Gauntlet

Ρε, μη βαράς το κοτόπουλο….!!!!

---

“Σταμάτα να μαζεύεις όλο το χρυσάφι…”. “Άσε και κάνα potion για μας…”. Αυτές είναι μερικές από τις ατάκες, εξευγενισμένες και γυαλισμένες βέβαια, που θα ακουστούν αν αποφασίσετε να παίξετε το reboot του all-time classic Gauntlet παρέα με φίλους, εντός της οικία σας ή online. Το πόνημα της Arrowhead Game Studios είναι ένας dungeon crawling/ hack ‘n’ slash τίτλος, κομμένος και ραμμένος για «συνεργατικό μακελειό», που όπως ο «πρόγονός» του έχει ως πρώτο στόχο την ομαδική διασκέδαση σε ένα αρχετυπικό “Dungeons and Dragons” περιβάλλον. Στα πλαίσια, λοιπόν, της σειράς “Warner Bros. Vault portfolio”, που θα είναι κυρίως επανεκτελέσεις παλιών arcade τίτλων, η γνωστή μας από το υπέροχο Magicka, Arrowhead, «δίκην διασκευαστή» ανέλαβε την περάτωση αυτού του reboot.

Ίσως να μην είναι τόσο γνωστό στη χώρα μας, αλλά το arcade της Midway του 1985 είναι σημαντικότατο (και εδώ θα θέλαμε να παροτρύνουμε κάποιον ή κάποιους από τους αναγνώστες, αν έχει εμπειρία με το συγκεκριμένο μηχάνημα να τη μοιραστεί μαζί μας) γιατί ήταν από τα πρώτα που απαιτούσε την αρμονική συνεργασία των παικτών σε 100 διαφορετικά επίπεδα, που αν τελείωναν, άρχιζαν ξανά με διαφορετική «διαρρύθμιση», γεμάτα τέρατα και βασικούς maze γρίφους. Απόλυτα επιτυχημένο, το εν λόγω arcade αποτέλεσε, σύμφωνα με τα γραφόμενα, τη «χήνα με τα χρυσά αυγά» για τους απανταχού ιδιοκτήτες «Ουφάδικων», με άμεση συνέπεια να μεταφερθεί στις κονσόλες της εποχής, αλλά και να «γνωρίσει» μπόλικα sequels και restarts, με πιο επιτυχημένο (κατά τον γράφοντα πάντα) το Gauntlet Legends του 1998.

Η τωρινή έκδοση, βέβαια, πηγάζει ευθέως και έχει ως αναφορά της το «πρωτόλειο» του franchise, οπότε οποιεσδήποτε αλλαγές στο βασικό concept του παιχνιδιού -σχετικές με κλάσεις, ονόματα κ.λπ.- από τις μεταγενέστερες εκδόσεις, διεγράφησαν για να είναι, ει δυνατόν, πιο πιστή στον αρχικό τίτλο. 


Ξεκινώντας, λοιπόν, ο παίκτης θα βρεθεί σε μια πλατφόρμα, όπου λαμβάνει χώρα το tutorial, λιτό, όπως όλο το παιχνίδι γενικά, το οποίο μας εισάγει στα βασικά της κάθε κλάσης. Εδώ φαίνεται ένα μεγάλο πλεονέκτημα του τίτλου, που είναι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο gameplay που προσφέρουν οι χαρακτήρες.

Ο Thor/ Warrior είναι η κλασσική melee «κιμαδομηχανη» και έχει τον απλούστερο χειρισμό. Η Thyra/ Valkyrie είναι το τανκ της υπόθεσης, όντας ο μόνος χαρακτήρας που κάνει block, ενώ μπορεί και εκτοξεύει την ασπίδα της σαν άλλος, Σκανδιναβός Captain America. Ο Questor/ Elf παίρνει το ρόλο του ranger/ τοξότη, έχοντας ταυτόχρονα μια ιδιαιτέρως αποτελεσματική βόμβα στη διάθεσή του, αλλά και τη δυνατότητα dodge roll. Τέλος, ο Merlin/ Wizard, που αποτελεί και την πιο δύσκολη κλάση, έχει στη διάθεσή του εννιά διαφορετικά spells, με διάφορους συνδυασμούς των πλήκτρων, κάνοντας την εξοικείωση με τους μηχανισμούς του ένα από τα πιο ευχάριστα challenges που θέτει ο τίτλος. Όσο generic και cheesy φαίνονται οι χαρακτήρες (πραγματικά, αν υπήρχε βραβείο ελάχιστης έμπνευσης και ευρηματικότητας, έπρεπε να δοθεί στον τύπο που τους «βάπτισε»), τόσο ενδιαφέρουσα είναι η τριβή με την ξεχωριστή αίσθηση gameplay που προσφέρουν ακόμα και οι απλούστεροι melee, και η ώθηση που δίνει η φύση και η δυσκολία του παιχνιδιού να γίνει ο παίκτης καλύτερος.



