Η ολοκλήρωση ενός θρυλικού ταξιδιού.
Όταν κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο το Xenoblade Chronicles 2, παίκτες και κριτικοί το υποδέχτηκαν ζεστά. Χωρίς αμφιβολία, το Xenoblade Chronicles 2 είναι μια εξαιρετική προσθήκη στο πάνθεον των JRPGs και του είδους γενικότερα. Για την ακρίβεια, είναι ένα παιχνίδι με αρκετά βαθύ gameplay, με τον μέσο παίκτη να θέλει να αφιερώσει αρκετό χρόνο από τη ζωή του για να το καταλάβει και να το κάνει κτήμα του, ενώ ένα playthrough ίσως και να μην είναι αρκετό για να μπορέσει κάποιος να βιώσει όλα όσα μπορεί να προσφέρει. Ένα JRPG που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει, εκτός από το να προσφέρει ποιοτικό gameplay και ικανοποιητική διάρκεια, να μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία που να μπορεί να ταξιδέψει τον παίκτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Το Xenoblade Chronicles 2 το καταφέρνει απόλυτα.
Μπορεί αυτό να μην φαίνεται στην αρχή, αλλά πλησιάζοντας περισσότερο στο μεγάλο φινάλε, μπορούμε να αντιληφθούμε με μεγαλύτερη ευκολία τις λεπτές ισορροπίες στον κόσμο του Alrest και να γίνουμε ένα με τους χαρακτήρες, βιώνοντας τη χαρά, τη θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση, την αισιοδοξία και την ελπίδα όπως ακριβώς θα το έκαναν και οι ίδιοι. Όταν η Nintendo αποκάλυψε πως οι κάτοχοι του Expansion Pack του παιχνιδιού θα μπορούσαν, μεταξύ άλλων, να απολαύσουν ένα ακόμα κεφάλαιο του παιχνιδιού, η ανακοίνωση αυτή έγινε δεκτή ως κάτι αναμενόμενο. Τα DLCs αποτελούν μια νόρμα για τη βιομηχανία και, ειλικρινά, δεν νοείται σύγχρονο παιχνίδι χωρίς το «εξτραδάκι του», χωρίς εκείνη την πρέζα αλατιού που θα μπορεί να νοστιμέψει την εμπειρία και θα κάνει τους παίκτες να ασχοληθούν με το παιχνίδι λίγο περισσότερο.
Παίζοντας, όμως, το παιχνίδι, και αντιλαμβανόμενοι την ολότητα της ιστορίας, μπορούμε εύλογα να αναρρωτιόμαστε σχετικά με το περιεχόμενο μιας νέας ιστορίας. Γιατί, καλώς ή κακώς, η ιστορία του Rex, της Αιγίδας αλλά και των συμπολεμιστών/ συνοδηγών ολοκληρώθηκε στο τελευταίο κεφάλαιο και το να δημιουργηθεί ένα spin-off κεφάλαιο βασισμένο σε κάποιον από αυτούς θα ήταν, το λιγότερο, προσβλητικό ως προς τη βασική ιστορία και το character development που έχει προηγηθεί με επιτυχία. Όμως, την απάντηση μας την έδινε πάλι το ίδιο το παιχνίδι. Όλοι οι χαρακτήρες μάς μιλούσαν ψιθυριστά για τον πόλεμο της Αιγίδας πριν από 500 χρόνια, έναν πόλεμο που κατάφερε να αφανίσει μια ολόκληρη ήπειρο.
Τα κίνητρα ορισμένων από τους βασικούς χαρακτήρες στηρίζονταν πάνω σε αυτά τα γεγονότα, ενώ η καταστροφή της Τόρνα ήταν ένα καταλυτικό γεγονός που άφησε ανεξίτηλα σημάδια σε κάποιους άλλους. Όλα τα flashbacks και όλες οι αναφορές που απαντούσαμε σποραδικά στη διάρκεια του παιχνιδιού, μας έκλειναν πονηρά το μάτι και μας ετοίμαζαν για αυτά τα γεγονότα, ενώ η ανακοίνωση στην Ε3 επιβεβαίωσε, εν τέλει, αυτές τις υποψίες μας. Έτσι, η κυκλοφορία του πακέτου επέκτασης Torna – The Golden Country μάς μεταφέρει στο βασίλειο Torna πριν από 500 χρόνια. Ο πόλεμος της Αιγίδας έχει ήδη ξεσπάσει καθώς ο Malos (ή Λόγος), η μια εκ των δυο Αιγίδων, επιτίθεται στην ανθρωπότητα, προκαλώντας ανεπανόρθωτες καταστροφές, θεωρώντας ότι επιτελεί το θέλημα του Αρχιτέκτονα του κόσμου αυτού.
Την ίδια στιγμή, στην Torna, η Lora, Οδηγός του Jin, της Λεπίδας που γνωρίσαμε στο αρχικό παιχνίδι, γνωρίζεται με τον Addam, πρίγκιπα του βασιλείου της Torna και Οδηγό της Mythra (ή Πνεύμα), της έτερης Αιγίδας, με δύναμη ισάξια εκείνης του Malos. Η Lora και ο Jin δέχονται να τους ακολουθήσουν στην αποστολή τους να σταματήσουν την καταστροφή που σπέρνει αδιάκοπα ο Malos, έχοντας οι ίδιοι βιώσει το μέγεθος και τις συνέπειες του κακού αυτού. Έτσι, ξεκινάει ένα ταξίδι, το οποίο σίγουρα μένει ανεξίτηλο στο μυαλό και στις καρδιές των παικτών. Η κάπως απότομη εισαγωγή των νέων χαρακτήρων μπορεί να προκαλέσει ξάφνιασμα και ελαφρύ μούδιασμα στην αρχή, καθώς οφείλουμε να ακολουθήσουμε την πορεία τους τη στιγμή που ξεκινάει το παιχνίδι, χωρίς καμία ιδιαίτερη εισαγωγή στην προέλευση και τις απαρχές τους.
Γνωρίζοντας ένα backstory όπως αυτό έχει αφηγηθεί στη ροή του κανονικού παιχνιδιού, θα θέλαμε σίγουρα να μάθουμε περισσότερα για την καταγωγή και προέλευση χαρακτήρων όπως η Lora και ο Addam, και να μην περιοριζόμαστε στα γεγονότα όπως παρουσιάζονται τη δεδομένη στιγμή ή όπως αυτά προκύπτουν από αναφορές μέσα σε διαλόγους ή cutscenes. Ωστόσο, από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα και η βαρύτητα που αποκτά η υπόθεση και η πλοκή τολμούμε να πούμε πως ξεπερνά αυτήν του βασικού παιχνιδιού. Η ιστορία του Torna – The Golden Country είναι ένα ταξίδι γνωριμίας με ένα θρυλικό παρελθόν. Είναι όμως και ένα ταξίδι ωρίμανσης, ένα ταξίδι που δίνει έμφαση στις έννοιες της τιμής και της αυτοθυσίας και, κυρίως, ένα ταξίδι όπου ο πόνος και ο θάνατος μπορούν να απεικονίσουν με τα πιο μελανά χρώματα τις συνέπειες που επιφέρουν στη ζωή και την καθημερινότητα τόσο των σημαντικότερων πρωταγωνιστών, όσο και σε εκείνη των λιγότερο σημαντικών χαρακτήρων.
Πράγματι, οι άνθρωποι της Monolith μάς παρουσιάζουν ένα κεφάλαιο με εξαιρετικά δείγματα γραφής, το οποίο είναι αρκετά ικανό να συμπληρώσει τα κενά και όλα τα κομμάτια του παζλ. Όταν έχουμε δει και την τελευταία σεκάνς του βίντεο που παίζει στα credits scene, μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε πολλά από εκείνα τα πράγματα που φάνταζαν παράξενα ή παράταιρα στον αρχικό τίτλο. Μπορούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα του Jin στο σύνολό τους, όπως μπορούμε και να κατανοήσουμε τη γενικότερη συμπεριφορά της Mythra. Στις 15 με 20 ώρες που κρατά η βασική ιστορία (διάρκεια η οποία μπορεί εύκολα να αγγίξει και να ξεπεράσει τις 25 ώρες όταν εξερευνήσουμε πλήρως τον κόσμο του παιχνιδιού) μπορούμε να βιώσουμε αλλεπάλληλα συναισθήματα.
