Assassin’s Creed Revelations

Nothing is true… everything is permitted

"Κάθε πέρυσι και καλύτερα", λέει μια σοφή παροιμία. Ευτυχώς, όμως, αυτή η παροιμία δε βρίσκει ισχύ στο φετινό επεισόδιο της σειράς Assassin’s Creed. Στο περσινό Brotherhood η Ubisoft δεν τα πήγε τόσο καλά (σεναριακά) όσο θα ήθελε, αλλά φέτος με το Revelations, συμμάζεψε την κατάσταση, προσφέροντας ένα πολύ όμορφο σύνολο. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι αφήνει την Ιταλία ύστερα από δύο συνεχόμενα χρόνια και μας ταξιδεύει πιο ανατολικά, στην Κωνσταντινούπολη, το σταυροδρόμι των πολιτισμών, μια πόλη που συνδέει δύο ηπείρους. Μπορεί να φταίει το ότι ως Έλληνες έχουμε άμεση σχέση με την Πόλη, αλλά νομίζουμε ότι η Κωνσταντινούπολη μαζί με τα Ιεροσόλυμα αποτελούν τις πιο ατμοσφαιρικές περιοχές της σειράς μέχρι σήμερα.

"I have lived my life as best I could, not knowing its purpose"

Και δεν μας άρεσε μόνο η ιδέα ότι θα παίξουμε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ακόμα περισσότερο μας άρεσε η ίδια η υλοποίησή της. Η Ubisoft μελέτησε πάρα πολύ την ιστορία της Πόλης και δεν αποφάσισε να την αποδώσει μόνο αρχιτεκτονικά, αλλά και ουσιαστικά. Αυτό σημαίνει ότι κάνοντας τη βόλτα σας στα σοκάκια και τις αγορές θα ακούσετε Τούρκικα, Ελληνικά, ακόμα και Τσιγγάνικα.

Ναι, σωστά διαβάσατε, υπάρχουν και ελληνικοί διάλογοι στον τίτλο και μάλιστα σε τεράστια ποικιλία. Θα ακούσετε τον ψαρά να φωνάζει για τα φρέσκα ψάρια του Βοσπόρου, ζευγάρια να τσακώνονται για οικογενειακές υποθέσεις, ενώ θα ακούσετε και πολλές βρισιές σε άπταιστα ελληνικά, όταν δε δείξουμε τον πρέποντα σεβασμό στους κατοίκους. Αυτές οι συζητήσεις είναι και ο σημαντικότερος λόγος που περάσαμε την περισσότερη ώρα στους δρόμους, αντί να τρέχουμε από στέγη σε στέγη!

Στο AC Revelations, λοιπόν, αναλαμβάνουμε (και πάλι) το ρόλο του Ezio Auditore που γνωρίσαμε στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Ο Ιταλός καταφθάνει, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να λύσει ένα μεγάλο μυστήριο και να λάβει απαντήσεις σε ζητήματα που αφορούν τους Ασσασίνους και κυρίως τον μέντορά του, Altair, τον οποίο χειριζόμαστε σε σημεία κλειδιά του παιχνιδιού. Δεν αναφέρουμε τίποτα παραπάνω, για να μην καταστρέψουμε την εμπειρία όσων διαβάζουν, απλώς, το μόνο που θα συμπληρώσουμε είναι ότι ο Altair -σε αυτά τα λίγα λεπτά που τον ελέγχουμε- καταφέρνει να γίνει πιο συμπαθής από όσο μπορούσε να γίνει σε ολόκληρο το αρχικό Assassin’s Creed!

Έτσι λοιπόν, ο Ezio θα περιηγηθεί σε μία Πόλη που την έχουν κατακτήσει οι Οθωμανοί και για άλλη μια φορά θα αντιμετωπίσει τους Templars, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση είναι οι έκπτωτοι Βυζαντινοί. Μην βιαστείτε να κρίνετε την ιστορία, μιας και όπως γράφει η Ubisoft, το παιχνίδι διηγείται μια ιστορία μυθοπλασίας φτιαγμένη από ανθρώπους πολλών διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Η ιστορία των Βυζαντινών, της Κωνσταντινούπολης και γενικότερα όλων των περιοχών και χαρακτήρων, είναι ορθώς καταχωρημένη στη database του παιχνιδιού για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει μια μικρή… επανάληψη.

Το Revelations συνολικότερα, δεν διηγείται κάτι συγκλονιστικό, ούτε προχωράει την ιστορία του Desmond πολλά βήματα εμπρός, αλλά δεν παύει να είναι άκρως ατμοσφαιρικό και να κρατάει τον παίκτη κολλημένο για πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του. Μόνο και μόνο για τις απαντήσεις που θα λάβει ο παίκτης όσο πλησιάζει προς το τέλος του παιχνιδιού, αξίζει την προσοχή σας.

"but drawn forward like a moth to a distant moon"

Τα πράγματα και φέτος είναι λίγο πολύ γνωστά, με ελάχιστες αλλαγές να παρουσιάζονται από πέρσι (ίσως δε χωράνε και άλλες μεγάλες αλλαγές πλέον). Σκοπός μας, λοιπόν, είναι να μεταβαίνουμε σε διάφορα σημεία της πόλης όπου και θα μας ανατίθενται αποστολές, να ανεβαίνουμε σε ψηλά κτίρια για να εντοπίζουμε μαγαζιά και εμπόρους, να στρατολογούμε δολοφόνους, να κατακτούμε περιοχές για χάρη των Ασσασίνων και, φυσικά, να σκοτώσουμε εκατοντάδες εχθρούς. Οι μεγάλες διαφορές στα στοιχεία του gameplay που παρατηρήσαμε έχουν να κάνουν με τον γάντζο και τη κατασκευή βομβών.

Η προσθήκη του γάντζου θα μας βοηθήσει στην ευκολότερη αναρρίχηση πάνω στα κτίρια και θα μας διευκολύνει στα άλματα μεγαλύτερων αποστάσεων. Όσον αφορά στις βόμβες, στο φετινό παιχνίδι έχουμε τη δυνατότητα να κατασκευάσουμε πάρα πολλών ειδών, από εκρηκτικές, μέχρι καπνού ή αντιπερισπασμού. Κάνοντας loot τα σεντούκια των θησαυρών, βρίσκουμε τα απαραίτητα συστατικά που απαιτούνται για την παρασκευή τους ή, πιο απλά, μπορούμε να τα αγοράσουμε από καταστήματα.

Το αρνητικό που εντοπίσαμε σχετικά με τις βόμβες είναι ότι η ποικιλία τους είναι τόσο μεγάλη και η εισαγωγή τους στη σειρά τόσο γρήγορη, με αποτέλεσμα ο παίκτης να έρχεται σε σύγχυση για τα υλικά και τον τρόπο παρασκευής τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διευκολύνουν κατά πολύ τις ήδη εύκολες μάχες. Σημαντική προσθήκη στο παιχνίδι είναι επίσης και τα Assassin Dens. Αυτά αποτελούν στην ουσία τα αρχηγεία των Ασσασίνων, τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία στην Πόλη. Η απόκτησή τους κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, καθώς τελούν υπό την κατοχή των Templars οι οποίοι μόλις μας εντοπίσουν θα μας επιτεθούν.

{PAGE_BREAK}

Όταν με το καλό σκοτώσουμε τον αρχηγό τους και οι Βυζαντινοί έχουν τραπεί σε φυγή, έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε στη διοίκηση του Den ένα μαθητή μας, ο οποίος πρέπει να έχει φτάσει το βαθμό του “Master Assassin”. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι η στρατολόγηση δολοφόνων έχει αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς σε πολλές περιπτώσεις δε θα χρειαστεί απλώς να σώσουμε έναν πολίτη από τους Templars για να ενταχθεί στις τάξεις μας, αλλά και να ολοκληρώσουμε ορισμένα side quests για χάρη του. Side quests υπάρχουν και σε κάθε αρχηγείο των Ασσασίνων. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μιλήσουμε με τον Master Assassin του καθενός εξ αυτών. Άκρως θετικό είναι ότι τα side quests αυτά είναι πολύ προσεγμένα και δεν φέρνουν σε καμία περίπτωση πλήξη στον παίκτη που θα θελήσει να ασχοληθεί μαζί τους.

