Zombi

Το U το έφαγε η μαρμάγκα (και μετά έφαγε και το παιχνίδι).

---

Λονδίνο, Ζόμπι, μία αρχαία κατάρα, μία κάστα-αδερφότητα που τα ήξερε όλα αυτά αλλά δε μίλαγε, ένας ανώνυμος επιζών (πολλοί ανώνυμοι επιζώντες) που με τρεις απλές οδηγίες βρίσκει παλιά χειρόγραφα και βιβλία που είχαν πάντα τη λύση και τη θεραπεία αλλά κανείς δεν τα έβλεπε και σκοτάδι. Πολύ σκοτάδι αδερφάκι μου. Κι ο φακός; Μα καλά, δεν έχει ακούσει κανείς για led φακούς στο Λονδίνο του 2010; Δε θέλουμε να σας κουράσουμε περισσότερο από όσο κουραστήκαμε εμείς. Οι περισσότερες άλλωστε ιστορίες με ζόμπι καταλήγουν σε ένα ετερόκλητο τουρλουμπούκι. Τα έλεγε ο Romero στο Dawn of the Dead, αλλά ποιος τον άκουγε.

Θέλουμε πούμε, η θεματολογία Ζόμπι ήταν, είναι και θα είναι από τις καλύτερες. Και για το cinema και για το gaming. Το ότι έχει καταλήξει κλωτσοσκούφι  και στο έλεος ερασιτεχνικών ομάδων, που θεωρούν ότι με τρεις ανοησίες και δύο hints-collectibles-manuscripts θα κάνουν μπουγάδα, είναι άλλο ζήτημα. Δε βλέπουμε γιατί το Zombi να μην είχε δεχθεί καλύτερη μεταχείριση από τους δημιουργούς του. Επειδή ήταν launch τίτλος του WiiU; Επειδή «και χάρη τους έκαναν» τους Nintendo fans που τέτοια θεματολογία ούτε στον ύπνο τους δε θα έβλεπαν; Υπήρχε βέβαια η ενσωμάτωση του WiiU pad. Σωστά. Αλλά όταν αυτό απομακρύνεται και το σκανάρισμα του περιβάλλοντος γίνεται με συμβατικό τρόπο και η διαχείριση του Inventory δε διαφέρει σε τίποτα από αυτά που ήδη γνωρίζουμε, το παιχνίδι μένει γυμνό.

Ξέρετε από ποιον τίτλο είναι επηρεασμένο το Zombi; Από το Dark Souls. Μάλιστα αγαπητοί. Η όλη λογική, το όλο στήσιμο, η διαχείριση του θανάτου του (κάθε φορά) πρωταγωνιστή, μυρίζει από μακριά Dark Souls. Όταν έρχεται ο θάνατος για τον κάθε επιζόντα, ένας νέος μοναχικός τύπος εμφανίζεται στο safe house και προκειμένου να αποκτήσει αυτά που κέρδισε με αίμα και ιδρώτα ο «προκάτοχός» του, κατευθύνεται στο σημείο θανάτου του.

Ωραίο ακούγεται αυτό με δεδομένο ότι μετά από ένα σημείο δεν καταλήγει αγγαρεία. Και με δεδομένο ότι σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού δε χάνεται (με έναν θάνατο πριν την απόκτηση των ευρημάτων του προκατόχου) βασικός εξοπλισμός. Συνέβη και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου δίκαιο. Τουναντίον. Είναι άδικο να είναι ο παίκτης στο τέλος μίας (κρίσιμης απ’ όσο αντελήφθην) αποστολής και να ανατινάζεται ένα ζόμπι (που ήταν κρυμμένο πίσω από μία πόρτα) στα μούτρα του Survivor προκαλώντας Instant Death. Γιατί Instant Death; Και γιατί χωρίς περιθώρια αντίδρασης; Για να ξαναξεκινήσουμε το παιχνίδι; Για να δώσουμε πόντους στο replayability του πράγματος;

Πόντους στο repayability θα έπαιρνε το παιχνίδι αν είχε ενδιαφέρουσες περιοχές με μυστικά. Δεν έχει. Έχει ευθύγραμμες περιοχές με ελάχιστο ψάξιμο και μία μόλις ιδέα μυστικών που αποζητούν να ξαναεπισκεφθεί ο παίκτης το χώρο. Πόντους θα έπαιρνε αν υπήρχε μία πρόοδος στο χαρακτήρα. Αντ’ αυτού υπάρχει ένα υποτυπώδες leveling στη χρήση των όπλων, που παραδόξως μεταφέρεται από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και οι αναβαθμίσεις των όπλων -που δεν έχουν και πολύ σημασία, μιας και την πολλή δουλειά την κάνουν τα melee όπλα, τα οποία δεν αναβαθμίζονται.

Για κάθε θετικό στοιχείο του τίτλου υπάρχει και μία τρικλοποδιά που οι developers βάζουν ασυνείδητα στον εαυτό τους. Η αίσθηση του αγώνα για επιβίωση που δίνει ο παίκτης εντείνεται από το γεγονός ότι τα πυρομαχικά είναι λίγα και βρίσκονται δύσκολα. Αυτό όμως δε δικαιολογεί το γιατί υπάρχουν τόσο λίγες melee επιλογές. Σε όλο το Λονδίνο βρίσκεται ένα cricket μπαστούνι, ένα baseball bat με καρφιά κι ένα φτυάρι; Γιατί δε δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν κι άλλα αντικείμενα ως melee οπλισμός εφόσον τα πυροβόλα είναι λίγα και συγκεκριμένα; Στον αγώνα για επιβίωση είναι ωραία και πετυχημένη η επιλογή το σακίδιο του επιζώντα να μην έχει θέση για εκατό κιλά αντικείμενα;

Όταν όμως ο developer κάνει βήματα προς το ρεαλιστικό του πράγματος, θα έπρεπε να ξέρει πως το ότι ο φακός καταλαμβάνει ένα από τα πολύτιμα slots του σακιδίου δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό. Όπως ρεαλιστικό δεν είναι το να μη μπορεί ο παίκτης να αφήσει στο safe house το συμβατικό πιστόλι όταν έχει βρει ένα καλύτερο με σιγαστήρα. Το παιχνίδι αναγκάζει τον παίκτη να έχει τρία τουλάχιστο slots του σακιδίου μονίμως κατηλλειμένα. Τα «ταξιδάκια» από και προς το safe house είναι πολύ συχνά τις πρώτες ώρες.

Στη ροή του παιχνιδιού όμως γίνεται αντιληπτό, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ο παίκτης να αποθηκεύει όσα energy drinks κι όσες φωτοβολίδες βρίσκει διότι στο κάτω κάτω, όλα αυτά δεν πολύχρειάζονται.βΟι τροφές και τα ποτά για παράδειγμα, πιάνουν πολύτιμο χώρο στο σακίδιο, προσφέροντας στον παίκτη ελάχιστο κέρδος στην αποκατάσταση της υγείας του, πόσο μάλλον όταν από ένα λάθος συγχρονισμό, μία επίθεση από ζόμπι μπορεί να σημαίνει Instant Death. Τα medpacks αποδεικνύονται αρκετά. Το ίδιο θα λέγαμε και για τα flares. Οι περιπτώσεις όπου πραγματικά χρειάζονται είναι λίγες, και πάλι η αποτελεσματικότητά τους είναι αμφισβητούμενη.

Λειτουργούν βεβαίως αποτελεσματικά όταν συνδυαστούν με τη Molotov ή με μία χειροβομβίδα, αλλά και πάλι, υπάρχουν πιο εύκολοι τρόποι να καθαρίσει μία περιοχή. Το ίδιο ισχύει και με τα όπλα και με το πολύ κακό σύστημα στόχευσης. Ναι, είναι προσπάθεια προς την επίτευξη της αληθοφάνειας, αλλά τελικά είναι προτιμότερο να «καθαρίσει» κανείς ένα ζόμπι με το φτυάρι, χωρίς να προσελκύσει τους… φίλους του, παρά να ρίξει τρεις άστοχες βολές που εκτός του ότι δε θα πετύχουν τίποτα, θα αποτελέσουν και πρόσκληση σε πάρτι για τα υπόλοιπα ζόμπι. Μόνο η καραμπίνα αποδεικνύεται χρήσιμη αφού είναι One Shot Kill για όλους τους εχθρούς εκτός από τα ζόμπι που έχουν αλεξίσφαιρη προστασία. Γενικώς, η καλύτερη προσέγγιση στο παιχνίδι είναι τα προσεκτικά βήματα, η αντιμετώπιση των εχθρών με την τακτική «ένας – ένας» και η αποφυγή της μάχης όπου αυτό είναι δυνατό.