Ο στωικός Jin φαντάζει πιο ανθρώπινος σε σχέση με τον ψυχρό εκτελεστή που γνωρίσαμε στο αρχικό παιχνίδι, εξαιτίας της Lora που τον συμπληρώνει σαν προσωπικότητα και που καθορίζει την πορεία του, προκαλώντας συχνά-πυκνά τη ζήλια της Haze, της έτερης Λεπίδας που ελέγχει η Lora. Η Mythra είναι μια εγωπαθής Λεπίδα, ίσως ατομίστρια, η οποία όμως μαθαίνει από τους γύρω της και από την αξιοπρεπέστατα μετρημένη στάση του Addam. Ο δε Malos εξακολουθεί να είναι μια παρανοϊκή ύπαρξη, που βλέπει την καταστροφή και το κακό ως ένα παιχνίδι, αλλά μπορούμε για πρώτη φορά να αιτιολογήσουμε, εν μέρει, τη συμπεριφορά του, ως αποτέλεσμα της γενικότερης υπόστασης του αρχικού του Οδηγού, του Amalthus, ο οποίος κατείχε το ρόλο του Κοσμήτορα της Indol.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, αλλά και πολλοί άλλοι που δεν αναφέρονται σκόπιμα εδώ, συμπληρώνουν το μωσαϊκό μιας αφηγηματικής προσπάθειας, που προσπαθεί να κρατήσει κάποια comic relief στοιχεία που και που, αλλά που στο σύνολό της είναι πιο ώριμη και ίσως πιο σκοτεινή από τον προκάτοχό της. Η πλοκή εκτυλίσσεται σε δύο μέρη: την Torna και το Gormott. Λαμβάνοντας υπόψιν πως τα γεγονότα εκτυλίσσονται μισό αιώνα πριν από το κυρίως παιχνίδι, είναι φυσικό να περιμένουμε αλλαγές στον σχεδιασμό του Gormott, του πρώτου βασιλείου που γνωρίσαμε στο κυρίως παιχνίδι. Εκεί που στο μέλλον θα υπάρχει μια πόλη, τώρα υπάρχει ένα χωριό, το οποίο μάλιστα έχει πέσει θύμα του Malos, με αποτέλεσμα το Gormott να δείχνει πιο έρημο από ποτέ.
Για την ακρίβεια, πολλές από τις περιοχές που γνωρίσαμε στο πρώτο παιχνίδι είτε δεν υφίστανται, είτε απλά δεν έχουν ακόμα…ανακαλυφθεί. Ως αποτέλεσμα, οι παίκτες θα ασχοληθούν με το Gormott μόνο όσο το απαιτεί η κεντρική ιστορία και η ολοκλήρωση κάποιων από τα mini quests και θα επικεντρωθούν στο βασίλειο της Torna, το οποίο ξεκλειδώνεται διαδοχικά και το οποίο οι παίκτες θα εξερευνήσουν όσο προχωρούν στην περιπέτεια. Ο Τιτάνας της Torna ήταν ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος από όλους τους Τιτάνες, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο σχεδιασμό του βασιλείου. Οι παίκτες θα συναντήσουν δασωμένες εκτάσεις, ορεινά περιβάλλοντα, ακόμα και ερήμους. Θα επισκεφθούν ένα μικρό χωριό, μια στρατιωτική βάση και την μεγαλύτερη πόλη που μπορεί να μας δώσει αυτό το πακέτο επέκτασης.
Το πιο ενδιαφέρον, ίσως, σημείο αποτελεί η επίσκεψη στη μήτρα του Τιτάνα, όπου παίρνουμε και σημαντικές πληροφορίες όσον αφορά στο lore του κόσμου του Alrest. Φαίνεται ότι η Monolith έκανε μια αρκετά καλή προσπάθεια να αποδώσει έναν ποικιλόμορφο κόσμο με πολλά, διαφορετικά περιβάλλοντα. Σε αντίθεση, όμως, με τον Gormott, ο οποίος βρίσκεται στα ίδια επίπεδα που τον γνωρίσαμε, ο κόσμος της Torna και η περιβαλλοντική…πανδαισία που τον διακρίνει, μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι τα περιβάλλοντα αυτά μπήκαν για να μπουν ή γιατί έπρεπε να μπουν. Η εναλλαγή από το δάσος στο βουνό και ξανά στο δάσος για να πάμε στην έρημο, πριν φτάσουμε στο μεγάλο αστικό περιβάλλον, μας κάνει να χαμογελάμε ειρωνικά με τις επιλογές αυτές στο design.
