Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο
Προς τιμήν των απανταχού στρατηγών...
Προς τιμήν των απανταχού στρατηγών…
Υπάρχει αλήθεια άλλο genre που παραγκωνίστηκε, ξεχάστηκε και πέρασε, σχεδόν, στα αζήτητα και στο «βάθος του πάγκου» όσο τα R.T.S (real time strategy); Πριν από 15 χρόνια, πάνω κάτω, στο «λυκαυγές» του online/ lan gaming, ο κύριος παίκτης του ομιχλώδους τοπίου (καλυμμένου με πυκνό “fog of war” θα μπορούσε κάποιος να πει) και του σχηματιζόμενου gaming status ήταν τα R.T.S. Από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις της εποχής ήταν το «Πάμε να στήσουμε ένα lan-άκι Age of Empires να καούμε μέχρι το πρωί», ενώ και στα single player modes η θέση που κρατούσε το είδος σε πωλήσεις, ενδιαφέρον και παραγωγή τίτλων πρώτης γραμμής, ήταν κορυφαία.
Τι έγινε όμως, αφού ήρθαν οι «τεκτονικές ανακατατάξεις» της βιομηχανίας, όπου κάθε είδος πήρε το κομμάτι που του αναλογεί του από τη «Παγγαία», και μείνανε τα RTS με μία άνυδρη, ερημική γωνίτσα του gaming πλανήτη; Πώς, ενώ μεγάλωνε η gaming κοινότητα, τα RTS δε μπόρεσαν να διατηρήσουν το ποσοστό τους σταθερό στο μερίδιο αγοράς, ώστε να δικαιολογείται η παραγωγή τίτλων από τους μεγάλους publishers; Πώς φτάσαμε στο κλείσιμο ή στην απορρόφηση/ εξαγορά σημαντικότατων studios όπως τα Ensemble Studios (Age Of Empires), Massive Entertainment (World In Conflict), Big Huge Games (Rise of Nations), Westwood (Command and Conquer), Strategy First, τα οποία αν και είχαν ως όχημά τους τα strategy, στράφηκαν -ή τους… «έστριψαν» αν προτιμάτε- προς λιγότερο σκοτεινές και δύσβατες ατραπούς; Επιπροσθέτως, studios όπως η Gas Powered Games μένουν απλά σε ανακοινώσεις και “TBA”.
Για λόγους οικονομίας δε θα γίνει αναφορά σε μικρότερες ομάδες, γιατί δε θα τελειώναμε ποτέ με τα παραδείγματα. Ουσιαστικά έχουν μείνει μια Rellik, μια Creative Assembly, μια Blizzard (μια φορά τα 10 χρόνια δηλαδή) να κρατάνε το genre με τεχνητή υποστήριξη και από εκεί και πέρα indie και kickstarter προσπάθειες, με κάποιες εξαιρέσεις, που τις περισσότερες φορές απασχολούν ελάχιστους. Μιλάμε για ένα είδος που για 10 περίπου χρόνια κυριαρχούσε και σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο όπου μια ολόκληρη gaming γενιά δε θα «ξέρει» και δε θα έχει παίξει πρωτοκλασάτο, AAA και προβεβλημένο RTS. Tα σκέφτομαι, και καθώς γράφω μελαγχολώ. Δεν είναι μόνο ότι είναι ένα είδος που έχει προσφέρει κάποια από τα καλύτερα games στη ιστορία , είναι και το γεγονός πως δε βλέπω κάποιο τρόπο αναγέννησής του.
