The Technomancer
Οι αναγκαίες μετριότητες που μας έχουν λείψει!
Οι αναγκαίες μετριότητες που μας έχουν λείψει!
Θα θυμάστε πως πολλές φορές στo site κάνουμε κουβέντα για εκείνα τα παιχνίδια, μέτριου budget, που κάνουν σωστά τα βασικά, δεν εξερευνούν νέους ορίζοντες, αλλά αποτελούν, να μας επιτραπεί εδώ ο μπασκετικός χαρακτηρισμός, τους «glue guys» της βιομηχανίας. «Glue guy» είναι ο παίκτης που δεν είναι ούτε ο ακριβοθώρητος σούπερ σταρ, ούτε όμως αυτός που έρχεται από τα βάθη του πάγκου για να παίξει κάποια ελάχιστα ασήμαντα λεπτά σε αγώνες χωρίς ενδιαφέρον. Από τον πάγκο, συνήθως, έρχεται να «κολλήσει» σε όποια θέση υπάρχει κενό, με μεγάλο πλεονέκτημά του την ευελιξία, την προσαρμοστικότητά και την ικανότητά του να αναλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους. Αν η βιομηχανία ήταν μια ομάδα μπάσκετ, θα είχε εικόνα όμοια με αυτές τις νεόπλουτες ομάδες, που ξοδεύουν όλο τους το budget και το ενδιαφέρον για να γεμίσουν την πρώτη πεντάδα με πανάκριβους σταρς (ΑΑΑ τίτλοι) και ολόκληρο τον πάγκο με φερέλπιδες, άπειρους, άγουρους παίκτες, που πολλές φορές επωμίζονται παραπάνω βάρος από όσο μπορεί να σηκώσει το σκαρί και η κράση τους (Indie).
Τέτοιου τύπου αθλητικά μορφώματα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία, με κύριο χαρακτηριστικό τη δυσλειτουργικότητα και την έλλειψη χημείας. Πού βρίσκονται αυτοί οι υπερπολύτιμοι 6οι, 7οι, 8οι παίκτες, με μέτριο pay-roll, που κρατάνε τις ισορροπίες; Σε αυτό ακριβώς το κενό έρχεται να διεισδύσει η Spiders με το Technomancer, έναν “AA” sci-fi/ action-rpg τίτλο, με λογική και νοοτροπία της περασμένης δεκαετίας. Από τις πρώτες ώρες που θα ασχοληθείτε με το παιχνίδι θα αντιληφθείτε πως διακατέχεται από μία 00’s αύρα -με τα καλά και κακά που μπορεί να φέρνει μια τέτοια προσέγγιση. Το «Technomancer» είναι ένα αμάλγαμά τεχνικών, gameplay μηχανισμών και τρόπων αφήγησης που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς από παιχνίδια-σταθμούς του είδους.
Θα γίνουμε λίγο γλαφυροί σε αυτό το σημείο και θα τοποθετήσουμε τα παιχνίδια που έχουν επηρεάσει το «Technomancer» σε ένα νοητό, ανθρώπινο σώμα. Ο «κορμός» θα σας θυμίσει πιθανότατα «Bloodlines» και «Kotor» με τα μικρά hubs και τον περιχαρακωμένο κόσμο. Το «κεφάλι» θα φέρει στο μυαλό «Mass Effect», με το setting, την αφηγηματική συνάφεια και την προσπάθεια να γίνουν σημαντικοί οι δευτερεύοντες χαρακτήρες. Τα «άκρα», αναφερόμενοι στο σύστημα μάχης, έχουν το ένα «Witcher» νότισμα. Και μιας και παραμένουμε σε μία αφηρημένη περιγραφή του παιχνιδιού, η «ψυχή», ο κόσμος δηλαδή, που έχει φτιαχτεί για να αγκαλιάζει το παιχνίδι, αν και δεν είναι πρωτότυπος , είναι αρκετά πλήρης, αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί του τίτλου και είναι η προπέλα που το ξεμπλοκάρει από τα στάσιμα νερά της μετριότητας, στα οποία είναι ως επί το πλείστον βαλτωμένο.
Επειδή κάναμε αναφορα σε «ιερά τέρατα» του action-rpg genre, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπάρξει η παρανόηση πως οι επιρροές του παιχνιδιού από μόνες τους το καθιστούν έναν μεγάλο ή έναν αλησμόνητο τίτλο. Οι επιρροές υπάρχουν, είναι εμφανείς, αλλά η υλοποίηση και η εφαρμογή τους, μας έφερε στο μυαλό μια συγκεκριμένη έκφραση που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια: «Mass Effect, Witcher, Kotor (βάλτε ό, τι θέλετε εδώ) από τα… LIDL». Ας ξεκινήσουμε όμως από τα καλά (τα πολύ καλά για την ακρίβεια) που έχουν να κάνουν με τον κόσμο και το lore του παιχνιδιού. Τοποθετημένο στον Άρη κατά τη διάρκεια του «Πολέμου για το νέρο», όπου ο πλανήτης μαστίζεται εξαιτίας της αντιπαλότητας των εταιριών για την εκμετάλλευσή του, παίρνουμε το ρόλο ενός νεαρού Technomancer και μέσω κάποιων γεγονότων και συγκυριών γινόμαστε ρυθμιστές των εξελίξεων στον κόκκινο πλανήτη. Η επαφή με τη Γη έχει χαθεί εδώ και χρόνια και βρισκόμαστε σε μια κοινωνία, που εν μέσω διαρκών συρράξεων και πολέμων, προσπαθεί να βρει το σωστό μείγμα αναλογίας δυνάμεων, ώστε να επέλθει ισορροπία και ειρήνη.