Ειδικά, μάλιστα, αν σκεφτόμαστε πως η ποικιλομορφία των κόσμων στο προηγούμενο παιχνίδι άγγιζε τα ιδανικά χαρακτηριστικά, τα οποία ανταποκρίνονταν τέλεια και στις μοναδικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή. Στην Torna, όμως, δεν θα δούμε (ακραίες) καιρικές συνθήκες, ούτε κάποιο ιδιαίτερο σχεδιαστικό στοιχείο που θα μας κάνει να μείνουμε με ανοιχτό το στόμα. Εκτός, φυσικά, αν αυτό συμβαίνει γιατί ο Τιτάνας της Torna είναι τόσο παντοδύναμος (…που είναι, βασικά) και μπορεί να φιλοξενεί όλα τα περιβάλλοντα, τα οποία απαντούσαμε σε κάθε Τιτάνα ξεχωριστά παίζοντας το βασικό παιχνίδι. Κρίμα που δεν σκέφτηκαν, μόνο, να προσθέσουν χίονι…
Αλλά αν και δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο στο σχεδιασμό, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αλλαγές, οι οποίες είναι παραπάνω από καλοδεχούμενες. Η πρώτη και βασικότερη αλλαγή αφορά στο σύστημα μάχης. Σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι θα διαπιστώσουμε ορισμένες διαφορές στον τρόπο εκτέλεσης της μάχης. Οι χαρακτήρες μάχονται με σκοπό να αυξήσουν το επίπεδο της ειδικής τους επίθεσης, να εξαπολύσουν combos που δημιουργούνται από το συνδυασμό επιθέσεων διαφορετικών στοιχείων αλλά και να γεμίσουν την μπάρα ομάδας με σκοπό να εκτελέσουν μια ομαδική επίθεση, η οποία είναι ικανή να εκτελέσει τεράστια ζημιά στον αντίπαλο. Οι ομαδικές επιθέσεις μπορούσαν να γίνουν επαναλμβανόμενες αν η επίθεση ενός χαρακτήρα κατέστρεφε μια από τις σφαίρες στοιχείων (element orbs) που προκαλούσε η εκτέλεση ενός τριπλού combo συγκεκριμένων στοιχείων.
Τώρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν, καθώς η δημιουργία σφαιρών στοιχείων απαιτεί απλά την εκτέλεση μιας ειδικής επίθεσης επιπέδου 2 και άνω, κάτι που αυτόματα κάνει την εκτέλεση επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ομάδας μια πιο εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, η ουσιαστικότερη διαφορά έγγειται αλλού. Το παιχνίδι μάς παρουσιάζει το σύστημα της εμπροσθοφυλακής (Vanguard), το οποίο θέλει τον Οδηγό να μάχεται μπροστά και τη Λεπίδα από πίσω. Σε αντίθεση, μάλιστα, με το προηγούμενο παιχνίδι, ο Οδηγός έχει τις δικές του ικανότητες μάχης, καθιστώντας τον ένα πιο ενεργό μέλος, που δεν απαιτεί απλά να κραδαίνει το όπλο που τον συνδέει με την εκάστοτε Λεπίδα του. Αν δεν θέλουμε, ωστόσο, να πολεμάμε με τον Οδηγό, μπορούμε πολύ εύκολα να αλλάξουμε τις θέσεις μάχης και να πολεμήσουμε με τη Λεπίδα μας βάζοντας τη Λεπίδα στην εμπροσθοφυλακή.
