Ryse: Son of Rome

We just want a game to surpRYSE us…

---

Ένα από τα παράπονα που έχει ο γραφών από τη gaming βιομηχανία είναι η έλλειψη ποιοτικών και καλών RPG και Αction τίτλων που σαν θέμα έχουν την αρχαία Ρώμη. Μια από τι μακροβιότερες, αν όχι η μακροβιότερη, και η σημαντικότερη για το Δυτικό κόσμο αυτοκρατορία, έχει τόσο πολύ υλικό για εκμετάλλευση (γεγονός που το έχουν καρπωθεί τα RTS και grand strategy παιχνίδια), που αποτελεί απορίας άξιο πώς ακόμα δεν έχουμε έναν τίτλο AAA, από άποψη, όχι μόνο γραφικών, αλλά ιστορίας, ανάπτυξης χαρακτήρων και ιδιαίτερων gameplay μηχανισμών.

Ένα τέτοιο παιχνίδι θα μπορούσε να έχει όγκο, λαμπρότητα και περιεχόμενο που να «ψηλαφίζει», έστω, το μεγαλείο της αιώνιας πόλης και των χαρακτηριστικών που έκαναν αυτή την αυτοκρατορία τόσο σημαντική στην ανθρώπινη ιστορία, χωρίς να μένει στην περιοριστική, άτολμη και αποστεωμένη, από την πολλή χρήση, «αρένα» των μονομάχων. Αυτό το κενό δυστυχώς δεν το καλύπτει ούτε το Ryse: Son Of Rome, που προσφέρει μια ακόμα «χολιγουντιανή» οπτική πάνω στο θέμα, επιπόλαια και αφελή, που σαν κύριο στόχο έχει να χορτάσει το μάτι και το ένστικτο, αλλά αφήνει το μυαλό σε ασιτία.

Ιστορικά το παιχνίδι τοποθετείται, μάλλον, κάπου στο 60 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας είναι ο Νέρωνας (αγαπημένος ψυχοπαθής της βιομηχανίας θεάματος) και παίρνοντας σαν ιστορική αφορμή την επανάσταση των Κέλτικων φυλών της Βρετανίας, υπό την καθοδήγηση της Βοαδίκειας (Boudica), διηγείται την ιστορία του Ρωμαίου Μάριου Τίτου. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ιστορία εκδίκησης, αποστειρωμένη, γεμάτη κλισέ και με χαρακτήρες που η γραφικότητά τους αγγίζει αυτή του ηλιοβασιλέματος της Σαντορίνης. Οποιαδήποτε άλλη σχέση με την πραγματική ιστορία σταματάει εκεί και, ενώ διηγηματικά το ξεκινάει καλά, γρήγορα περνάει στη φάση της μυθιστορίας, με παρουσία Θεών και Δαιμόνων, που δρουν ως «Deus Ex Machina» (συνεχώς όμως) στερώντας την όποια σοβαρότητα του ύφους και της δομής που πάει να περάσει στην αρχή.

Δε ζητάμε απόλυτη ιστορική ακρίβεια από τα παιχνίδια, αλλά βλέποντας τους Κέλτες να πολιορκούν τη Ρώμη επάνω σε πολεμικούς ελέφαντες, μας έφερε σε μια στάση σώματος που θυμίζει αυτή του αγάλματος του Κάιν (αυτό που κάνει …facepalm) και θεωρούμε ότι τέτοιες χονδροειδείς ανακρίβειες ταιριάζουν μόνο σε φάρσες. Συμφωνούμε πως τα παιχνίδια δεν πρέπει να είναι διαδραστικές εγκυκλοπαίδειες (περισσότερο να δρούνε ως αφορμή για να ψάξει ο χρήστης τα γεγονότα αν θελήσει), από την άλλη, όμως, έχει κουράσει η εμμονική χρήση προσωπικοτήτων όπως ο Νέρωνας, ο Κόμοδος, ο τυχαίος στρατηγός Bigus Dickus, μαζί με γεγονότα άσχετα «ατάκτως ερριμένα» σε ένα πλαίσιο αισθητικής, που μονίμως πάει να μιμηθεί αυτό του «Μονομάχος» και των «300». Η Ρώμη έχει τόσα ενδιαφέροντα ιστορικά σκηνικά και πρόσωπα και όμως η βιομηχανία κολλάει στα ίδια και τα ίδια.

