Legends of Eisenwald

Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου φεουδάρχη.

---

Το έχουμε δηλώσει επανειλημμένα πως ο καύσωνας του καλοκαιριού χρειάζεται, αργά, τακτικά παιχνίδια, που απαιτούν από τον παίκτη τις λιγότερες δυνατές κινήσεις. Κάποια κλικ με το ποντίκι, διάλλειμα για ενυδάτωση, 2-3 keyboard shortcuts, αλλαγή της κατεύθυνσης του ανεμιστήρα, διάλλειμα για σχεδιασμό της στρατηγικής, ανάδευση της «φραπεδάρας», ξανά κάποια κλικ με το ποντίκι κ.ο.κ . Ξεκούραστα πράγματα, τα απολύτως απαραίτητα, την πολλή δουλειά να την κάνει το κεφάλι. Με αυτό στο μυαλό, αναζητήσαμε ένα παιχνίδι να ταιριάζει στα κριτήρια νωθρότητας και νωχελικότητας που είχαμε θέσει, και πέσαμε πάνω στο -εκ Λευκορωσίας ορμώμενο- «Legends Of Eisenwald».

Από την περιγραφή διαβάσαμε πως είναι ένα story driven, tactical, turn based strategy/ adventure, με κάποια rpg στοιχεία, που διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό δουκάτο της μεσαιωνικής/ φεουδαρχικής Γερμανίας, το Eisenwald. Κομμένο και ραμμένο για τον γράφοντα.
 
Το καλύτερο δε, είναι πως αποτελεί μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων μηνών.
 Αφού διαλέξουμε την αρχική κλάση του ήρωά μας (melee, τοξότης, caster), μεταφερόμαστε στο χάρτη περιπέτειας, που θυμίζει κάτι από Heroes και Disciples 2 και παρόλο που ο σχεδιασμός δεν πρωτοτυπεί κάπου, είναι όμορφος και με ζωντανά χρώματα. Από την αρχή γίνεται εμφανές πως το δυνατό χαρτί του παιχνιδιού είναι η ιστορία και η αφήγησή της, είτε πρόκειται για την κεντρική ιστορία είτε για δευτερεύουσες αποστολές. Γίνεται συνήθως μέσω των διαλόγων των πρωταγωνιστών και μέσω μακροσκελών και καλογραμμένων κείμενων, τα οποία ελλείψει cinematics, αποτελούν το κύριο αφηγηματικό μέσο, ταιριαστό για αυτή την περιπέτεια.

Η επιλογή των κειμένων, σε συνδυασμό με το «παραμυθένιο» soundtrack, μας δημιούργησε τη λαχτάρα και την όρεξη να βυθιστούμε στους μεσαιωνικούς μύθους και θρύλους από τους οποίους πηγάζει η έμπνευση για τις περισσότερες αποστολές, να τις διαβάσουμε και να προχωρήσουμε με ευχάριστη διάθεση για την ολοκλήρωσή των. Η πλοκή ξεκινάει συμβατικά, με τον ευγενικής καταγωγής ήρωά μας να χάνει τα πάντα και να ξεκινάει ένα ταξίδι ανάκτησης της περιουσίας του και της τιμής του, μέσα από 8 κεφάλαια/ χάρτες. Το ωραίο είναι πως το παιχνίδι δε μένει μόνο στο παραδοσιακό gameplay τέτοιων τίτλων (κατακτητικής φύσης), αλλά ενσωματώνει στοιχεία  stealth, πίστες που δίνουμε μάχη με το χρόνο, δεκάδες δύσκολες ηθικές αποφάσεις και κάποιες ώρες που θα τις περάσουμε σε κάστρα και πόλεις «παίζοντας» παιχνίδια διπλωματικά και εξουσίας.

Η ποικιλία κάνει τη -40ωρη, το λιγότερο, σε normal επίπεδο- ενασχόληση ενδιαφέρουσα. Σωστά διαβάσατε, 40 ώρες τουλάχιστον, για ένα indie τίτλο, και να φανταστείτε πως τα μισά και πλέον secondary quests δεν τα ολοκληρώσαμε για οικονομία χρόνου. Επιστρέφοντας στην πλοκή, όπως είπαμε, ξεκινάει συμβατικά, αλλά όσο προχωράμε και εμπλέκονται όλο και πιο σημαντικά πρόσωπα του δουκάτου, διακλαδίζεται, έχει συνεχείς ανατροπές, ξεφεύγει από το περιοριστικό κάδρο του προσωπικού μας quest και καταλήγει να μας κάνει πρωταγωνιστές σε ένα ευρύτερο και πιο ενδιαφέρον πολιτικό παίγνιο. Ο σκοπός είναι πάντα ο ίδιος, να πάρουμε πίσω τα πατρογονικά μας εδάφη, που μας ανήκουν «de jure», αλλά το ταξίδι προς την Ιθάκη και τη δικαίωση περνάει από την παράκαμψη… του Ατλαντικού Ωκεανού. Και όπως λέει ο ποιητής, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, και κατά τη διάρκεια του, για να ικανοποιηθεί το ουσιαστικό RP του πράγματος, θα διαλέξετε εσείς πώς θα φτάσετε.