Η αλλαγή αυτή είναι ύψιστης στρατηγικής σημασίας για την επιτυχή έκβαση της μάχης. Όχι μόνο μπορεί ο παίκτης να εκμεταλλευτεί ένα πιθανό πλεονέκτημα έναντι των στοιχείων, αλλά μπορεί επίσης να αναπληρώσει λίγη από τη χαμένη υγεία του Οδηγού και ταυτόχρονα να προκαλέσει μια επιπρόσθετη ζημιά στον αντίπαλο, όπως να τον αναποδογυρίσει και να τον ρίξει κάτω. Χάρη σε αυτό το σύστημα οι μάχες εκτυλίσσονται πολύ πιο γρήγορα, καθώς είναι πολύ πιο εύκολο να ελέγξουμε την κατάσταση των χαρακτήρων που ελέγουμε και να την εκμεταλλευτούμε, ενώ λόγω και της εξέλιξης των μηχανισμών, είναι πολύ πιο εύκολο να προκαλέσουμε επαναλαμβανόμενες ομαδικές επιθέσεις για ακόμα περισσότερη ζημιά. Και, φυσικά, τόσο ο Οδηγός όσο και η Λεπίδα κατέχουν ένα διαφορετικό σετ ικανοτήτων όταν μάχονται στο μπροστινό ή στο πίσω τμήμα, το οποίο ο παίκτης οφείλει να γνωρίζει σωστά και να βελτιώνει την αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα των κινήσεων όταν και όπου χρειάζεται.
Η βελτίωση των τεχνικών ήταν στοιχείο που υπήρχε και στο προηγούμενο παιχνίδι, μόνο που τώρα το moveset διπλασιάζεται και η σωστή εξέλιξή του απαιτεί σκέψη και στρατηγική. Και, καθώς μερικά από τα Side Quests του παιχνιδιού απαιτούν είτε την εκτέλεση κάποιων combos, είτε την πρόκληση ειδικών χτυπημάτων στους αντιπάλους, η οργάνωση και εξέλιξη του moveset είναι κάτι που πρέπει να κερδίσει λίγη από τη σκέψη μας – άλλωστε, σε ένα RPG, η προετοιμασία επάνω στους μηχανισμούς μάχης είναι ένα από τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν τη συνολική πορεία του παίκτη.
Μιλώντας για Side Quests, ο παίκτης θα διαπιστώσει και εδώ μια αλλαγή. Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, μέσω του κεντρικού μενου επιλογών ο παίκτης μπορούσε να ελέγξει τις διαθέσιμες αποστολές και τις απαιτήσεις ολοκλήρωσής τους. Το ίδιο ακριβώς υφίσταται και εδώ, αλλά με μια αλλαγή: την εισαγωγή ενός μηχανισμού με το όνομα Community. Θυμίζοντας αρκετά τον αντίστοιχο μηχανισμό affinity του Xenoblade Chronicles, το Community αποτελεί, ουσιαστικά, έναν κατάλογο όλων των NPCs που συναντά ο παίκτης στο διάβα του. Μέσα σε αυτόν τον κατάλογο μπορεί να δει εκείνους που του έχουν αναθέσει κάποιο από τα side quests ή εκείνους που είναι φιλικά προσκείμενοι απέναντί του.
Ολοκληρώνοντας κάποιο από τα side quests, ο αριθμός των οπαδών αυξάνεται, με αποτέλεσμα τη σταδιακή αύξηση και του επιπέδου του Community. Ωστόσο, η υλοποίηση αυτού του μηχανισμού -όπως έχει επιτευχθεί- βρύθει προβλημάτων. Χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε ότι τμήματα της βασικής ιστορίας μπορούν να προσπελαστούν μόνο μέσω της επίτευξης ενός συγκεκριμένου επιπέδου στο Community, κάτι που σημαίνει πως αναγκαστικά θα σπαταλήσουμε χρόνο για την ολοκλήρωση των αποστολών αυτών, χρόνο που θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε απλώς παίζοντας τη βασική ιστορία ή να εξερευνήσουμε τον κόσμο περισσότερο, αποφεύγοντας το ανελέητο -ορισμένες φορές- backtracking και τα ταξίδια από τον έναν Τιτάνα στον άλλον. Επιπλέον, το παιχνίδι προσπαθεί να μας επισημάνει διαρκώς τη «σπουδαιότητα» του Community μέσω της εξ ορισμού επιλογής να ανοίγει η οθόνη του Community όταν αποδεχόμαστε και όταν ολοκληρώνουμε ένα quest.
