🥷 Tomonobu Itagaki - Dead BUT Alive

Υπάρχουν δημιουργοί που αφήνουν πίσω τους επιτυχημένα παιχνίδια. Λίγοι, ωστόσο, είναι αυτοί που αφήνουν παρακαταθήκες. Και όταν εκείνοι φεύγουν από κοντά μας τόσο νωρίς, η παρακαταθήκη τους είναι αυτή που γλυκαίνει το αίσθημα της απώλειας και τις αναμνήσεις μας. Ε, ο Tomonobu Itagaki ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ήταν ένας δημιουργός που αντιμετώπισε τη δουλειά του όπως ένας πολεμιστής αντιμετωπίζει τη μάχη: με απόλυτη αφοσίωση, πείσμα και τιμή. Ακριβώς, όπως έκαναν και οι χαρακτήρες που έπλασε στη σειρά Dead or Alive. Ακριβώς όπως λειτουργούσε και ο Ryu Hayabusa του.

Με το γνώριμο δερμάτινο μπουφάν, τα σκούρα γυαλιά και το χαμόγελό του, ο Itagaki έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης σχολής, για τους οπαδούς της οποίας το gaming δεν σήμαινε ευκολία, αλλά δοκιμασία. Μια δοκιμασία που θα σε ανταμείψει στο τέλος, ακόμα και μετά από αλλεπάλληλες ήττες, καθώς αυτό σημαίνει πως ο παίκτης είναι κοντά στο να νικήσει με τον σωστό τρόπο. Μια τάση που, τελικά, βρήκε τα πατήματά της και, πλέον, αποτελεί μια νόρμα στη σύγχρονη εποχή. Ίσως αυτό είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του στη βιομηχανία και όλους εμάς που αγαπήσαμε το έργο του…

Σκαρφαλώνοντας ψηλά στο πάνθεον της δράσης

Γεννημένος το 1967 στο Τόκιο, ο Itagaki ξεκίνησε να εργάζεται για την Tecmo το 1992 και γρήγορα ξεχώρισε για τις ιδέες και το έργο του. Το 1996 παρουσίασε το Dead or Alive, μια σειρά που ξεχώρισε για τη ρευστή κίνηση, τη στρατηγική και την… έντονη φύση της. Για πολλούς, το παιχνίδι αυτό ήταν η πρώτη επαφή με το στιλ του ίδιου του δημιουργού – ενός συνδυασμού τεχνικής τελειότητας, ρίσκου και απόλυτης πίστης στο ένστικτο του παίκτη.

Ωστόσο, η αληθινή του απογείωση ήρθε με την αναβίωση του Ninja Gaiden το 2004. Πολλοί θα μιλήσουν τότε και μετά για την “ανελέητη” δυσκολία του. Και η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι εκείνο δεν ήταν για όλους. Ήταν για όσους ήθελαν να κερδίσουν τίμια. Για όσους έβλεπαν στο χειριστήριο όχι απλώς ένα εργαλείο, αλλά ένα όπλο. Ο Ryu Hayabusa έγινε η προέκταση του ίδιου του Itagaki: ένας μαχητής που δεν υποχωρεί, που μαθαίνει μέσα από την αποτυχία και επιστρέφει δυνατότερος.

Και αυτό ακριβώς κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει στους παίκτες, πως τίποτα δεν χαρίζεται. Αλλά η προσοχή στη λεπτομέρεια, η κατανόησή της και η ενστικτώδης απόκριση μπορούν, πολλές φορές, να κάνουν και τη διαφορά – κάτι που ο ίδιος πίστευε πολύ έντονα. Σε δηλώσεις του ανέφερε άλλωστε πως, για εκείνον, είχε περισσότερη αξία η άμεση επαφή του παίκτη με το υλικό της πλατφόρμας με την οποία ασχολείται, παρά η αυξημένη ιπποδύναμη μιας πλατφόρμας που προσφέρει μόνο τους συμβατικούς τρόπους παιχνιδιού.

Ένας ασυμβίβαστος δημιουργός

Η σχέση του με την Tecmo έληξε το 2008, μάλλον άδοξα και άδικά, ύστερα από σωρεία διαφωνιών και δικαστικών αντιπαραθέσεων. Δικαστικές κόντρες με τον Katsuhiro Harada της Bandai Namco για τα σχόλια του Itagaki σχετικά με την ποιότητα των μεταγενέστερων τίτλων της σειράς Tekken, αλλά και μια καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση ήταν το κερασάκι στην τούρτα που οδήγησαν στην έξοδο. Τι και αν ο ίδιος αθωώθηκε δικαστικά για το ροζ σκάνδαλο; Τι και αν η ρήξη με τον Harada έληξε όταν ο Itagaki του ζήτησε προσωπικά συγγνώμη. Η ζημιά είχε γίνει και ο Itagaki αποχώρησε, μηνύοντας την Tecmo για διαφεύγοντα κέρδη και τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας για απρεπή συμπεριφορά απέναντι σε μέλη της δικής του ομάδας.

