Eriksholm: The Stolen Dream | Review

Το Eriksholm: The Stolen Dream κάλλιστα θα μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση πως πρόκειται για ένα παιχνίδι τύπου Commandos ή Shadow Tactics. Αναμφίβολα η δημιουργία της σουηδική ομάδας ανάπτυξης Nordcurrent Labs έχει άμεση συγγένεια με αυτά τα παιχνίδια, αλλά έπειτα από λίγη ώρα αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι προσεγγίζει περισσότερο τα μονοπάτια ενός παιχνιδιού γρίφων, συμπεριλαμβάνοντας stealth στοιχεία και όχι το αντίθετο.

Επιπλέον, το Eriksholm φαίνεται να ποντάρει πολλά και στο χτίσιμο του κόσμου και -κυρίως- των βασικών χαρακτήρων, αν και αυτός είναι ένας τομέας όπου τελικά αστοχεί. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη φανταστική πόλη του Eriksholm, σε έναν κόσμο που δείχνει να βρίσκεται κάπου στην Ευρώπη του 19^ου αιώνα (βέβαια, χρησιμοποιεί εξολοκλήρου φανταστικά τοπωνύμια και έχει τη δική του γεωγραφία).

Η εισαγωγή έρχεται κάπως απότομα, καθώς μέσα σε 2-3 λεπτά θα μάθουμε ότι η νεαρή πρωταγωνίστρια, η Hanna, έχει επιστρέψει από κάπου, ή απλά συνήλθε από μία σοβαρή ίωση (δεν είναι ακριβώς σαφές). Ευθύς αμέσως η αστυνομία θα έρθει χτυπώντας την πόρτα της, αναζητώντας τον μικρότερο αδερφό της, Herman, για ένα έγκλημα που διέπραξε. Η Hanna θα ξεφύγει και έπειτα θα ακολουθήσει η περιπέτεια τόσο της αναζήτησης του αδερφού της όσο και της αιτίας για την οποία ένα μεγάλο μέρος της αστυνομικής δύναμης αναζητάει τον Herman

Κατά την πορεία της θα βρει στο πλευρό της την Alva, μία αρχικλέφτη με χρυσή καρδιά, και τον Sebastian, ένα γεροδεμένο ενήλικα που έχει σταθεί στο παρελθόν στο πλευρό της Hanna. Ένα σημαντικό ατού της ιστορίας είναι ότι αποδίδεται μέσα από διάφορες cutscenes (αν και όχι πολλές είναι η αλήθεια) υψηλής ποιότητας, όσον αφορά τη σκηνοθεσία και ιδίως τον σχεδιασμό των προσώπων.

Έτερος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι η ίδια η πόλη του Eriksholm. Η δράση λαμβάνει χώρα σε φτωχές συνοικίες, σιδηροδρομικούς σταθμούς, υπονόμους, πλούσιες κατοικίες και λοιπά μέρη της πόλης, όλα εκ των οποίων είναι σχεδιασμένα με έκδηλη φροντίδα και λεπτομέρεια.

Σαν σκηνικό παρουσιάζει ενδιαφέρον, δείχνοντας μία αστυνομοκρατούμενη κοινωνία όπου κυριαρχεί η κατάχρηση της εξουσίας, που όμως παράλληλα είναι ανίκανη ή και αδιάφορη στην πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. Οι δημιουργοί έχουν δείξει σημαντική προσοχή στους περιφερειακούς διαλόγους, ακούγοντας διαρκώς ομιλίες μεταξύ περιφερόμενων αστυνομικών και εγκληματικών στοιχείων, οι οποίοι μάλιστα αποκρίνονται αληθοφανώς στις πράξεις μας.

Για παράδειγμα, αν αναισθητοποιήσουμε έναν αστυνομικό που περιπολεί, μετά από λίγο θα ακούσουμε τον συνάδελφό του να αναρωτιέται γιατί δεν τον έχει δει να επιστρέφει. Σε άλλη περίπτωση, ένας φρουρός είχε έντονο βήχα, και όταν τον εξουδετερώσαμε ένας άλλος συνάδελφός του παραξενεύθηκε που δεν τον άκουγε πλέον. Βέβαια, όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι πάντοτε scripted (τουτέστιν, δεν έχουμε επιλογές για να κάνουμε κάτι διαφορετικό) αλλά δεν παύουν να είναι λεπτομέρειες που δεν βλέπουμε σε ακριβότερες παραγωγές και βοηθούν σημαντικότατα στη ζωντάνια του κόσμου.

Δυστυχώς όμως, όσο ωραίο είναι αυτό το “περιτύλιγμα” της δράσης τόσο άνευρο είναι το βασικό κομμάτι της πλοκής. Η Hanna αλλά και οι λιγοστοί φίλιοι χαρακτήρες είναι ιδιαίτερα τυπικοί και άνευ οποιασδήποτε αξιομνημόνευτης προσωπικότητας.