Αφήνοντας πίσω την κουβέντα περί ιστορικής ακρίβειας και της υπόθεσης του παιχνιδιού, οφείλουμε να αναφερθούμε στον τεχνικό τομέα, που αγγίζει το άριστο. Εδώ η Crytek, γνωστή για τίτλους που δαμάζουν ακόμα και τα πιο άγρια μηχανήματα, μεγαλουργεί, δημιουργώντας έναν πραγματικό next gen τίτλο με τα όλα του. Το Ryse κυκλοφόρησε ως launch τίτλος του Xbox One πέρυσι, οπότε γνωρίζαμε εκ προοιμίου ότι στα  γραφικά θα περιμέναμε σπουδαία πράγματα. Ενώ η Ρώμη φλέγεται και ο ήρωάς μας στο κέντρο του κακού χαμού αποκρούει τα κύματα των εχθρικών επιθέσεων, με την άκρη του ματιού μας πιάνουμε το Κολοσσαίο να στέκεται «αγέρωχο» και να δείχνει υπέροχο, ατάραχο, σε πλήρη αντίθεση με την ακατάπαυστη δράση γύρω του.

Η αχλή των Βρετανικών δασών μεταφέρεται άψογα, καθώς ζωόμορφοι μαχητές ψέλνουν σε πρωτόγονη, βαρβαρική, ακαταλαβίστικη γλώσσα τον ύμνο που προοικονομεί το θάνατο του ήρωά μας, δημιουργώντας μια ένταση μεταφερόμενη πολύ επιτυχημένα στον παίκτη. Τέλος, οι γκρίζες ακτές της Αγγλίας, από το χρώμα του πετρώματος, δένουν με το μουντό του ουρανού και τυλίγουν με  ένα πέπλο κατήφειας την απόβαση του ρωμαϊκού στόλου και τον επερχόμενη όλεθρο από τη μάχη. Το RYSE έχει σκηνικά πανέμορφα, με ποικιλία σε περιβάλλοντα και ατμόσφαιρες, στα οποία -αν προσθέσουμε το απολύτως επαγγελματικό voice acting, την κίνηση του ήρωα και των αντιπάλων, τις ρεαλιστικές εκφράσεις προσώπων και το σωστό Lip-sync, τα λυμένα τεχνικά προβλήματα με τα γρήγορα patches και fixes και το γεγονός ότι ακόμα και στις χαμηλές αναλύσεις το παιχνίδι δείχνει ωραίο (σεβασμός στον PC gamer που δεν έχει… behemothi-κων δυνατοτήτων σύστημα)- μας δίνεται η ευκαιρία να επιβραβεύσουμε την εταιρία για το σοβαρό port και τον αψεγάδιαστο σχεδόν τεχνικό τομέα.

Τα μόνα ελαττώματα θα λέγαμε ότι είναι η έλλειψη key mapping (έλεος, υπάρχουν και αριστερόχειρες σε αυτό τον κόσμο, που δε θέλουν να παίξουν με χειριστήριο), αυτή της ρύθμισης του Field Of View και του πιο σημαντικού, που είναι η επανάληψη των μοντέλων των εχθρών, λες και είναι κλώνοι (πρέπει να ήταν μεγάλο σόι οι «εύσωμοι», κατά τον Οβελίξ, μουσάτοι ασπιδοφόροι Κέλτες, γιατί ξεκληρίσαμε κάποιες εκατοντάδες από αυτούς).

Όμως, “Fallaces Sunt Rerum Species” (ελεύθερα, σημαίνει ότι η εικόνα των πραγμάτων μπορεί να ξεγελάσει), που έλεγε ο Σενέκας, δάσκαλος και προστατευόμενος του Νέρωνα, για να το ταιριάξουμε με την υπόθεση, μιας και έχουμε από τη μία άψογο τεχνικό και οπτικό τομέα, από την άλλη όμως το gameplay και το σύστημα μάχης δεν είναι κάτι σπουδαίο. Το Ryse είναι ένας action hack ‘n’ slash τίτλος, που βασίζεται στα timed executions. Επί της ουσίας, κάνουμε συνεχόμενες επιθέσεις έως ότου εμφανιστεί μια νεκροκεφαλή πάνω στο κεφάλι του αντιπάλου, οπότε και δίνεται η δυνατότητα να εκτελέσουμε το execution, που ενεργοποιεί μια σειρά από quick time events. Πατώντας τα σωστά κουμπιά, αυτά δίνουν κάποιες, ομολογουμένως, ιδιαιτέρως εντυπωσιακές finishing moves. Φυσικά υπάρχουν και τα γνωστά dodge, ρίψη ακοντίων, block, heavy attack και push attack (που σπάνε τις άμυνες), όπως σε κάθε τέτοιο τίτλο του είδους.