Η εξήγηση του προβλήματος και η περιχαράκωσή του σε αστοχίες και «εγκλήματα» εκ μέρους των δημιουργών -περιπτώσεις Demigod, Age Of Empires Online- καθώς και η «δαιμονοποίηση» της κυριαρχίας των κονσολών -που παρά τα επιτυχημένα ports δε θα φτάσουν ποτέ στο επίπεδο της PC εμπειρίας- δεν είναι αρκετή στα δικά μου μάτια. Το πρόβλημα είναι αλλού και ταυτίζεται με την ίδια την φύση των RTS. Υπάρχουν φορές που διαβάζω για τη δυσκολία διάφορων games (πολλές φορές αναφέρομαι και σε αυτή ο ίδιος) και φέρνω στο μυαλό μου κάτι levels σε hard και impossible mode από τα RTS, που έχουν περάσει από τα χέρια μου κατά καιρούς, και δε ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή κλάψω. Nα καγχάσω, φορώντας το αντιπαθητικό προσωπείο του ελιτιστή και σνομπ guru/ sensei/ γερόλυκου (τύπου «γατάκια όταν εμείς μπλα μπλα μπλα»…χάριν αστεϊσμού προφανώς) ή να κλάψω με το μαζοχισμό που μας διέκρινε μαζικά.
Micromanagement, multitasking, γρήγορες αποφάσεις, υψηλό entry level, πλήρης κατανόηση μηχανισμών, AI «λήσταρχος», άγχος για να ανταπεξέλθεις και restart χαρτών που έχεις παίξει ώρες ολόκληρες γιατί έφτανες σε αδιέξοδο. Οι απαιτήσεις των RTS σε gaming όρους, είναι μακράν και άνετα οι υψηλότερες που μπορεί να έχει κάποιο είδος. Ασυζητητί. Kαι μπορεί όταν έπεφτε ο τίτλος «You Are Victorious» να μας γέμιζε ευδαιμονία, εντούτοις η δυσκολία, ακόμα και σε normal επίπεδο, του να φτάσεις μέχρι εκεί είναι απαγορευτική για την πλειονότητα των casual gamers. Προσθέστε αυτό το στρες σε online περιβάλλον (ούτε εγώ το αντέχω) και το συγχρονισμό μυαλού, σβελτάδας, αντανακλαστικών, γνώσης του αντικειμένου που χρειάζεται για να μη βρεθείς στο 10-λεπτο να μαζεύεις συντρίμμια, και η συνταγή για να διώξεις τον απλό gamer είναι έτοιμη και καθόλου λαχταριστή.
Δεν είναι για όλους τα strategy games, και σε ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι για ακόμα λιγότερους. Εύκολα γίνεται η σύνδεση με την επιτυχία των MOBA και των tower defence games, που αφενός έχουν πολύ μικρότερο learning curve και αφετέρου είναι πιο γρήγορα, είναι τσάμπα και μεταφέρουν/ διαμοιράζουν την ευθύνη και στους «συμπαίκτες». Αν τύχει δε, και ματσάρεις με κάποιον αλαζόνα, νευρικό, κακομαθημένο (“τοξικό”, όπως λέμε συνήθως στο site), που βγάζει όλα του τα συμπλέγματα στο πληκτρολόγιο, μπορεί να αρχίσεις να αναρωτιέσαι για το αν οι Homo Erectus ζουν ανάμεσά μας. Μεγάλο πράγμα να σου δίνεται η δυνατότητα να επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους και όχι στο ξερό και ανίκανο κεφάλι σου (έμαθα και κάποια ρωσικά όταν αποπειράθηκα να παίξω LoL). Και με λυπεί το γεγονός πως οι τίτλοι που αντικατέστησαν τα strategy (σαν ιδέα βάσης/ κατάκτησης) στο ενδιαφέρον του κοινού είναι ουσιαστικά mod-άκια των αρχικών τίτλων.