Ο Itagaki, όμως, απέδειξε πως είχε τη δύναμη να αρχίσει ξανά από την αρχή. Ίδρυσε τη Valhalla Game Studios και συνέχισε να κυνηγά το όραμά του μακριά από τα δεσμά και τους κώδικες δεοντολογίας των μεγάλων εταιρειών.

Το Devil’s Third, ο τελευταίος του τίτλος που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στο Wii U, μπορεί να μην γνώρισε την αποδοχή που περίμενε, αλλά απέδειξε κάτι σημαντικό: ότι ο δημιουργός του Ninja Gaiden δεν έφτιαχνε παιχνίδια για να αρέσει σε όλους, αλλά για να εκφράσει τη δική του αλήθεια. Ωστόσο, ήταν σαφές πως η ποιότητα του τίτλου απείχε παρασάγγας από αυτά που είχε προσφέρει μέχρι τώρα. Και αν κάποιος έχει να του προσάψει κάτι, ήταν το ότι η αλήθεια του τώρα δεν είχε καμία σχέση με την προσφορά του στο παρελθόν.

Ίσως κάποιος άλλος να είχε απογοητευτεί από αυτήν την αντιμετώπιση του έργου του και να είχε σταματήσει. Όχι, όμως, ο Itagaki. Το 2021 ίδρυσε την Itagaki Games, ελπίζοντας να επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο, με μια δημιουργία που ίσως και να έφερνε πάνω της λίγη από την αίγλη των παλιών τίτλων του. Η μοίρα, ωστόσο, είχε άλλα σχέδια…

Ένα τελευταίο μήνυμα στο κοινό του

Στις 16 Οκτωβρίου 2025, ο Tomonobu Itagaki έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 58 ετών. Απρόσμενα, ξαφνικά, αθόρυβα και άδικα. Λίγο πριν το τέλος, είχε γράψει ένα μήνυμα, ζητώντας να δημοσιευθεί μετά τον θάνατό του:

«Το φως της ζωής μου τελειώνει. Το γεγονός του ότι αυτό το μήνυμα έχει αναρτηθεί, σημαίνει πως ήρθε, τελικά, η ώρα μου. Δεν βρίσκομαι πια σε αυτόν τον κόσμο. (Έχω ζητήσει από κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο να κάνει αυτή την ανάρτηση εκ μέρους μου). Ήταν μοτίβο μάχης η ζωή μου. Και συνέχισα να κερδίζω. Έχω προκαλέσει και μπελάδες. Είμαι, υπερήφανος, όμως, που δεν εγκατέλειψα τις πεποιθήσεις μου και πως πολέμησα μέχρι τέλους. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Λυπάμαι, όμως, πολύ που δεν πρόλαβα να παραδώσω ένα νέο έργο στους θαυμαστές μου. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.

Αυτό ήταν. Και έτσι, αποχωρώ.»

Ένα τελευταίο μήνυμα, που όμως συνοψίζει όλη του τη φιλοσοφία. Γιατί, για τον Itagaki, η ζωή ήταν πράγματι μάχη. Δεν ήταν, όμως, μάχη για φήμη ή χρήματα, αλλά για δημιουργική αλήθεια, που δεν χωράει σε στεγανά. Μια αλήθεια με τις σκοτεινές, αλλά και τις φωτεινές της στιγμές.

Ο Tomonobu Itagaki δεν ήταν απλώς ένας δημιουργός τίτλων. Ήταν ένας ολοφώτεινος φάρος, που στεκόταν ενάντια στους σκοπέλους μιας βιομηχανίας που συχνά ξεχνά τι σημαίνει πάθος, φαντασία και δημιουργικότητα.
Ήταν ο δημιουργός που δεν συμβιβάστηκε, ο άνθρωπος που δεν ήθελε «εύκολα παιχνίδια», αλλά δίκαια παιχνίδια. Ήθελε ο παίκτης να ιδρώσει, να θυμώσει και, τελικά, να χαμογελάσει – γιατί μόνο έτσι η νίκη έχει αξία.

Το όνομά του θα μείνει συνώνυμο της πρόκλησης, της αφοσίωσης και της αληθινής τέχνης μέσα στο gaming. Και κάθε φορά που κάποιος παίκτης θα χάνει ξανά και ξανά σε ένα δύσκολο boss fight, μέχρι τελικά να νικήσει, αρκεί να σηκώσει το κεφάλι του στον ουρανό. Ίσως δει εκεί, πίσω από ένα σύννεφο, τον Itagaki να του χαμογελάει πονηρά. Ίσως, μάλιστα, να ακούσει και τη φωνή του απαλά, σαν θρόϊσμα του ανέμου, να του υπενθυμίζει:

«Μην τα παρατάς. Η μάχη είναι ο μόνος δρόμος προς τη νίκη.»