Silly Polly Beast | Review

Το Silly Polly Beast ανήκει αναμφίβολα στο είδος των action, ωστόσο, επιδεικνύοντας έμπρακτα τη δημιουργικότητα του Andrei Chernyshov (ο βασικός και μάλλον ο μόνος δημιουργός, κρίνοντας από τα credits), του επιτρέπει να προσφέρει κάτι ελαφρώς εναλλακτικό, ανεξάρτητα αν σκοντάφτει σε διάφορα σημεία.

Μερικά λεπτά ενασχόλησης είναι ικανά για να τραβήξουν την προσοχή, δείχνοντας εξαρχής πως έχει άποψη, τουλάχιστον στον οπτικό τομέα. Παρακολουθούμε την Polly, μία νεαρή κοπέλα που έχει χάσει τη φωνή της, να περιφέρεται στις κακόφημες γειτονιές ενός αστικού περιβάλλοντος. Η μουντή παλέτα χρωμάτων έρχεται κατάλληλα για την προσγειωμένη αποτύπωση της πόλης, προσφέροντας επιπλέον μία ωραία αντίθεση με τον σχεδιασμό της πρωταγωνίστριας, ξεκάθαρα anime αισθητικής και με πιο έντονα χρώματα.

Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι η Polly διώκεται από τις αρχές, φέρνοντας μία ευφάνταστη stealth λειτουργία, όπου αρκεί να φορέσει την κουκούλα του hoodie της, να βάλει τα χέρια στις τσέπες και να περπατήσει με ένα αδιάφορο στυλ, περνώντας έτσι με σχετική ασφάλεια ανάμεσα από τους αστυνόμους. Ήδη από την αρχή, θα δούμε τις βασικές θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται το Silly Polly Beast, την κακοποίηση και τη σεξουαλική παρενόχληση, καθώς μέσα σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο κτήριο, ένας περίεργος… τύπος θα προσεγγίσει με άγριες ορέξεις την Polly.

Ένα κυνηγητό αργότερα θα βρει την Polly σε ένα ατύχημα και στη μεταφορά της σε ένα περιβάλλον που φαίνεται ως ο κόσμος των πνευμάτων (ανάλογα με το πώς θα το ερμηνεύσει ο καθένας). Από εκεί και ύστερα, θα ακολουθήσει μία ιδιόμορφη περιπέτεια, εξερευνώντας το τραυματικό παρελθόν της Polly, η οποία είναι μεγαλωμένη σε ένα ορφανοτροφείο που δεν είχε και τις πλέον κατάλληλες συνθήκες για τα παιδιά από το ενήλικο προσωπικό.

Ο εφιαλτικός κόσμος που θα βρεθούμε αποτελεί μία εμφανέστατη αλληγορία του ψυχισμού της Polly, η οπτικοποίηση του οποίου δείχνει σαφώς την άντληση έμπνευσης από τα Silent Hill, μεταξύ άλλων, παρότι ελάχιστα εισέρχεται στα μονοπάτια του (survival) horror. Αν και είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπουμε παιχνίδια να καταπιάνονται με πιο “βαριά” θέματα, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να προσφέρει μία ενδιαφέρουσα ιστορία ή αξιόλογη ανάγνωση του ζητήματος που εξετάζει.

Το Silly Polly Beast μπαίνει μεν στα βαθιά, με τα θέματα της κακοποίησης και μάλιστα μέσα από ένα ίδρυμα που θα έπρεπε να αποτελεί καταφύγιο τα παιδιά, όμως εν τέλει είναι κάτι που το κάνει επιφανειακά και σχεδόν τυπικά. Αν και η Polly είναι μία συμπαθής χαρακτήρας, μία νεαρή που δείχνει θάρρος και προσπάθεια να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, το γενικότερο σενάριο είναι ρηχό και σε ορισμένα σημεία και κάπως μπερδεμένο.

Από τα πρώτα στάδια του παιχνιδιού γινόμαστε μέλος της Αντίστασης στον κόσμο των πνευμάτων, οι οποίοι μάς δίνουν συχνά αποστολές για την εξουδετέρωση διαφόρων αντίπαλων στόχων (όπως εκτοξευτές πυραύλων), μεταφέροντάς μας σε περιοχές που δείχνουν ρημαγμένες από πόλεμο. Αποτελεί μία τροπή που φαίνεται να μην έχει καμία σχέση με την προηγούμενη θεματική, δείχνοντας αταίριαστη ακόμα και αν την εκλάβουμε ως ένα αλληγορικό κομμάτι.

