The Witcher

Ένα απρόσμενα απολαυστικό RPG, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τους φίλους του είδους

Πολλά RPGs (καθώς και άλλα είδη παιχνιδιών) προσπαθούν μέσω ηθικών επιλογών να δώσουν την δυνατότητα στον παίκτη να διαμορφώσει την προσωπικότητα του χαρακτήρα του. Ενώ υπάρχουν παιχνίδια που το έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό (το Knights Of The Old Republic έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό) συνήθως καταλήγουν να αποτελούν ξεκάθαρες επιλογές μεταξύ του σωστού και λάθους. Εκτός αυτού, πολλές φορές το μόνο ενδιαφέρον που έχουν έγκειται στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μέσα από πληθώρα χαρακτηριστικών και την εξολόθρευση μεγάλου αριθμού εχθρών. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί κάτι το αρνητικό, καθώς ένα μεγάλο μέρος της διασκέδασης που προσφέρει το είδος βασίζεται σε αυτά τα στοιχεία. Ωστόσο παίζοντας κανείς το The Witcher, την πρώτη δημιουργία της πολωνικής CD Projekt, μπορεί να δει την ανωτερότητά του μέσα από την πλειονότητα των RPGs χάρη στην άρτια εμπειρία που προσφέρει σε τομείς, τους οποίους πολλά παιχνίδια ρόλων δεν αγγίζουν στον βαθμό που το καταφέρνει ο εν λόγω τίτλος.

Η ιστορία του τίτλου διαδραματίζεται στον φανταστικό κόσμο Temeria, ο οποίος κατοικείται από διάφορες φυλές παρόμοιες με αυτές που βρίσκουμε στα high fantasy παιχνίδια (και μυθιστορήματα) όπως ξωτικά, νάνους και άλλα. Παίρνουμε το ρόλο του Gerald, ενός από τους λίγους εναπομείναντες Witchers. Οι τελευταίοι αποτελούν κυνηγούς τεράτων με υπεράνθρωπες δυνατότητες, που τους χαρίζουν μεγάλες αντοχές, καθώς επίσης και εξαιρετική τεχνική στην χρήση όπλων και αξεπέραστα αντανακλαστικά. Ξεκινώντας το παιχνίδι βρίσκουμε τον Gerald πάνω σε ένα φορείο εντός του κάστρου όπου εκπαιδεύονται και κατοικούν οι τελευταίοι Witchers.

Στη συνέχεια, μας γίνεται γνωστό ότι ο πρωταγωνιστής μπορεί να επιβίωσε από μία μάχη αλλά τα βαθιά τραύματα που υπέστη του κόστισαν τη μνήμη του. Ως εκ τούτου, δεν είμαστε αναγκασμένοι να γνωρίζουμε την μυθολογία του παιχνιδιού, η υπόθεση του οποίου αποτελεί, ουσιαστικά, συνέχεια των μυθιστορημάτων του πολωνού συγγραφέα Andrzej Sapkowski. Μέσα στα πρώτα λεπτά από την στιγμή που συνέρχεται ο Gerald, το κάστρο δέχεται επίθεση από μια οργάνωση ληστών ονόματι Salamander, οι οποίοι υπακούουν στις διαταγές ενός πανίσχυρου μάγου. Αφού αντιμετωπίσουμε αυτήν την απειλή θα ξεκινήσει η περιπέτειά μας, μέσω της οποίας θα προσπαθήσουμε να βρούμε το αρχηγείο αυτής της εγκληματικής ομάδας. Η υπόθεση είναι πραγματικά εξαιρετική, όπως θα περίμενε κανείς από κάποιο καλογραμμένο βιβλίο, παρουσιάζοντας μοναδικούς χαρακτήρες και πολύ πλούσια μυθολογία, ενώ μέσω του journal μπορούμε να διαβάσουμε πλήθος πληροφοριών για αυτόν τον φανταστικό κόσμο.

Η εργασία των ηθοποιών κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα παρέχοντας αρκετές και διαφορετικές προφορές. Χάρη στην πολύ καλή τους απόδοση καταφέρνουν να δώσουν μοναδική προσωπικότητα στους χαρακτήρες και πάντα ανάλογα με τη φυλή και την κοινωνική τάξη από όπου προέρχονται. Από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του τίτλου και ένα από αυτά που καταφέρνουν να τον κάνουν ξεχωριστό, είναι η επίδραση που έχουμε στον κόσμο της Temeria. Αυτό επιτυγχάνεται όχι μόνο με τις επιλογές που κάνουμε μέσω διαλόγων με τους NPCs, αλλά μέσω της απόδοσής μας σε διάφορες μάχες όπου πολεμάμε στο πλευρό συμμάχων.