Αν και μπορούμε να απενεργοποιήσουμε μέσα από τις ρυθμίσεις το άνοιγμα αυτής της οθόνης στην έναρξη της αποστολής, εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε το σκοπό του ανοίγματος της οθόνης κατά την ολοκλήρωση. Φανταζόμαστε ότι το παιχνίδι προσπαθεί να μας υπενθυμίσει την κατάσταση και το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε, αλλά είμαστε σίγουροι πως θα μπορούσαμε να το ελέγχουμε ανά πάσα στιγμή και μέσα από το κεντρικό μενού. Ως κατάλογος αρχείων, το σύστημα Community θα ήταν αποδεκτό. Όπως χρησιμοποιείται, είναι απολύτως περιττό. Ειδικά από τη στιγμή που και το level up είναι πολύ πιο εύκολο και η εμπειρία από τις αποστολές πολύ περισσότερη σε σχέση με το βασικό παιχνίδι, θα έπρεπε οι developers να είχαν σχεδιάσει και οργανώσει πιο προσεκτικά το συγκεκριμένο μηχανισμό.
Και μιας που αναφέραμε τη λέξη «ευκολία», καλό θα ήταν να αναφέρουμε και άλλη μια λέξη που χαρακτηρίζει το Torna – The Golden Country: τη λέξη «απλότητα». Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε πακέτα επέκτασης, τα στούντιο ανάπτυξης προσπαθούν να συμπιέσουν όλα τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στο βασικό παιχνίδι, θέλοντας να μας αφήσουν την αίσθηση πως η βασική εμεπιρία είναι εδώ και είναι ατόφια, δίνοντας όμως την αίσθηση του διαφορετικού, του φρέσκου. Στην περίπτωσή μας, το ίδιο το παιχνίδι και το ίδιο το σενάριο δίνουν τα κίνητρα να επιτευχθεί αυτό. Τα χάνια και τα καταστήματα με τον απαραίτητο εξοπλισμό για τη βελτίωση των στατιστικών τόσο των Οδηγών, όσο και των Λεπίδων, δεν υπάρχουν πλέον. 500 χρόνια πριν, ο Τιτάνας Gormott ήταν ένα μέρος ως επί το πλείστον ανεξερεύνητο, ενώ τα ελάχιστα καταστήματα που θα βρούμε στην πρωτεύουσα της Τόρνα γίνονται διαθέσιμα πολύ αργότερα στο παιχνίδι.
Έτσι, το παιχνίδι μάς επιτρέπει να αποκτήσουμε αντικείμενα εξοπλισμού, προσφέροντάς τα σε αφθονία μέσα σε σεντούκια θησαυρών, ως ανταμοιβή από την εξόντωση τεράτων και, φυσικά, ως αμοιβή από την επιτυχή ολοκλήρωση ενός side quest. Όλα τα αντικείμενα όμως που συντελούν στην βελτίωση ορισμένων χαρακτηριστικών κατά τη διάρκεια της μάχης, εκείνα που είναι υπεύθυνα για την επέκταση του συστήματος affinity στις Λεπίδες, όπως και η χρήση της bonus εμπειρίας για την αύξηση των επιπέδων, κάτι που συνέβαινε με μια επίσκεψη στα χάνια του αρχικού παιχνιδιού. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε σε ειδικές τοποθεσίες, διάσπαρτες στο χάρτη, όπου μπορούμε να κατασκηνώσουμε και να ξεκουραστούμε δίπλα στη φωτιά (Campsites).
Εκεί, οι Οδηγοί και οι Λεπίδες μπορούν να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να καταλάβουμε περισσότερα για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, να δημιουργήσουμε αντικείμενα όπως γεύματα ή εξοπλισμό, κάνοντας χρήση του crafting skill που διαθέτει κάθε ένας από τους χαρκατήρες του party μας, ενώ μας δίνεται και η δυνατότητα ξεκούρασης μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας, αυξάνοντας σημαντικά το επίπεδο του χαρακτήρα μας, εκμεταλλευόμενοι τους bonus experience points που διαθέτουμε. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αξιποιήσουμε όλους τους μηχανισμούς character development διαθέτει το αρχικό παιχνίδι, έστω και με διαφορετικό περιτύλιγμα, ετοιμάζοντας τους χαρακτήρες μας βήμα-βήμα για την τελική αναμέτρηση και την κορύφωση της υπόθεσης.