Επιπλέον, ακριβώς λόγω των αδιάφορων διαλόγων και της επιφανειακής χημείας τους, το παιχνίδι αδυνατεί να δημιουργήσει ουσιαστικό ενδιαφέρον για την εξέλιξή τους ή οποιοδήποτε συναισθηματικό αντίκτυπο.

Ακόμα και οι αποκαλύψεις που έρχονται, στερούνται οποιασδήποτε ιδιαιτερότητας και δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Υπάρχει μία προσπάθεια προς το τέλος να εμπλουτιστεί το σενάριο μέσα από ευρύτερες εξελίξεις, που ξεπερνούν τα όρια της πόλης και φτάνουν σε διεθνή μονοπάτια, αλλά -για άλλη μία φορά- χαρακτηρίζονται από επιφανειακή γραφή.

Ίσως μία χαμένη ευκαιρία, καθώς είναι εμφανές ότι η Nordcurrent Labs θέλησε να δώσει προσοχή σε αυτό το σκέλος της εμπειρίας, μέσα από τις προαναφερθείσες, ποιοτικές cutscenes, καθώς και μέσα από τους συνεχείς διαλόγους κατά τη διάρκεια του gameplay. Μιλώντας για το gameplay, αποτελεί έναn τομέα που ευτυχώς έχει καλύτερη συνοχή από θέμα ποιότητας. Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή, οι ματιές προς τα Commandos είναι φανερές, αλλά εν τέλει το Eriksholm περισσότερο παραπέμπει σε παιχνίδι περιβαλλοντικών γρίφων.

H Hanna και οι δύο άλλοι playable χαρακτήρες πρέπει διαρκώς να αποφεύγουν τον εντοπισμό τους από αστυνομικούς και εγκληματίες, καθώς με το που τους αντιληφθούν, κατευθείαν βλέπουμε την οθόνη του “game over”. Εντούτοις, το παιχνίδι δεν περιέχει τον “ελεύθερο” χαρακτήρα που παρουσιάζουν τα παιχνίδια τύπου Commandos, τουτέστιν, δεν μπορούμε ποτέ να αυτοσχεδιάσουμε και να βρούμε διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίσουμε τις αντίπαλες ομάδες.

Για κάθε περίπολο ή στατικούς φρουρούς που θα βρούμε μπροστά μας, πάντα θα υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος για να τους ξεπεράσουμε αθόρυβα ή να τους αναισθητοποιήσουμε. Εξυπακούεται ότι αυτό έχει το αρνητικό του μηδαμινού replayability αλλά, από την άλλη πλευρά, η Nordcurrent Labs έδωσε προσοχή στην ποικιλομορφία αυτών των τμημάτων και στους έξυπνους τρόπους “επίλυσής” τους προκειμένου να δικαιολογήσει πλήρως την επιλογή της αυστηρής γραμμικότητας που διακατέχει το stealth.

Όσο προχωράει η περιπέτεια, οι μέθοδοι με τις οποίες πρέπει να ξεφύγουμε από τα εχθρικά βλέμματα γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί δίχως όμως ποτέ να ξεφεύγουν σε πολυπλοκότητα.

Έχοντας το ύφος των περιβαλλοντικών γρίφων, αυτά τα σημεία είναι με έξυπνο τρόπο δομημένα, απαιτώντας καλή παρατηρητικότητα και -ορισμένες φορές- συνδυαστικές κινήσεις και από τους τρεις χαρακτήρες. Η δομή των επιπέδων είναι προσεγμένη, ωθώντας πάντα στην αξιοποίηση των λιγοστών αλλά καίριων διαφορετικών ικανοτήτων.

Η Hanna μπορεί να μπαίνει σε αεραγωγούς και να ακινητοποιεί τους εχθρούς εκτοξεύοντας βελάκια με υπνωτικό, η Alva έχει την ικανότητα να σκαρφαλώνει σε υδροσωλήνες και να πετάει πέτρες με τη σφεντόνα της και ο Sebastian μπορεί να κολυμπάει και να ακινητοποιεί τους εχθρούς με τα χέρια του. Σίγουρα, αυτές οι ικανότητες δεν διεκδικούν βραβεία ευρηματικότητας, εντούτοις, αξιοποιούνται σε πολύ καλό βαθμό, προσφέροντας απολαυστικές puzzle / stealth καταστάσεις.

Θα πρέπει να περιμένετε, ωστόσο, ότι σε διάφορα σημεία το παιχνίδι κλίνει προς το κομμάτι του puzzle έναντι της αληθοφάνειας, κάτι που φαίνεται στην αξιοποίηση του σκοταδιού, υπό το οποίο θεωρούμαστε πρακτικά αόρατοι, ακόμα και εάν ένας φρουρός έρθει στο ένα μέτρο, ή σε περιπτώσεις που πετάμε πέτρες ακριβώς δίπλα από εχθρούς και αυτοί συνεχίζουν να απορούν “μα τι είναι αυτός ο θόρυβος;”.

