Τα ζόμπι είναι… ανθρωποφάγα
Ο γράφων πάντα έχει στο μυαλό του το PS Vita όπως αυτό θα έπρεπε να είναι: μια, πάνω απ ‘όλα, φορητή παιχνιδομηχανή. Ναι, γνωρίζουμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις του τύπου “είναι πολύ ισχυρό μηχάνημα” και “mini-games μπορούμε να παίξουμε στο tablet ή το smartphone μας”. Και ναι, σίγουρα όλοι θα θέλαμε να έχουμε τη δυνατότητα να παίζουμε έναν σωρό από AAA αποκλειστικούς τίτλους και να μην ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε, αλλά κάπου εκεί το Vita αρχίζει να χάνει την ταυτότητά του σαν φορητή κονσόλα. Διότι το φορητό της Sony χρειάζεται κι αυτά τα απλοϊκά, γρήγορα παιχνίδια, με τα οποία εύκολα εθίζεσαι και σε κάνουν να λες το κλασσικό “Ας παίξω ένα ακόμα…”.
Αυτό ακριβώς καταφέρνει, λοιπόν, o τίτλος που έχουμε στα χέρια μας. Αρχικά να πούμε ότι πρόκειται για μια δημιουργία της Nosebleed Interactive, μιας μικρής ομάδας ανάπτυξης με έδρα το Newcastle, της οποίας το πρώτο πόνημα, το The Hungry Horde, αναπτύχθηκε για λογαριασμό της Sony. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο τίτλος δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας στον οπτικοακουστικό τομέα, όπου θα μπορούσε να γίνει πιο προσεκτική δουλειά, αλλά η ουσία στο Hungry Horde είναι αλλού, αφού εξυπηρετεί καλά τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται: Να είναι μια arcade εμπειρία, ικανή να σε απασχολήσει στο διάλειμμα εν ώρα εργασίας, στην αναμονή σε κάποια υπηρεσία, στη μετακίνησή σου στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή όπου χρησιμοποιεί ο καθείς το PS Vita του.
Χωρίς πολλά-πολλά και βαθυστόχαστα σενάρια, σε ένα περιβάλλον που είναι της… μόδας τώρα τελευταία, και φέρνοντας κάτι από Dead Nation, ο παίκτης ξεκινάει το Hungry Horde κι ο σκοπός του είναι πολύ απλός και κατανοητός: Κατέστρεψε τα πάντα στο διάβα σου και σπείρε τον πανικό, έτσι ώστε τελειώνοντας να αναφωνείς “έφαγα τον κόσμο να σε βρω”. Απλοϊκό gameplay, λοιπόν, περιλαμβάνει το πόνημα των Βρετανών. Με πανοραμική προοπτική, κάμερα η οποία επιτελεί ικανοποιητικά το σκοπό της, αλλά ταυτοχρόνως με δυνατότητα ρύθμισής της κατά βούληση χρησιμοποιώντας τις σκανδάλες L και R της κονσόλας, ξεκινάμε με δύο ζόμπι υπό τον έλεγχό μας και έχουμε κατά νου δύο πράγματα: να προλάβουμε να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε σε κάθε κομμάτι του επιπέδου, τα οποία θα αναλύσουμε παρακάτω, και δεύτερον και σημαντικότερο, αυτά να γίνουν μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο ως το επόμενο checkpoint.
Μπορούμε λοιπόν να συλλέξουμε όσα περισσότερα χρωματιστά μυαλά μπορούμε, αντικείμενα που προσφέρουν τέσσερα power ups, τα οποία πραγματοποιούνται μέσω των βασικών πλήκτρων: dash, grab, shield, stun, και τα οποία θα βοηθήσουν -το καθένα με τον τρόπο του- να φέρουμε εις πέρας την κάθε αποστολή. Στο δρόμο μας συναντάμε και κάποια extra challenges υπό μορφή mini games, τα οποία επιβραβεύουν τον παίκτη ανάλογα με το σκορ που πετυχαίνει και εμφανίζονται με ένα εικονίδιο δώρου. Καταβροχθίζοντας έναν άνθρωπο, αυτομάτως αυτός αποτελεί πλέον μέρος του στρατού απο ζόμπι που καθοδηγούμε και επιπλέον προσθέτει 1,5 πολύτιμο δευτερόλεπτο στο διαθέσιμο χρόνο μας μέχρι το επόμενο checkpoint. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα λοιπόν.