Προχωρώντας στα περισσότερο τεχνικά σημεία του πακέτου επέκτασης, το Torna – The Golden Country δεν απέχει ουσιαστικά από τον προκάτοχό του. Η μηχανή γραφικών είναι ακριβώς η ίδια με αυτή του Xenoblade Chronicles 2, αλλά με ελαφρές βελτιώσεις (πχ. βελτιωμένο rendering και απόδοση cutscenes), οι οποίες, ωστόσο, είναι εμφανείς όταν παίζουμε σε docked mode και όχι σε portable mode. Την νέα περιοχή του κόσμου επενδύει μουσικά ένα όμορφο soundtrack, με μελωδίες που ταιριάζουν γάντι με τον κάθε τομέα του Τιτάνα Torna που επισκεπτόμαστε, ενώ κατά την περιπλάνησή μας στον Gormott θα ακούσουμε γνώριμες μελωδίες, οι οποίες έχουν υποστεί ένα ρεμίξ και αποκτούν μια πιο jazz υπόσταση.
Τα cutscenes συνοδεύονται από τα πιο δραματικά μουσικά κομμάτια του αρχικού παιχνιδιού, επιλογή η οποία δικαιολογείται λόγω της φύσης και της τροπής που παίρνει αργότερα η ιστορία. Ο χειρισμός εξακολουθεί να είναι ακριβώς ο ίδιος, ενώ στα πράγματα που δεν αλλάζουν εξακολουθεί να βρίσκεται και ο μηχανισμός GPS των σημείων ενδιαφέροντος στο χάρτη, που κάποιες φορές μπορεί να αποπροσανατολίσει τον παίκτη. Δεν είναι φαινόμενο τόσο συχνό όσο και στο βασικό παιχνίδι, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται εδώ και εξακολουθεί να εκνευρίζει στον ίδιο βαθμό. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος ενός κύκλου. Έναν κύκλο που ανοίγει μεν μια νέα ιστορία στο lore του παιχνιδιού και έναν κύκλο που ολοκληρώνει την εργασία της Monolith επάνω στο Nintendo Switch. Ένας κύκλος που άνοιξε πολύ νωρίς στη ζωή του Switch, με θετικές συνέπειες, κάνοντάς μας να ευελπιστούμε ότι θα ξαναδούμε δουλειά της Monolith πριν τη λήξη του κύκλου ζωής της υβριδικής κονσόλας της Nintendo.
Γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια σπάνια βλέπουμε τις εταιρείες να κυκλοφορούν ένα DLC σε stand alone μορφή. Ίσως γιατί τα θεωρούν, όπως αναφέραμε και στην αρχή, ως ένα «εξτραδάκι» στη συνολική εμπειρία. Το Torna – The Golden Country, ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό DLC. Είναι μια αυτόνομη εμπειρία μεγάλης διάρκειας (συνολικά μπορείτε να αφιερώσετε μεταξύ 20 με 25 ώρες) και έρχεται να γεμίσει τα κενά που μας άφησε η ιστορία του αρχικού παιχνιδιού. Το γεγονός της αυτονομίας, μάλιστα, έρχεται και δένει υπέροχα αν σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό τρόπο να ξεκινήσει κάποιος το ταξίδι του στον κόσμο του Alrest παίζοντας πρώτα αυτό το πακέτο επέκτασης και προχωρώντας, στη συνέχεια, στο κανονικό παιχνίδι.
Το αίσθημα συνοχής και πληρότητας θα βοηθήσει στο να κατανοήσουμε, αλλά και να αγαπήσουμε αυτόν τον κόσμο και αυτούς τους χαρακτήρες ακόμα περισσότερο. Ατοπήματα εξακολουθούν να υπάρχουν, ακόμα και σε μια παραγωγή μικρότερου μεγέθους από το αρχικό παιχνίδι. Δεν είναι αρκετά, όμως, για να χαλάσουν τη συνολική εμπειρία. Δεν είναι αρκετά για να διώξουν από το στόμα μας τη γλυκόπικρη γεύση που αφήνει το τέλος ενός αγαπημένου κύκλου. Για την ακρίβεια, μπορούμε να αισθανθούμε πολύ καλύτερα μαθαίνοντας για το παρελθόν ενός κόσμου, ενώ ξέρουμε το μέλλον του. Και χαιρόμαστε που, ενώ ξέρουμε όλα αυτά, βλέπουμε κάθε έναν από τους χαρακτήρες να κάνει το δικό του ταξίδι και να καταφεύγει, σαν Οδυσσέας, στη δική του Ιθάκη… στο δικό του Elysium.