Ένα επιτυχημένο execution, πέραν του ότι σκοτώνει τον αντίπαλο, που ειδάλλως θα ήθελε πάρα πολλά χτυπήματα (πράγμα που καθιστά την εκτέλεσή του αναγκαία), έχει και ένα επιπλέον αποτέλεσμα, το οποίο μπορούμε να ενεργοποιήσουμε κατά το δοκούν, ακόμα και κατά τη διάρκεια του execution. Αυτό μπορεί να είναι αναπλήρωση ζωής, bonus στο damage, έξτρα experience και γέμισμα της Focus Bar. H Focus Bar είναι σημαντικότατη, γιατί μας επιτρέπει να εξαπολύσουμε μια stun attack, η οποία, μεταξύ μας, είναι αρκετά imbalanced και κάνει το παιχνίδι περίπατο στο normal επίπεδο.

Παίζοντας ανάμεσα στο Health replenish και το focus replenish (από τα επιτυχημένα execution) κάναμε τη ζωή μας in-game σκανδαλωδώς εύκολη. Παίρνοντας experience points, ξεκλειδώνουμε κάποια skills που ανεβάζουν το επίπεδο ζωής, το μέγεθος της focus bar, τα πόσα ακόντια μπορούμε να κουβαλάμε, διαφορετικούς τύπους executions (τις οποίες όμως ο χρήστης δε μπορεί να ελέγξει, αλλά γίνονται τυχαία και με την ίδια πάντα ακολουθία κουμπιών) κ.α., ενώ με τα λεγόμενα “valor points” τα αγοράζουμε όλα αυτά. Τίποτα το τρομερά ενδιαφέρον και σπουδαίο δηλαδή. Χοντρικά θα πούμε, ότι η μάχη θυμίζει Batman (αλλά καιρός είναι να αρχίσουμε να αναφέρουμε και το Viking: Battle For Asgard που όλο το ξεχνάμε), έχει εθιστικό χαρακτήρα, αλλά γρήγορα καταντάει βαρετή γιατί δεν μαθαίνουμε καινούριες κινήσεις και combos. Καταλαβαίνετε πως να κάνεις γύρω στα 300-400 executions σε ένα full run, πατώντας ακριβώς τα ίδια κουμπιά και βλέποντας την quick time sequence, που κρατάει 10 δευτερόλεπτα περίπου κάθε φορά, είναι το ίδιο μαρτυρικό από ένα σημείο και μετά για τον παίκτη, όπως είναι για το δύσμοιρο βάρβαρο που την τρώει.

Οι Boss fights είναι απλούστατες, ενώ όποιο άλλο στοιχείο προστίθεται, η χρήση της βαλλίστρας Σκορπιός, η υποτυπώδης καθοδήγηση μιας Ρωμαϊκής κοόρτης στη μάχη (όπου απλά διατάζουμε να κάνει σχηματισμό «χελώνας» για να βαδίζει ή να επιτεθεί με ακόντια) μοιάζουν περισσότερο με mini games, και παρότι δίνουν μια μικρή διαφοροποίηση, δε τα βρήκαμε ικανοποιητικώς εκτελεσμένα. Πάντως, μέχρι να βαρεθούμε το σύστημα μάχης, διασκεδάσαμε αρκετά από τα βιαιότατα executions και το απλοϊκό, μα συνάμα με καλή απόκριση και εκτέλεση, σύστημα μάχης. Οπότε, ενώ μπορεί να διαβάσετε πως οι έξι ώρες είναι πολύ λίγες για ένα campaign, κατά τη γνώμη μας είναι υπεραρκετές, γιατί το παιχνίδι δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο, ούτε από άποψη ιστορίας ούτε από άποψη gameplay. Λίγο μεν, αντικειμενικά, αλλά έπρεπε να έχουμε άλλο παιχνίδι για να δικαιολογείται μεγαλύτερη διάρκεια.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το campaign οδηγεί γρήγορα τον παίκτη στο multiplayer κομμάτι, που μαζί με τον τεχνικό τομέα αποτελεί το μεγαλύτερο προτέρημα του τίτλου. Στην Αρένα, λοιπόν (πάλι), solo ή co-op (custom με φίλο ή αφήνουμε τη μηχανή να μας βρει συμπαίκτη), αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός μονομάχου, που ξεκινώντας απλά με ένα βρακί, ένα στομωμένο gladius, δυο βρωμερά σανδάλια, μια σάπια ξύλινη ασπίδα και ένα κονσερβοκούτι για κράνος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με 15  σκηνικά, που έχουν κάποια objectives (προστασία περιοχής, απόκρουση κύματος εχθρών, δολοφονία αρχηγών, survival mode και πολλά άλλα) και εντελώς διαφορετική διαρρύθμιση, χαρίζοντας το κάθε ένα ξεχωριστή εμπειρία.