Είστε ένας ρομαντικός άκληρος περιπλανώμενος ιππότης, με το σπαθί στο χέρι και το ρόδο στο στόμα, που βάζει το δίκιο και την τιμή πάνω από όλα; Θα κάνατε περήφανο και θα δικαιώνατε το Ramon Llull, πράττοντας με γνώμονα τον κώδικα του ιπποτισμού; Ή θα συμπεριφερθείτε αριβιστικά και οπορτουνιστικά, συνθλίβοντας κάτω από τις μεταλλικές μπότες και τις οπλές του υποζυγίου σας, αδιακρίτως, δυνατούς και αδυνάτους, αθώους και ενόχους. Στις περισσότερες αποστολές υπάρχει η επιλογή λευκού και μαύρου (με αρκετές αποχρώσεις του γκρι, πολλές φορές), που μπορεί στο τέλος να μην έχει σημασία για την έκβαση της ιστορίας, αλλά σας δίνει την ελευθερία να επιλέξετε το δρόμο σας.

Στις κύριες αποστολές, όμως, η επίλυση με το έναν ή τον άλλο τρόπο (όπως για παράδειγμα, αν θα συμμαχήσετε με ένα τάγμα ιπποτών, με τον κλήρο ή με την ανερχόμενη τάξη των αστών εμπόρων) επηρεάζει και την εξέλιξη της ίδιας της αποστολής, αλλά και το τέλος. Αναφορικά με την adventure/ lore πτυχή του τίτλου, οφείλουμε να αναφέρουμε πως το παιχνίδι μέχρι τη μέση είναι εντελώς low fantasy (εξαιρώντας κάποια μαγικά abilities από τις casting μονάδες), μένοντας σε μία όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική ενσάρκωση του μυθιστορικού γίγνεσθαι, αλλά από εκεί και πέρα μπλέκονται αρκετά στοιχεία του φανταστικού, νεκροζώντανοι και φαντάσματα -πνεύματα κυρίως- χαλώντας κατά τη γνώμη μας την πιο ωμή και προσγειωμένη αρχική ρότα. Δεν είναι κακοφτιαγμένα και σε πολλούς θα αρέσει η ενσωμάτωσή τους, αλλά θα προτιμούσαμε να έμενε το παιχνίδι πιο «ανθρώπινο». Χαρακτηριστικό αυτού είναι πως οι αρχικές δευτερεύουσες αποστολές εμπαίζουν περισσότερο τις ιδεοληψίες, τους φόβους και τις δεισιδαιμονίες των απλών χωρικών, για να αποδειχτεί στο τέλος π.χ πως οι φωνές στο βάλτο δεν ήταν κάποιου «αναστατωμένου» φαντάσματος, παρά ήταν μια επιτυχημένη τακτική επίβουλων κακοποιών στοιχείων της περιοχής.

Στο δεύτερο μισό οι μεταφυσικοί  φόβοι των κατοίκων έχουν συνήθως και βάση. H αναφορά στις δευτερεύουσες αποστολές μάς δίνει την ευκαιρία να αναφέρουμε πως η φύση τους είναι αρκετά old school λογικής. Ακούμε μια ιστορία σε μια ταβέρνα, μια φήμη σε μια αγορά, έναν οργισμένο λόγο ενός κληρικού, και το παιχνίδι μας αφήνει με ελάχιστα και «θαμπά» στοιχεία, χωρίς βελάκια στο mini map, να αποκρυπτογραφήσουμε τη λύση τους. Ενισχύεται αρκετά το adventure της υπόθεσης και μας άρεσε η επίλυση αυτών των γρίφων, αλλά ήταν φορές που ανατρέξαμε σε «λυσάρι», γιατί από την ανεικονική και αφηρημένη περιγραφή, απλά δε βγάζαμε άκρη. Και δεν υπάρχει πάντα η υπομονή να τριγυρνάμε σε χάρτες, αναζητώντας «ψύλλους στα άχυρα».

Τελειώνοντας με το «ειρηνικό» μέρος του παιχνιδιού, να ξέρετε πως το Legends of Eisenwald απαιτεί πολύ «πέρα-δώθε» και επιστροφή σε σημεία που προχωράνε τα quests, ενώ το pathfinding επάνω στο χάρτη δεν ήταν εντελώς απροβλημάτιστο, ειδικά όταν έπρεπε να κουνήσουμε τον ήρωά μας σε ορεινές και δασώδεις περιοχές.