Τα 10 σημαντικότερα «Μπασκετάκια» όλων των εποχών

5. NBA Jam 1993 και NBA Jam Tournament Edition 1995 (Midway)

Οδεύουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και καθώς η Ελλάδα αρχίζει να ζει το όνειρο της ανάπτυξης και της ευημερίας, το ίδιο συμβαίνει και με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεαρούς επίδοξους μπασκετμπολίστες. Θαμπωμένοι από τα highlight των τηλεοπτικών μπασκετικών εκπομπών, την  τηλεοπτικη υπερπροβολή του μπάσκετ στη χώρα μας (και τον πακτωλό χρημάτων που ξόδευαν όλοι), πήραμε έναν τίτλο που μας άξιζε. Η χαρά του κάθε «άμπαλου» μπασκετμπολίστα και gamer. Έχει συνδυαστεί στη μνήμη μου το παιχνίδι με πολύ γραφικά σκηνικά, όταν ο κάθε ένας που έπαιζε NBA Jam, πατούσε στο πραγματικό γήπεδο και προσπαθούσε να μιμηθεί ό,τι απίστευτο έβλεπε, με το τελικό αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι μεταξύ Benny Hill και Σεφερλή. Ούτε τη μπάλα δε ήξερε να «μπιστάει» και φώναζε «AIR» και «Τhreeee» σε κάθε του ενέργεια. Μην κρύβεστε, και εσείς τα κάνατε ή έχετε κάποιον γνωστό που τα έκανε.

Είναι η εποχή που το παπούτσι πρέπει να έχει 270 μοίρες αερόσολα για να είναι κουλ (και να χαλάσει την επόμενη εβδομάδα στα τσιμέντα), η επόχη που οι ευτραφείς χαρακτηρίζονται ως «Shaq» (επειδή απλά στήνουν αντίσκηνο στο ζωγραφιστό και ο πισινός τους έπιανε τρία στρέμματα), οι καράφλες-ξυρισμένοι ως Djordjevic, οι τυχάρπαστοι ντεμέκ-σούτερ ως Reggie Miller, τα επώνυμα μας μας χάνουν 2-3 συλλάβες για να γίνουν πιο «αλανιάρικα», το rap attitude εμφανίζεται στα γηπεδάκια με «ευφάνταστα» high-five,  με τα «yo και man» να ακούγονται πιο συχνά από το πατροπαράδοτο «μ….α». Μπλιαχ… Είναι ένα παιχνίδι που λατρεύω να το μισώ και μισώ που το λάτρευα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν διασκεδαστικό. Είναι σημαντικότατος τίτλος, αφού άνοιξε την αγορά των basketball games σχεδόν σε όλους. Εντελώς arcade, ελάχιστη σχέση με το άθλημα, αλλά με τρομερό έρεισμα στους πιτσιρικάδες της εποχής, εδραίωσε ένα είδος από μόνο του, που βρήκε πολλούς μιμητές (αν και η αρχή είναι στο «μυθικό» Arch Rivals). Οι διαιτητές τυφλοί, τα άλματα στη στρατόσφαιρα, τα σουτ και οι τάπες βγαλμένες από Anime. Τα “On fire” και «μπουμσακαλακα» ανακατεύουν ακόμα το στομάχι μου.

 

4. ΝBA LIVE 95 (EA SPORTS 1994)

Σαν μάνα εξ ουρανού για όσους εξ ημών αποζητούσαμε simulation μπασκετάκια, κατέφθασε τον Οκτώβριο του 1994 το NBA Live 95. Είχαμε διαβάσει τα reviews και ξέραμε πως θα παίζαμε κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό. Το παιχνίδι τελικά το πήρε πρώτος ένας φίλος που είχε Pentium, και Σάββατο μεσημέρι (μην έχοντας κοιμηθεί από το άγχος το προηγούμενο βράδυ), με παρατεταμένο σπριντ φτάνω στο σπίτι του για λίωσιμο μέχρι την 11η βραδινή.

Και το σοκ αγαπητοί μου ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Isometric camera, ατμόσφαιρα που θύμιζε γήπεδο, ρόστερ με φωτογραφίες, ανταλλαγές παικτών, alley-oops, πλήρης στατιστική κάλυψη των αγώνων και της σαιζόν, «ηδονικό» χλατς από τα «ασάλιωτα» στο διχτάκι και γενικώς μια εικόνα που ξεπερνούσε για πλάκα ό,τι είχαμε παίξει ως τότε. Άλλο επίπεδο, απλά, και παιχνίδι οδηγός για όλα τα σύγχρονα basket sims. Eπίσης, έχουμε την περιβόητη εμφάνιση του «skating» στα δισδιάστατα sprites της EA, που κρατάει ακόμα στους τίτλους της. Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε πως τα μαλλιά του Rodman άλλαζαν από παιχνίδι σε παιχνίδι (χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος αν αυτό ξεκίνησε τότε ή στην έκδοση του 96) και πως επειδή ήμουν πάλι ο βενιαμίν της τριμελούς παρέας, μου δίνανε να παίξω με το ποντίκι. Τρέλα γούστα.

 

3. ΝBA STREET (EA Canada 2001)

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέχρι τα μέσα της επόμενης, βρισκόμαστε στα χρυσά χρόνια της βιομηχανίας, που ήταν εξόχως παραγωγικά για το genre. Shootout, Live, 2K, Courtside, In the Zone, Hangtime, Inside Drive είναι μόνο μερικά από τα franchises που γεννήθηκαν και πέθαναν αυτά τα 10 περίπου χρόνια. Άλλα κυνηγούσαν το ρεαλισμό, άλλα το arcade πνεύμα, όμως ένας τίτλος (και μοναδικός λόγος για να έχεις GameCube -αστειεύομαι, μη βαράτε), ξεχώρισε από τα… draft της περιόδου. Εξαιρουμένων των δύο μεγαθηρίων (2K και Live) οι άλλες απόπειρες προσέφεραν μεν αρκετά ενδιαφέροντα παιχνίδια (και κάποια, όπως το Shootout, πρωτοποριακά πολύγων…γραφικά, συγγνώμη) και ίσως να έμπαιναν σε μία λίστα με τα καλύτερα ή τα πιο αδικημένα (Inside Drive 04 κανείς;).

Αλλά το “γκελ” και τoν πανικό των NBA STREET δε το προκάλεσε κανένα. Το 2 είναι καλύτερο παιχνίδι, αλλά θα διαλέξω το πρώτο σαν πιο πρωτοποριακό. Ένα ακόμα πιο over-the- top ΝΒΑ JAM, σε 3-αδες αυτή τη φόρα και αλλαγή σκηνικού από τα κλειστά γήπεδα και τα παρκέ, στο streetball και τα ανοικτά γηπεδάκια της νιότης μας και των μεταλλικών διχτακίων (και των AND 1 tapes που ήταν τότε της μοδός, βεβαίως). Υπερβολή στο έπακρο, «άρρωστες» ντρίμπλες και σπασίματα αστραγάλων των αντιπάλων, πολεμικές τέχνες και «μπάσκετ» και το game breaking feature, που πραγματικά μπορούσε να αλλάξει ένα χαμένο ματς. Πολύ καλύτερο από το Jam, ξένο προς τις simulation επιταγές της εποχής, έσκασε σα βόμβα και έκανε άμεση επιτυχία. Πήγε το arcade basketball genre σε σημείο που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί.