κουμπιά θα ελέγχετε και αλλάζετε ανά πάσα στιγμή τους δύο πρωταγωνιστές, για το δικό σας interaction επιλέχθηκε η χρήση του touchpad που βρίσκεται επάνω στο dualshock. Αν μιλούσαμε για mouse, αυτό θα μπορούσε να είναι υποφερτό, αλλά όταν προσπαθείτε να κάνετε κάποια χρονομετρημένη υπερμανούβρα, την ίδια στιγμή που προσπαθείτε να στοχεύσετε το υπερβολικά ταχύ σταυρόνημα του pad, οι πιθανότητες αποτυχίας είναι αρκετά υψηλές και ο εκνευρισμός από την αδικία πιο σιγουράκι από το αποτέλεσμα αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης – Κολοπετινίτσα.
Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε αυτό που είπαμε και στην αρχή. Το Klaus δεν είναι το νέο Limbo, το νέο Ori, το νέο Punisher. Αλλά δεν είναι και «άλλο ένα 2D game» όπως οι ντουζίνες που καταφθάνουν κάθε μήνα στο Steam. Έχει έξυπνο gameplay, καλοστημένα puzzles και ένα δικό του, ιδιαίτερο χαρακτήρα, που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Διαβάστε επίσης