Ουσιαστικά, ο μόνος τρόπος που γίνεται να χάσουμε στο παιχνίδι είναι αν σκοτωθούμε, καθώς σε καμία περίπτωση δεν θα αντικρίσουμε κάποιο μήνυμα που να υποδηλώνει πως αποτύχαμε σε κάποιο quest. Εν ολίγοις, αν σκοτωθεί κάποιο ουδέτερο ή φιλικό πρόσωπο σε μία μάχη θα έχει αντίκτυπο στη ροή της ιστορίας ακόμα και αν αυτός που έχει σκοτωθεί αποτελεί σημαντικό κομμάτι της κεντρικής υπόθεσης. Αυτό το στοιχείο (και ακόμα περισσότερα) καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να δώσει μία ρεαλιστική υφή στο παιχνίδι. Το εκπληκτικό είναι πως οι ηθικές αποφάσεις που παίρνουμε στην διάρκεια της ιστορίας, τα άτομα που καταφέρνουμε να σώσουμε ή να βοηθήσουμε στην εξόντωσή τους δεν έχουν ως αποτέλεσμα, όπως συνηθίζεται, μερικές διαφορετικές ατάκες και την απόδοση “καλών” ή “κακών” πόντων στο προφίλ του χαρακτήρα μας. Αντίθετα, η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μας δίνεται είναι οι επιπτώσεις των πράξεών μας που διαφαίνονται στο βάθος του χρόνου.

Παραδείγματος χάριν, μπορεί να σώσουμε ένα άτομο στο πρώτο δίωρο του παιχνιδιού μόνο για να το συναντήσουμε μετά από δέκα ή παραπάνω ώρες στην περιπέτειά έχοντας σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πάρα πολλές, οι οποίες μας βάζουν σε σκέψεις σχετικά με το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η ιστορία σε περίπτωση που είχαμε σκοτώσει κάποιον χαρακτήρα ή σώσει κάποιον άλλο, καθώς όλα εναπόκεινται στη στάση που κρατήσαμε σε πολλές αποστολές. Το αποτέλεσμα είναι να φαίνεται έντονα πως οι πράξεις μας δεν αφορούν μεμονωμένα τα διάφορα quests αλλά ότι πραγματικά έχουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις κύριες αποστολές, αλλά και για τις δευτερεύουσες καθώς, τα άτομα που θα γνωρίσουμε και θα βοηθήσουμε σε αυτές, μπορεί να τα συναντήσουμε αργότερα στην πορεία μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε σε διάφορα ηθικά διλήμματα δεν ακολουθούν το κλασσικό μοτίβο του άσπρου, μαύρου προκειμένου να αποφασίσουμε με ευκολία αν θα ήμαστε καλός ή κακός χαρακτήρας. Αντίθετα, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε την κρίση μας προκειμένου να ξεχωρίσουμε τους ενάρετους από τους μοχθηρούς. Όταν, για παράδειγμα, κάποια ξωτικά ζητήσουν τη βοήθεια μας ενάντια στους καταπιεστικούς στρατιώτες των ανθρώπων, δεν μπορούμε να βασιστούμε μόνο σε αυτά τα λόγια και την φυσική ομορφιά τους για να αποφασίσουμε αν πράγματι ισχύουν αυτά που λένε.

Σκοτώνοντας τους δεύτερους μπορεί τελικά να αποκαλυφθεί ότι τα ξωτικά μπορούν, πλέον, να ασκήσουν τη δύναμή τους για προσωπικά τους οφέλη και με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι το ίδιο τυραννικοί ή και περισσότερο από αυτούς που ήταν πριν στην εξουσία. Τέτοια παραδείγματα είναι πολλά. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι επιλογές που μας παρουσιάζονται δεν μας επιτρέπουν να δούμε ξεκάθαρα το σκοπό που πραγματικά εξυπηρετούμε με τις συνέπειες να φαίνονται, τελικά, στο βάθος του χρόνου.

Ο γεμάτος προσωπικότητα πληθυσμός της Temeria καταφέρνει, συναρτήσει των εξαιρετικά σχεδιασμένων quests, να δημιουργήσει έναν από τους πιο “ζωντανούς” κόσμους που έχουμε δει σε παιχνίδι. Η ποικιλομορφία που παρουσιάζεται στους ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και σε διαφορετικά επαγγέλματα είναι πραγματικά εκπληκτική. Μία βόλτα στους δρόμους της πόλης και θα δούμε να περιφέρονται ή να κάθονται στην άκρη των δρόμων ζητιάνοι ζητώντας ελεημοσύνη, ιερόδουλες να ψάχνουν για πελάτες, ζογκλέρ που μαζεύουν τα βλέμματα του κόσμου χάρη στα κόλπα τους, τεχνίτες να διορθώνουν τοίχους σε κτήρια, στρατιώτες να εξασκούνται σε ψάθινα ομοιώματα, παιδάκια να κυνηγιούνται και να παίζουν διάφορα παιχνίδια. Αυτές δεν είναι παρά ελάχιστες από τις συμπεριφορές και τους τύπους ανθρώπων που θα δείτε να κατοικούν στην πρωτεύουσα αλλά και στους γύρω οικισμούς. Παρόλα αυτά, είναι ατυχές ότι οι “κλώνοι” δεν παύουν να υπάρχουν, αν και η γενικότερη ποικιλομορφία καταφέρνει να αντισταθμίσει αυτό το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό.

Άλλη μία συνιστώσα που βοηθάει στην ζωντάνια του κόσμου αποτελεί και ο χωρισμός της ημέρας σε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ. Ενώ στις πρώτες τρεις περιόδους οι δρόμοι των πόλεων  και της εξοχής είναι γεμάτοι από ανθρώπους, το βράδυ θα δούμε να περιφέρονται ληστές, στρατιώτες που περιπολούν καθώς και τέρατα που επιτίθενται αιφνιδιαστικά.