Παρόλα αυτά, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που λειτουργεί ξεκάθαρα με puzzle κανόνες είναι σχετικά εύκολο να κάνει κάποιος τα στραβά μάτια σε αυτές τις περιπτώσεις. Άλλωστε, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία εδώ είναι ότι οι κανόνες που διέπουν αυτές τις ικανότητες είναι πάντα αξιόπιστες ως προς τις συμπεριφορές που προκαλούν.

Πέραν των γρίφων, το παιχνίδι προσφέρει ορισμένες καλοστημένες σεκάνς δράσης, πάντοτε διατηρώντας τον stealth χαρακτήρα. Περιπτώσεις όπου αστυνομικοί θα μας ψάχνουν ενεργά και εμείς θα πρέπει να εκτελούμε ενέργειες ανάλογα με τις κινήσεις τους, ή τις μεταξύ τους συνομιλίες που δίνουν hints για τις επόμενες πράξεις τους. Ιδίως στα τελευταία επίπεδα υπάρχει μία ευχάριστη κλιμάκωση της δράσης, δίχως ποτέ να αλλοιώνει τη φιλοσοφία του παιχνιδιού.

Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι οι δημιουργοί δείχνουν να κατανοούν πλήρως ότι σε αυτού του είδους τα παιχνίδια – και δη με τη χρήση gamepad – ενδέχεται ο έλεγχος τριών χαρακτήρων να είναι τροχοπέδη. Ευτυχώς, τα σημεία όπου χρειάζονται συνδυαστικές κινήσεις είναι δημιουργημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει αρκετός χρόνος αντίδρασης.

Γενικά, είναι εμφανέστατο ότι η ομάδα ανάπτυξης ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να κάνει με το gameplay του Eriksholm, “λειαίνοντας” διάφορα σημεία που σε αντίστοιχα παιχνίδια είναι ελαττωματικά, σχεδόν αναπόφευκτα θα μπορούσε να πει κανείς. Σε καθαρά οπτικό επίπεδο επιπλέον έχει γίνει καλή προσπάθεια, αποδίδοντας ποικίλα και λεπτομερή περιβάλλοντα, μέσα από την πάντα ελκυστική ισομετρική προοπτική.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι, λόγω της έντονης ανισόπεδης φύσης των περιβαλλόντων αλλά και της κλειστής φύσης πολλών εξ αυτών, η κάμερα ορισμένες φορές έρχεται ως ένας… εξτρά αντίπαλος. Ωστόσο, θα λέγαμε ότι είναι κάτι που ναι μεν έρχεται ως ένα εμπόδιο, αλλά ταυτόχρονα συνηθίζεται, επιτρέποντάς μας σταδιακά να μάθουμε τις ιδιοτροπίες της και να τη μεταχειριζόμαστε καταλληλότερα.

Φτάνοντας προς το τέλος του κειμένου θα αναφέρουμε ότι η διάρκεια ανέρχεται στις περίπου 8 ώρες, δίνοντας γενικά την εντύπωση μίας σχετικά μικρής εμπειρίας. Ίσως αποτελεί και θετικό καθώς το στοιχείο της επανάληψης γενικά λείπει, με τη Nordcurrent Labs να καταφέρνει να συμπεριλαμβάνει αρκετή ποικιλία ώστε σε ελάχιστα σημεία να δίνεται η εντύπωση ότι επαναλαμβάνουμε παρόμοιες ενέργειες.

Η αίσθηση της μικρής διάρκειας θα λέγαμε ότι εντείνεται κυρίως από το επιφανειακό σενάριο, το οποίο είναι άνευ εκπλήξεων και με εξελίξεις που φαίνεται σαν να μην είχαν αρκετό χρόνο για να ξεδιπλωθούν. Στους τίτλους τέλους μάς δόθηκε η εντύπωση ότι το Eriksholm θα μπορούσε να έχει τον ρόλο ενός προλόγου για έναν ευρύτερο κόσμο που να ξεπερνάει κατά πολύ τα στενά όρια της πόλης.

Εάν όντως αυτά είναι τα σχέδια για μελλοντικούς τίτλους, τότε θα πρέπει να δοθεί πολύ μεγαλύτερη προσοχή στην ανάπτυξη των χαρακτήρων αλλά και στο χτίσιμο του κόσμου, ώστε να είναι σε θέση να συνοδεύει κατάλληλα το ευχάριστο gameplay.

Ευελπιστούμε ότι η ομάδα ανάπτυξης θα καταφέρει όντως να στηριχθεί στις δυνάμεις και το ταλέντο της ώστε να επιμείνει σε αυτό το niche είδος και να καταφέρει να το εμπλουτίσει, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό και πραγματικά πλήρη τίτλο, που θα εστιάζει στους περιβαλλοντικούς γρίφους μέσα από μία διαφορετική οπτική γωνία.

Το Eriksholm: The Stolen Dream κυκλοφορεί από τις 15/7/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από τη River End Games.