Τα factions (εταιρίες, έμποροι, υπόκοσμος, μυστική αστυνομία, technomancers), οι διαφορετικές ατζέντες, οι κατηγορίες και οι κάστες των ανθρώπων είναι καλοφτιαγμένα (χαρακτηριστικό της εταιρίας το εξαιρετικό world-building) και δημιουργούν το καλύτερο δυνατό πλαίσιο στο να εξελιχθεί η ιστορία του παιχνιδιού. Θα μπορούσαν, βέβαια, οι devleopers να έχουν ενσωματωμένο ένα codex ή ένα lorebook για να μπορούμε -σε όσους εξ ημών μας αρέσε-ι να ανατρέχουμε σε πληροφορίες των στοιχείων του παιχνιδιού, φρεσκάροντας τη μνήμη μας. Είναι σημαντική παράλειψη, καθώς υπήρξαν φορές που βρεθήκαμε μπροστά σε μια καίρια απόφαση και δε θυμόμασταν γιατί αυτό το πράγμα είναι σημαντικό.
Δε βοηθάει προφανώς και η επιλογή της Spiders να «βαπτίζει» του χαρακτήρες βάσει της επαγγελματικής τους ιδιότητας. Για παράδειγμα, όλοι οι επιστήμονες έχουν το επώνυμο «Seeker», όλοι οι τεχνομάντες το «Mancer». Δε μας πείραξε αυτή καθ’ αυτή η επιλογή (διότι έτσι έχουν αποφασίσει να δομήσουν την κοινωνία τους), αλλά περισσότερο η έλλειψη δυνατότητας να ανατρέχουμε σε σημειώσεις σχετικές με τα πρόσωπα, των οποίων η ζωή είναι στα χέρια μας. Έτσι αποκτάνε συναισθηματικό έρεισμα οι αποφάσεις σε ένα RPG. Όταν ο παίκτης είναι συνειδητοποιημένος για τους λόγους για τους οποίους παίρνει μιαν απόφαση. Η ιστορία αν και δεν είναι πρωτότυπη, καταφέρνει να θίξει με επιτυχία αρκετά θέματα που συναντώνται στις πραγματικές κοινωνίες, αλλά και σε φανταστικές όπως αυτή. Απολυταρχία- μα τάξη και ασφάλεια- και θέματα προσωπικής ελευθερίας, δικαιώματα των φτωχότερων κοινωνικών τάξεων, απομόνωση και εκμετάλλευση όσων είναι διαφορετικοί (mutants), πίστη σε πεπρωμένο ή άνοιγμα νέων δρόμων.
Το παιχνίδι δε φοβάται να ασχοληθεί με θέματα που «τσούζουν», και το καλύτερο είναι πως δίνει στον παίκτη την ευκαιρία να κινηθεί σε μονοπάτια διαφορετικά από το «πολιτικώς ορθό» (με περιορισμένες επιλογές όμως). Η δράση λαμβάνει σε χώρα κυρίως στα δύο μεγάλα hub/ αστικά κέντρα (ανοίγει και ένα τρίτο στο τέλος, αλλά δεν αξιοποιείται επαρκώς), τα οποία αρχιτεκτονικώς αντικατοπτρίζουν και τις διαφορετικές λογικές πίσω από τη φιλοσοφία των κατοίκων τους, αλλά και της άρχουσας τάξης. Το «απολυταρχικό» Ophir, με τα γεωμετρικά και κουτένια κτήρια, δείχνει επιβλητικό και θέλει να δείχνει ισχυρό και ακλόνητο -αγνοώντας ταυτόχρονα τις μάζες των εξαθλιωμένων που στοιβάζονται στους «κάτω μαχαλάδες» των slums, όπου ευδοκιμεί το «κάθε καρυδιάς καρύδι»- και το «αλέγρο»,«άναρχο» Noctis, με άρωμα Μέσης Ανατολής, που δοκιμάζει έναν πιο ελευθεριάζοντα τρόπο ζωής, με έμφαση στην ανεκτικότητα και την χαλαρότητα.
Όπως είπαμε δεν είναι μια πραγματική κοινωνία, αλλά μια sci-fi/ post-apocalyptic (σχεδόν), τους κανόνες λειτουργίας της οποίας θα ορίσει ο ήρωάς μας προχωρώντας στο παιχνίδι. Οι περιοχές που θα επισκεφθούμε είναι μεν ωραίες και παρουσιάζουν όμορφα την κατάσταση του κόσμου, ωστόσο είναι δυστυχώς λίγες, και δεδομένου του ασταμάτητου back and forth, εξαιτίας της φύσης των quests, μετά από κάποιες ώρες κουράζουν. Προσθέστε σε αυτό και το ατελείωτο respawning των εχθρών -όταν έχουμε loading screen- και καταλαβαίνετε πως κάπου το πράγμα πήγε στραβά.
Διαβάστε επίσης – Προσθέστε παιχνίδια στη βιβλιοθήκη σας.