Σε ορισμένα σημεία του campaign χρειάζεται -είτε για να λύσουμε κάποιο γρίφο, είτε για να προλάβουμε να καταστρέψουμε ό,τι μπορούμε- να χωρίσουμε την ομάδα μας στα δύο, χρησιμοποιώντας τα δύο αναλογικά στικ, καθένα από τα οποία χειρίζεται μια εκ των δύο ορδών. Είναι μια τεχνική την οποία είδαμε να υλοποιείται με επιτυχία σε παιχνίδια όπως το Brothers: A Tale of Two Sons, αλλά εδώ διαπιστώνουμε ότι δεν ήταν επιτακτική η προσθήκη αυτής της λειτουργίας. Θα λέγαμε ότι περισσότερο μπήκε για να “αναδείξει” το δεύτερο στικ του συστήματος -ειδικά στα αρχικά στάδια, που μπορεί να είναι και αχρείαστο- παρά για να προσφέρει ουσία.
Στον αντίποδα, στη ροή του παιχνιδιού εκπλήσσει ευχάριστα η πίεση που ασκείται στον παίκτη να καταστρώσει τη στρατηγική του. Για να καταφέρεις να προχωρήσεις σωστά στο Hungry Horde, πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή για να συλλέξεις όσα περισσότερα καλούδια είναι δυνατόν, εξαντλώντας το όριο του χρόνου που σου δίνεται ως το επόμενο checkpoint. Να αναφέρουμε ότι τη λήξη του χρόνου και τη μη ολοκλήρωση του επομένου checkpoint, ακολουθεί μια τεράστια έκρηξη που καταστρέφει τα πάντα και οδηγεί φυσικά σε “game over”, στοιχείο που αποτελεί… δικλείδα ασφαλείας των αρχών του διαλυμένου τούτου κόσμου για να αποτραπεί η εξάπλωση της επιδημίας. Στο δρόμο του ο παίκτης θα βρει επίσης την αστυνομία και το στρατό, οι οποίοι πολεμούν τις ορδές και στήνουν μπλόκα, παρεμποδίζοντας το αιματοκύλισμα και -ως επακόλουθο- την ολοκλήρωση του σκοπού μας να κατακλύσουμε τον κόσμο.
Το ενδιαφέρον στο Hungry Horde ανεβαίνει -πέραν της αλληλεπίδρασης με τα αντικείμενα του περιβάλλοντος- με τα προαναφερθέντα mini-games, τα οποία, προχωρώντας στο παιχνίδι, ξεκλειδώνουν στην αντίστοιχη επιλογή του βασικού μενού και δίνουν την επιλογή να ασχοληθούμε μαζί τους μεμονωμένα. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, έναν ιό στην οθόνη με τον οποίο προσπαθούμε να προσβάλουμε τα κύτταρα του οργανισμού και να αποφύγουμε τα αντισώματα, ένα ζόμπι το οποίο καθοδηγούμε με τον αριστερό μοχλό και κατευθύνουμε το όπλο του με τον δεξιό, προσπαθώντας να σκοτώσουμε όσα περισσότερα ζόμπι μπορούμε, ένα παιχνίδι σωτήριας επέμβασης στα ζόμπι που εμφανίζονται, κάνοντας χρήση της οθόνης αφής, και το πολύ εθιστικό Conga Zombies, κατά το οποίο βρισκόμαστε εντός μιας πολύχρωμης πίστας ντίσκο και δημιουργούμε ένα τρενάκι από ζόμπι, τρώγοντας κάθε ανθρώπινο ον επί σκηνής. Το τελευταίο παραπέμπει ξεκάθαρα στο γνωστό σε όλους φιδάκι των κινητών μας στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Τελειώνοντας, να τονίσουμε ότι δίνεται στον παίκτη η δυνατότητα να συλλέξει στη διάρκεια του campaign διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι και συμπληρώνουν ένα ψηφιακό άλμπουμ, φέρνοντας αναμνήσεις από τα άλμπουμ της Panini που μαζεύαμε μικροί και δίνοντας -στο βαθμό που δύναται σε παιχνίδι του είδους- ένα κάποιο “βάθος”. Φυσικά, πρέπει να αναφερθεί ότι δεν θα μπορούσε να λείπει το online στοιχείο, σε μορφή leaderboards για όλο τον πλανήτη βάσει του σκόρ που πετυχαίνει ο παίκτης, με μια ενιαία κατάταξη.
Έχοντας λοιπόν στα χέρια μας ένα αμάλγαμα της zombie-φρενίτιδας που έχει επανέλθει θριαμβευτικά τα τελευταία χρόνια, με την ταχύτητα και στρατηγική σκέψη με την οποία πρέπει να λειτουργήσουμε, μιλάμε για έναν τίτλο ο οποίος, παρόλο που δεν είναι σε καμία περίπτωση “ΑΑΑ”, καταφέρνει να μας κολλήσει στα gaming διαλείμματά μας με απλό και εθιστικό τρόπο. Κι όπως αναφέραμε προλογίζοντας, αυτό πρέπει να ζητάμε άλλωστε από τις φορητές κονσόλες μας.