Επιπλέον, αυτός ο αντιστασιακός αγώνας τελικά έρχεται και φεύγει, δίχως κάποια συγκεκριμένη κατάληξη ή οποιονδήποτε αξιομνημόνευτο χαρακτήρα, δείχνοντας απλά ως μία παράπλευρη ιστορία, που ως βασικό στόχο έχει να μας φέρει σε ορισμένα ωραία σκηνικά (ομολογουμένως) από άποψη gameplay, δίχως όμως να είναι σε θέση να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο κομμάτι της ιστορίας.

Παρόλα αυτά, η κατάσταση θα λέγαμε ότι “σώζεται” χάρη στον όμορφο σχεδιασμό των περιβαλλόντων, γήινων και δαιμονικών, όπου το κόκκινο και το μαύρο κυριαρχούν, αποτυπώνοντας κατάλληλα αυτό το απόκοσμο περιβάλλον. Ωραία πινελιά αποτελεί επίσης ένα μικρό καφέ-μπαρ, που λειτουργεί ως κεντρικό hub που εμφανίζεται σε διάφορες περιοχές και μας επιτρέπει να αγοράζουμε διάφορα αναλώσιμα, πέραν από ορισμένες καλοδεχούμενες χαλαρωτικές στιγμές.

Εκεί που τα πάει καλύτερα στο θέμα της ιστορίας, αφορά στο κομμάτι του ορφανοτροφείου, ιδίως γιατί υπάρχει μεγαλύτερη σύμπνοια μεταξύ του περιβάλλοντος και της ιστορίας που θέλει να πει το παιχνίδι, αν και παραμένει επιφανειακό ως ιστορία.

Στο κομμάτι που πραγματικά διαπρέπει το παιχνίδι είναι στην απεικόνιση του κόσμου και συγκεκριμένα στην προοπτική από την οποία βλέπουμε και ελέγχουμε την πρωταγωνίστρια. Διαρκώς “παίζει” με τις κάμερες, ορισμένες φορές έχοντας μία οπτική γωνία που δείχνει εμπνευσμένη από το ύφος των διοραμάτων των Little Nightmares, άλλες φορές η κάμερα ακολουθεί πιο παραδοσιακά third person μονοπάτια ενώ στα περισσότερα εσωτερικά περιβάλλοντα (αλλά όχι μόνο) το παιχνίδι έχει την εικόνα ενός δισδιάστατου platform. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η ισομετρική προοπτική, η οποία έχει την μερίδα του λέοντος, ιδίως όσον αφορά στα τμήματα της δράσης.

Αυτή η διαρκής εναλλαγή στις οπτικές γωνίες διατηρεί την περιήγηση φρέσκια από την αρχή έως το τέλος της -περίπου- εξάωρης διάρκειας. Ο δημιουργός αξίζει τα εύσημα για τις ομαλές εναλλαγές μεταξύ των προοπτικών, δείχνοντας ως οι πλέον κατάλληλες για την κάθε περίσταση. Αρκετή φροντίδα έδωσε επίσης και στο κομμάτι της μάχης.

Η Polly έχει ως ένα melee όπλο το skateboard της, ενώ στα πρώτα λεπτά βρίσκει και ένα δαιμονικό περίστροφο, το devolver. Το σύστημα μάχης απαιτεί διαρκές εναλλαγές μεταξύ πιστολιού και skateboard, κυρίως γιατί οι λιγοστές σφαίρες τελειώνουν γρήγορα και συχνά χρειάζεται η εξόντωση εχθρών για να τις αναπληρώσουμε.

Η αίσθηση της μάχης είναι αρκετά καλή, κρατώντας μας διαρκώς σε εγρήγορση, δεδομένου ότι οι δαιμονικοί, ανθρωπόμορφοι εχθροί είναι κινητικότατοι. Διαρκώς απαιτούνται dodges και οι κατάλληλες στιγμές για να κάνουμε τις melee επιθέσεις μας, έχοντας πάντα το νου μας και στο τριγύρω περιβάλλον για τυχόν παγίδες ή θανατηφόρα κενά.