"and here at last, I discover a strange truth"

Όπως προείπαμε, οι μάχες δυστυχώς και φέτος δε παρουσιάζουν καμία απολύτως πρόκληση ιδιαίτερα για όσους έχουν ασχοληθεί με τα παλιά επεισόδια, σε σημείο που δεν χάσαμε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, ακόμα και όταν αντιμετωπίσαμε πάνω από 20 εχθρούς στην ίδια μάχη. Τα θεαματικά counters «απαλύνουν» λίγο τον πόνο μας, αλλά συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο να μην υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας στα Assassin’s Creed, κάτι που σίγουρα θα βελτίωνε κατά πολύ την εμπειρία.

Οι μάχες αν και εύκολες, ανεβάζουν επίσης εύκολα και τη φήμη μας, όπως κάνουν και οι αγορές καταστημάτων ή μνημείων. Φυσικά, η αγορά καταστημάτων μας επιφέρει το μεγαλύτερο μερίδιο του… πουγκιού μας στο παιχνίδι, αλλά θα πρέπει να είμαστε εξίσου προσεκτικοί και με τη φήμη μας. Αν αυτή φτάσει στο μέγιστο, πρέπει να δράσουμε γρήγορα. Οι λύσεις πλέον είναι μόνο δύο, η δωροδοκία κάποιου κήρυκα ή η δολοφονία των μαρτύρων. Το «κυνήγι της αφίσας», που ήταν η τρίτη λύση μείωσης της φήμης, λείπει φέτος από το παιχνίδι.

Αν και κάτι τέτοιο θα μας δυσκολέψει, εμείς το βρήκαμε θετικό, καθώς δεν είναι ρεαλιστικό να πρέπει να σκαρφαλώσουμε στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου για να αφαιρέσουμε μια αφίσα. Όπως προείπαμε, αν δε βιαστούμε να μειώσουμε τη φήμη μας, πέρα από τον άμεσο εντοπισμό μας από τους εχθρούς, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την πολιορκία των Templars στα αρχηγεία μας, τα οποία δε διευθύνει κάποιος Master Assassin.

Έτσι λοιπόν, αναγκαζόμαστε να παίξουμε ένα mini strategy game που θυμίζει Tower Defense. Από μία οπτική γωνία της περιοχής πρέπει να υπερασπιστούμε το αρχηγείο μας, τοποθετώντας στρατιώτες σε στρατηγικά σημεία, ξύλινα οχυρώματα στο δρόμο για να καθυστερήσουμε τους εχθρούς, ακόμα και φλογοβόλα! Αυτό το mini game θα ενθουσιάσει στην αρχή τους πάντες, αλλά όταν εμβαθύνουμε στην ιστορία και είμαστε καταμεσής μίας σημαντικής αποστολής, το να υπερασπιστούμε ένα αρχηγείο στην άλλη άκρη της πόλης, μόνο ενθουσιώδες δεν είναι.

Κλείνοντας με τα του gameplay, αξίζει να σημειώσουμε τα ιδιαιτέρως πρωτότυπα επίπεδα, στα οποία θα λάβουμε πολλές απαντήσεις σχετικά με το παρελθόν του Desmond και την κατάληξή του στους Assassins. Το ιδιαίτερο με αυτά τα επίπεδα είναι ότι παίζονται από άποψη πρώτου προσώπου, ενώ για να τα διασχίσουμε θα πρέπει να λύσουμε ορισμένα έξυπνα puzzles, κάτι που θα φέρει σε πολλούς μνήμες από τη σειρά Portal.

"that I am only a conduit"

Τεχνικώς το Revelations δεν μπορεί να εντυπωσιάσει στα ίδια επίπεδα που το έπραξαν τα Assassin’s Creed 1 και 2, αλλά σίγουρα δεν έχει να ζηλέψει κάτι από άλλα παιχνίδια του μεγέθους του. Η Κωνσταντινούπολη έχει σχεδιαστεί εξαιρετικά, ενώ τα γνωστά μνημεία της, όπως η Αγιά Σοφιά, θα αφήσουν τους παίκτες άναυδους. Το animation των χαρακτήρων δεν έχει να παρουσιάσει κάποια ιδιαίτερη μεταβολή, καθώς παραμένει στα ίδια κορυφαία επίπεδα. Η φυσικότητα των χαρακτήρων και η καταπληκτική κίνηση του Ezio, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα αντίστοχα στοιχεία που είδαμε στο Batman Arkham City.