Αναφερθήκαμε στη δυσκολία, και αυτή χρίζει ιδιαίτερης αναφοράς, καθώς στα 36 επίπεδα -3 κόσμοι, 4 πόρτες, 4 mini level η κάθε πόρτα- πέφτει, πραγματικά, η «Αγία Ράβδος». Ετοιμαστείτε, ειδικά στα δύο υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, για μπόλικο  σιχτίρισμα προς την A.I., τους συμπαίκτες, τον εαυτό σας αλλά και σε πιο αφηρημένες έννοιες (για όσους εξ υμών τείνετε να στρέφετε προς τα εκεί τις «ύβρεις» σας). Όλα αυτά μέχρι η συντροφιά να «ρολλάρει», όπως λέμε, οι παίκτες να μάθουν τους χαρακτήρες τους καλά και να αρχίσει να παίρνει φαλάγγι τις μυριάδες των summons που κατακλύζουν την οθόνη. Μέχρι τότε, όμως, θα υπάρξουν μπόλικα σηκώματα φρυδιού και αποδοκιμασίες για τον Warrior που έκανε whirlwind και διέλυσε τα φαγητά (και κάνει μετά τη «μπάμια τη γιαχνιστή»), για τη Valkyria που την έχει δει μόνο damage dealer, για το Elf που δεν αφήνει το χέρι από τη σκανδάλη, και τον Wizard που, λόγω απληστίας, έκανε ακόμα μια φορά teleport επάνω στην παγίδα με τα καρφιά. Και αυτό έχει πολλή πλάκα…




Στην ουσία του το Gauntlet είναι πολύ απλό (στα όρια του απόλυτα προβλέψιμου), αφού η δομή του περιλαμβάνει δωμάτια μετά από δωμάτια, τα οποία είτε έχουν κάποια summon towers που πρέπει να καταστραφούν, είτε bosses και mini bosses, είτε παγίδες που πρέπει ξεπεραστούν, είτε, τέλος, κάποια λίγα σημεία όπου εμφανίζεται ο Χάρος (Death) και οι παίκτες πρέπει να σκοτώνουν και να τρέχουν μαζί για να του ξεφύγουν. Γενικά, η ταχύτητα που «καθαρίζουμε» τα δωμάτια καθορίζεται από το πόσο καλά δουλεύει η ομάδα και αποτελεί βασικό παράγοντα επιβίωσης, διότι αν το party κωλυσιεργεί, τότε νιώθει το κρύο χέρι του Θανάτου -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ενδεχόμενο “game over” μάς πηγαίνει στην αρχή της «πόρτας» και συμβαίνει όταν πεθάνουν και τα τέσσερα μέλη και δεν καταφέρει ο τελευταίος επιζών να «κρατήσει το μετερίζι» ώσπου να «αναστηθεί» κάποιος από τους συμπαίκτες του (το οποίο έχει cool down αρκετών δευτερολέπτων).

Αν η ομάδα διαθέτει credits/ ζωές, που αποκτώνται όταν γεμίσει η σχετική μπάρα, τότε το resurrection είναι άμεσο. Κατά τα άλλα, ο παίκτης μπορεί να “loot-άρει” χρυσάφι, με το οποίο αγοράζει Relics, από τα οποία δύο μόνο μπορούν να είναι ενεργά και δίνουν εξτρά χρησιμότατες ικανότητες και καινούρια αντικείμενα (αισθητικού μόνο περιεχομένου τα δεύτερα). Τα Relics και τα σχετικά των abilities ενεργοποιούνται με τα potions που βρίσκουμε στα δωμάτια και μπορούμε να μεταφέρουμε μέχρι πέντε. Επίσης, βρίσκουμε φαγητό, που είναι ο μόνος τρόπος αναπλήρωσης της ζωής μας, κλειδιά που ανοίγουν πόρτες με θησαυρούς, και κάποιες χρυσές κορώνες, που αν τις φοράμε και τερματίσουμε την πίστα (αν δεχτούμε damage η κορώνα πέφτει) παίρνουμε πολλούς έξτρα πόντους στην τελική αξιολόγηση.