Μεγάλωσε και απλώθηκε η ρίζα και το δέντρο από πάνω ξεραίνεται και πεθαίνει. Υπάρχει και ο παράγοντας κόστος. Η δημιουργία ενός AAA RTS είναι χρονοβόρα, και άρα ακριβή, ειδικά σε θέματα AI (που δε θα κλέβει μόνο) και ισορροπίας των factions. Αναλογιστείτε πως η AI στα strategy πρέπει να σκέφτεται περίπου όπως ένας άνθρωπος και ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες του αντιπάλου, να το κάνει έξυπνα. Να συγκεντρώνει πηγές και να κινεί στρατεύματα σε διάφορα σημεία του χάρτη οργανωμένα. Δεν αρκεί απλά να έχει ένα αρχικό πλεονέκτημα ή να ξέρει από τη «μήτρα» της που είναι τα resources. Πρέπει οι αντιδράσεις να προσομοιάζουν τις ανθρώπινες, ει δυνατόν, αν θέλει να προσφέρει ευχάριστη gaming εμπειρία στο χρήστη.
Σε ένα αγοραστικό κοινό που έχει γυρίσει τις πλάτες του στο «πολύπλοκο» gaming και αρκείται σε μεγάλο βαθμό στις ετήσιες αναβαθμίσεις των ίδιων και των ίδιων franchises, είναι σχεδόν απίθανο να περιμένουμε πως κάποιο μεγαθήριο publisher θα δει ζεστά την ανάπτυξη ενός πραγματικά εκθαμβωτικού RTS. Θα μου πείτε, υπάρχει η Blizzard, που κάθε κυκλοφορία της αποτελεί ορόσημο, αλλά η ίδια δε σκέφτεται να κυκλοφορήσει κάτι άμεσα, και φαίνεται μάλλον ικανοποιημένη με το Starcraft 2 που σαρώνει ακόμα στα e-sports και σε δημοφιλία. Κρατάει μεν τη φλόγα ζωντανή, αλλά από την άλλη, η πλειοψηφία των χρηστών που θέλουν να παίξουν RTS προσκολλάται επάνω του, γιατί αυτό έμαθε, αυτό ξέρει και μόνο αυτό υπάρχει. Λειτουργεί συγκεντρωτικά αλλά όχι «επεκτατικά» και με εξωστρέφεια. Η ευθύνη της Blizzard είναι έμμεση φυσικά και δε μας φταίει κανείς αν εμμένουμε σε έναν τίτλο και τον χρησιμοποιούμε σαν τον «αψεγάδιαστο αδαμάντα» και σαν την «ιερή αγελάδα» του είδους.
Αν κάτσω και σκεφτώ θα μου έρθουν άμεσα σίγουρα 30-40 RTS τίτλοι (βάζοντας και κάποια υβριδικά grand strategy ή real time tactical), που είναι από καλοί έως αριστουργηματικοί, και όμως υπάρχει κόσμος που απλά έχει παίξει μόνο Warcraft 3 και Starcraft 2 -πράγμα που σημαίνει πως κάποια αγάπη προς το gameplay του είδους την έχει- γιατί; Γιατί έτσι…
Η αφορμή για το κείμενο δόθηκε από την ενασχόληση μου με το Grey Goo (το “next big thing”, ας πούμε, του είδους) και μια «κυλιόμενη» κουβέντα που έχουμε ανοίξει με το Σάββα Καζαντζίδη για το πόσο πολύ καιρό έχουμε να παίξουμε ένα κλασσικό, «πυρηνικό», γεμάτο RTS. Μπορεί τελικά απλά να είμαστε ρομαντικοί gamers και να επιμένουμε σε ένα είδος, που απλά το ξεπέρασε η ίδια η ιστορία και βαδίζει προς τη «λήθη» και τον «ολικό αφανισμό» (προφανές χαζό reference, εντάξει), αλλά η ένταση, η τακτική προσέγγιση, η ελευθερία, η ικανοποίηση που προσφέρουν τα RTS πραγματικά μας έχει λείψει.
Ρίξτε και εσείς καμιά ιδέα για το μέλλον του είδους και για το αν υπάρχει σωτήρια για τον κλινήρη ασθενή μας… Στο κάτω κάτω, μεγάλα παιδιά είμαστε που ακόμα θέλουμε να παίζουμε με τα «στρατιωτάκια» μας. Ε, που συμβαίνει καλύτερα αυτό, αν όχι σε ένα strategy.