Μοναδικά αρνητικά είναι η πτώση των καρέ σε ελάχιστες περιπτώσεις, ενώ το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η σειρά από το πρώτο κιόλας επεισόδιο με το tearing, συνεχίζει να την ταλαιπωρεί και εδώ. Είτε στα βίντεο, είτε κατά τη διάρκεια του gameplay, το tearng κάνει αισθητή την παρουσία του σε πολλές περιπτώσεις. Στα του ήχου τώρα, και φέτος η σειρά δεν αφήνει περιθώρια να την κακολογήσουμε.

Καταπληκτικά μουσικά κομμάτια θα μας συντροφεύουν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους στους εικονικούς μας ήρωες, με την εμπειρία που έχουν αποκτήσει, καταφέρνουν και προσδίδουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, με αποκορύφωμα τη φωνή του Ezio Auditore, η οποία σε συγκεκριμένα σημεία ανατριχιάζει τον ακροατή. Όπως αναφέραμε και στην αρχή του κειμένου, η πόλη είναι «ζωντανή» όχι τόσο χάρη στο σχεδιασμό της, αλλά κυρίως στους ήχους που ακούμε.

Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ακούμε Αγγλικούς, Ιταλικούς, Τούρκικους, Ελληνικούς και Τσιγγάνικους διαλόγους. Οι προφορές τους σε συγκεκριμένες φράσεις μπορεί να ακούγονται αστείες, αλλά στο σύνολό τους είναι πολύ καλές, ενώ αυτή η προσπάθεια της Ubisoft να προσφέρει τόσο μεγάλη ποικιλία, μόνο αξιομνημόνευτη μπορεί να χαρακτηριστεί.

{PAGE_BREAK}

Σημαντικές προσθήκες έγιναν και στο Multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο είδαμε για πρώτη φορά στο περσινό επεισόδιο της σειράς. Πέρα από το μεγαλύτερο βάθος παραμετροποίησης των χαρακτήρων και των όπλων μας, έχουν προστεθεί και δύο νέα modes για ακόμα μεγαλύτερη διασκέδαση. Το ένα είναι το “Deathmatch”, το οποίο είναι ίδιο ακριβώς με το “Wanted” που ήδη ξέρουμε, με τη μόνη διαφορά, ότι εδώ δεν έχουμε πυξίδα, κάτι που κάνει την εύρεση του στόχου μας μέσα στις γεμάτες από κόσμο πόλεις, σαδιστικά δύσκολη! Το άλλο mode του παιχνιδιού είναι το “Artifact Assault” ή, πιο απλά,  ένα “Capture the Flag” mode, στο οποίο πρέπει να κλέψουμε κειμήλια από την αντίπαλη ομάδα.

Αλλά όπως και πέρυσι έτσι και φέτος τις περισσότερες ώρες θα τις σπαταλήσουμε στους χάρτες του Wanted όπου αναζητάμε το στόχο μας, προσέχοντας να μη χτυπηθούμε από το διώκτη μας. Οκτώ δολοφόνοι οι οποίοι κυνηγούν ο ένας τον άλλο μέσα σε έναν ολοζώντανο κόσμο. Και όλα αυτά δίχως κανένα πρόβλημα στη σύνδεση. Μοναδικό μειονέκτημα ίσως αποτελέσει η δυσκολία και φέτος να βρεθούν οι φίλοι στο ίδιο lobby.

Requiescat in pace

Εν τέλει ένα παιχνίδι είναι κακό, καλό ή εξαιρετικό αναλόγως την αίσθηση που αφήνει αφότου πέσουν οι τίτλοι τέλους και το Assassin’s Creed Revelations, μας άφησε μια πάρα πολύ γλυκιά γεύση τελειώνοντάς το. Το πολύ καλό σενάριο δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα του παρελθόντος και με το συγκινητικό του τέλος, αφήνει πολλές υποσχέσεις για σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Όσοι πιστοί «δολοφόνοι» το επιλέξουν τελικά, θα αντικρίσουν ένα εξαιρετικό gameplay, εμπλουτισμένο με νέα στοιχεία, πάρα πολλές υπο-αποστολές, ένα πολύ καλό και «βαθύ» multiplayer και το πλουσιότερο ίσως περιεχόμενο σε open world παιχνίδι. Η Ubisoft -αν και έχει βρει την "κότα με τα χρυσά αυγά"- δείχνει ιδιαίτερο σεβασμό στη σειρά και θέλησε και φέτος να προσφέρει κάτι ουσιαστικό και όχι μια αναμασημένη τροφή.

Γιάννης Σκουλουδάκης