Κερδίζοντας γύρους ανεβαίνουμε rank και κερδίζουμε χρήματα, με τα οποία σιγά σιγά ξεκλειδώνουμε καινούριο και πιο φανταχτερό εξοπλισμό. Όσο δε, πιο βίαιοι και αποτελεσματικοί είμαστε, κερδίζουμε την υποστήριξη του «αιμοβόρου» κοινού, που ανεβάζει τα κέρδη μας. Το παιχνίδι, πέραν του εξοπλισμού, εισάγει και δύο νέα στοιχεία: τη δυνατότητα να έχουμε potions και την επιλογή πάτρωνα Θεού, που δίνει εξαρχής μία ξέχωρη focus ικανότητα και μία ακόμα όταν τον/ την επιλέξουμε πολλές φορές. Χωρίς να αλλάζει δραματικά το gameplay, η ευκαιρία να παίξουμε με συμπαίκτη (απαιτείται σίγουρα συνεργασία μεταξύ των δύο), η προσμονή για καινούριο loot καθώς και η διάρκεια του κάθε παιχνιδιού, που κυμαίνεται από 5 εώς 15 λεπτά, αποτελεί το καλύτερο πεδίο για να δείξουν οι στιβαροί μηχανισμοί την αξία τους, χωρίς να έχουμε το πρόβλημα της επαναληψιμότητας που έχουμε στο campaign.

Τα σκηνικά επίσης, με τις παγίδες θανάτου που έχουν, ανοίγουν και καινούρια animations για τα executions μας. Περίπου τέσσερις ώρες έχουμε γράψει μέχρι στιγμής στο κοντέρ, αλλά σίγουρα άλλες 15 ώρες μπορεί να τις κερδίσει αυτό το mode! Να σημειώσουμε, τέλος, ότι βρίσκαμε συμπαίκτη πολύ γρήγορα, ενώ όσες φορές υπήρχε κάποιο lag, αποδείχτηκε πως ήταν δική μας ευθύνη.

Μπορεί το Ryse να άργησε να κυκλοφορήσει στα PC, αλλά καλύτερα, γιατί δείχνει σαν port ότι σέβεται τον καταναλωτή. Εκθειάζουμε τα δεδομένα και δεν θα έπρεπε, αλλά με αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας από εταιρίες κολοσσούς, και τη ραθυμία (αν το θέσουμε ευγενικά) που τις διακρίνει όταν μεταφέρουν τους τίτλους τους, αξίζει να το εκτιμήσουμε.

Μία καλύτερη ιστορία, ένα πιο πολύπλοκο σύστημα μάχης (κυρίως με την εισαγωγή καινούριων combo) και ίσως κάποιο In game loot να ανέβαζαν τον τίτλο σε άλλο επίπεδο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα στο single player είναι απλά αξιοπρεπές. Το multiplayer είναι μια άλλη ιστορία, αλλά υπάρχει μεγάλη μερίδα παικτών που δε θα ασχοληθεί. Έχει μια υφή Spartacus: Blood and Sand (η σειρά), που αποτελεί πλεονέκτημα, και πιάσαμε τον εαυτό μας σε στιγμές έντασης να θέλουμε να αναφωνήσουμε… «Μα το Jupiter’s Cock» . Η βαθμολογία είναι συγκερασμός των δύο στοιχείων του single player και του multi, οπότε κρίνετε αναλόγως.

To review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.