Η Polly είναι αρκετά ευάλωτη, καθώς 3-4 χτυπήματα είναι ικανά για το game over, κάτι που οδηγεί σε ένα θεματάκι στο κομμάτι της δυσκολίας. Τα γιατρικά είναι στη συντριπτική πλειοψηφία περιορισμένα, έχοντας ως αποτέλεσμα ότι είναι δύσκολο να περάσει κάποιος αλώβητος από τις περισσότερες από τις μάχες, όσο καλά και αν καταφέρει να παίξει. Το παραπάνω οδηγεί σε συχνές ήττες αλλά και στη σχεδόν διαρκεί έλλειψη γιατρικών.

Θεωρούμε ότι η ύπαρξη περισσότερων γιατρικών δεν θα έριχνε το κομμάτι της πρόκλησης (άλλωστε θα παρέμενε η ευαλωτότητα της Polly) αλλά, αντιθέτως, θα έριχνε σημαντικά την αίσθηση του εκνευρισμού μέσα από μάχες που βρίσκονται οριακά στο σημείο να χαρακτηριστούν άδικες. Εντούτοις, τονίζουμε και πάλι ότι σε αρκετά σημεία οι μάχες είναι καλοδεχούμενα έντονες, χάρη στην ευκινησία της Polly και της ευχάριστης αίσθησης που έχουν τα όπλα.

Η ποικιλία των εχθρών επίσης είναι ικανοποιητική για τα δεδομένα της συγκρατημένης διάρκειας του παιχνιδιού, με ορισμένες ενδιαφέρουσες εκπλήξεις, όπως ένας εχθρός που μας δένει με τον εαυτό του με αλυσίδα μερικών μέτρων. Τα boss fights μπορεί να είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά μεταφέρουν μάχες με προσωπικότητα, ορισμένες εκ των οποίων έχουν και την φιλοσοφία καλοστημένων mini puzzles. Αυτές οι συγκρούσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές αλλά και δουλεμένες, δείχνοντας ως ιδανικές καταλήξεις του κάθε chapter.

Ορισμένες ακόμα gameplay ιδέες έρχονται να δώσουν μία σχετική ποικιλομορφία, όπως κάποια on-rails σημεία -άκρως απαιτητικά (και ευτυχώς προαιρετικά)- όπου μπορούμε να κάνουμε skateboard για να πάμε από τη μία περιοχή στην άλλη ή η ικανότητα να πετάξουμε με φτερά μύγας, όπου η κίνησή μας γίνεται πυροβολώντας με το όπλο (μία έξυπνη αλλά και αρκετά αναξιοποίητη ιδέα).

Το Silly Polly Beast εν τέλει είναι ένα αξιοπρόσεκτο indie, ανάμεσα από τον καταιγισμό κυκλοφοριών, που όμως είναι και αρκετά ακατέργαστο. Θα βοηθούσε αρκετά ένας πιο ισορροπημένος βαθμός δυσκολίας, ώστε να αποφεύγεται ο συχνός εκνευρισμός σε ένα σύστημα μάχης που κατά τα άλλα είναι δουλεμένο.

Όπως επίσης θα βοηθούσε μία καλύτερη σεναριακή συνοχή, καθώς εμφανώς προσπαθεί να αφήσει το στίγμα του στο θέμα της κακοποίησης, αλλά αδυνατεί να προσφέρει κάτι περισσότερο από επιφανειακές καταστάσεις.

Από την άλλη πλευρά, σαφώς αξίζει τα εύσημα η προσπάθεια ενός solo δημιουργού, ιδίως όταν το τελικό αποτέλεσμα είναι τεχνικά άρτιο και με έντονη προσωπικότητα στον σχεδιασμό του κόσμου και -ιδίως- στο κομμάτι της προοπτικής. Ίσως ακούγεται ως κάτι απλοϊκό, αλλά μέσα από αυτές τις λεπτομέρειες και την ιδιαιτερότητα του εικαστικού τομέα, το Silly Polly Beast καταφέρνει να δείξει το μεράκι πίσω από το όλο οικοδόμημα και αυτό είναι κάτι που χρειάζεται αρκετό ταλέντο.

Το Silly Polly Beast κυκλοφορεί από τις 28/10/25 για PS5, PS4, PC, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την AnjiGames.