Τελευταίο στοιχείο του gameplay που πρέπει να αναφερθεί είναι η ύπαρξη των Masteries (αποτελώντας το μόνο RPG στοιχείο του τίτλου, και το οποίο δεν είναι ικανό για να χαρακτηριστεί το Gauntlet ως “RPG”), που τα κερδίζουμε πετυχαίνοντας κάποιους στόχους όπως «σκότωσε 2000 σε μούμιες» και δίνουν κάποιο σχετικό μπόνους. Από άποψη γραφικών το παιχνίδι δεν καταφέρνει πολλά. Είναι ολίγον τι «δυσειδές» και προχειροφτιαγμένο θα λέγαμε (οπότε δε θα σας ζητήσει 6GB VRAM…), εντούτοις οι κόσμοι έχουν διαφορετική αίσθηση μεταξύ τους και τα splatter εφέ είναι όμορφα. Από την άλλη, ο ήχος, πέρα από κάποια μουσικά θεματάκια ύφους ανάλογου με αυτά που έχουν όλοι οι τίτλοι παρόμοιου setting, μας άρεσε γιατί πήρε αυτούσιες τις ατάκες του αρχικού παιχνιδιού (για παράδειγμα, όταν λιγοστεύει η ζωή επικίνδυνα, ακούγεται ο αφηγητής να λέει  “Warrior needs food – badly!”), τις οποίες όσο παίζαμε τις βρίσκαμε αστείες ακόμα και αν τις είχαμε ακούσει δεκάδες φορές.

Όπως βλέπετε, στο review αναφερόμαστε σε «συντροφιά», «πάρτι», «ομάδα» και λείπει η αναφορά του single player. Φυσικά και υπάρχει τέτοιο mode, αλλά η εμπειρία μας μαζί του ήταν βαρετή λόγω της μικρής διαφοροποίησης του gameplay μεταξύ των κόσμων, αλλά και λόγω της δυσκολίας. Το Gauntlet δεν είναι φτιαγμένο για σόλο, και παρότι κάποιοι θα το παίξουν έτσι, η εμπειρία που θα λάβει δε συγκρίνεται με το συνεργατικό αντίστοιχο mode. Η υλοποίηση του «οράματος» των developers για το πώς «πρέπει» να παιχτεί ο τίτλος απαιτεί παρέα. Αυτό είναι δεσμευτικό, και το παιχνίδι ίσως χάνει πόντους από αυτή την επιλογή, αλλά αν «κλειδωθείτε» σε ένα gaming άντρο μαζί με φίλους/ φίλες που τους αρέσουν τέτοια παιχνίδια, τότε η διασκέδαση είναι εγγυημένη για τις έξι ώρες που διαρκεί το campaign (άντε, ένα 7ωρο αν συνυπάρξει, που θα συνυπάρξει, η απαραίτητη «μάσα» των γνωστών εδεσμάτων που προτείνουν οι διατροφολόγοι).

Να σημειώσουμε ότι παρόλο που παίξαμε και μέσω του Steam με random συμπαίκτες, η αίσθηση του couch co-op με φίλους δε βρήκε σοβαρό ανταγωνισμό σε ό,τι αφορά το πού περάσαμε καλύτερα. To replay value, από την άλλη, δεν είναι υψηλό, αν και μπορείτε να παίξετε σε υψηλότερη δυσκολία και να «ξαναμοιράσετε» τους ρόλους των χαρακτήρων, μιας και όπως είπαμε παίζονται εμφανώς διαφορετικά. Η μικρή διάρκεια του νέου Gauntlet είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την Arrowhead, διότι δείχνει πάλι έτοιμη να εξαπολύσει σειρά από DLC που θα προσθέτουν πράγματα, τα οποία όμως έπρεπε να είναι παρόντα στον αρχικό τίτλο. Συνδυαστικά με την τιμή (20 ευρώ δεν είναι και λίγα για τέτοιου είδους τίτλο) απαιτείται πολλή προσοχή από τη δημιουργό ώστε το Gauntlet να μη χαρακτηρίζεται σε ένα χρόνο από τώρα «τίτλος-αρπακτικό». Τέλος, από τεχνικής άποψης, ό,τι πρόβλημα αντιμετωπίσαμε (κυρίως με την έλλειψη επιλογής υψηλών αναλύσεων) απαντήθηκε γρήγορα με το πρώτο μεγάλο patch.




Αντί επιλόγου θα θέλαμε να αναφέρουμε πως όλη η μαγεία και η γοητεία ενός απλοϊκού -κατά τα άλλα- παιχνιδιού σαν το Gauntlet, κρύβεται στην ταυτόχρονη ύπαρξη συνεργασίας και ανταγωνισμού. Πρέπει οι παίκτες από τη μία να δουλέψουν μαζί, γιατί αλλιώς παραμονεύουν άπειρα restart και «ταφόπλακες», από την άλλη όμως, στο loot και στους θησαυρούς ο κάθε ένας είναι μόνος του. Το να σε «πνίγουν» τα Orc και οι Αράχνες, ενώ σου έχει μείνει μια «σταλιά» ζωής, όσο την ίδια στιγμή ο συμπαίκτης σου μαζεύει οτιδήποτε «γυαλίζει» στην οθόνη, έχοντας πριν κάνει τη «γκάφα» να καταστρέψει το κοτόπουλο (και από πάνω ο αφηγητής να στο υπενθυμίζει), νοτίζει με ένα  ξεχωριστό «άρωμα» τον τίτλο της Arrowhead, που αφήνει μια έντονη «επίγευση» πως πέρασες καλά. Που είναι και η ουσία στην τελική!