Full Auto 2: Battlelines

H συνέχεια του Full Auto της SEGA είναι εδώ και το PlayStation 3 την υποδέχεται με χαρά (ή μήπως όχι);

Μια σειρά που ξεκίνησε σαν μια από τις πρώτες μεγάλες υποσχέσεις της νέας γενιάς. Η δύναμη του Xbox 360, γρήγορα αυτοκίνητα, έξυπνα εφέ, δεκάδες όπλα, ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ένα μίγμα που στη θεωρία δεν μπορούσε να αποτύχει. Η κυκλοφορία του απέδειξε ακριβώς το αντίθετο, μιας και το Full Auto ήταν ένας μικρός Τιτανικός. Κακά γραφικά, ανισόρροπο gameplay και κάκιστο frame rate ήταν τα στοιχεία που έκαναν την ολοκαίνουρια κονσόλα της Microsoft να φαίνεται ένα κακέκτυπο μιας τέλειας θεωρίας, καταδεικνύοντας παράλληλα την συνεχή αποσύνθεση της SEGA ως δημιουργό. Αυστηρότητα; Κάθε άλλο. Απόδειξη πως το Full Auto όχι μόνο πέρασε απαρατήρητο από το κοινό αλλά και από την ίδια τη Microsoft που, εν τέλει, το άφησε σιωπηλά να χαθεί από τα κιτάπια της και να καταλήξει ως αποκλειστικό για το «φρέσκο» PS3.

Πολλές φορές μια τέτοια αλλαγή μπορεί να αποφέρει κάτι καλό. Ομολογουμένως, η αρχή είναι καλή. Τα γραφικά μοιάζουν πιο γεμάτα, με έξυπνους χρωματισμούς και πιο πολύπλοκη αρχιτεκτονική. Η λεπτομέρεια έχει επίσης ανέβει ένα σκαλί και φτάνει σε σημείο, ορισμένες φορές, να ικανοποιεί. Εντούτοις, μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει έναν τίτλο που ανακυκλώνει παρά δημιουργεί, αφήνοντας μια στιλπνή γεύση και μια απογοήτευση. Ο ήχος κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα και τα κομμάτια που ακούγονται μοιάζουν μαζεμένα τυχαία και γρήγορα, σαν επιπόλαιες επιλογές με σκοπό να ολοκληρώσουν ένα επιπόλαιο αισθητικό πακέτο.

Κι όμως, θα μπορούσε να υπάρχει σωτηρία αν οι σχεδιαστές είχαν κοιτάξει με αγάπη το προηγούμενο δημιούργημά τους και ήθελαν το βελτιώσουν. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει όμως. Σαν από καρμπόν, το Full Auto 2 επαναλαμβάνει τα ίδια σφάλματα με τον προκάτοχό του, ενώ οι προσπάθειες να αντιμετωπιστούν τα εμφανή λάθη στο σχεδιασμό μοιάζουν δίχως κατεύθυνση. Για αρχή, τα αυτοκίνητα ακόμα αφήνουν την αίσθηση μπαλονιού και σε καμία περίπτωση δεν πείθουν πως αποτελούν φονικές μηχανές φορτωμένες με όπλα και όγκο. Μια μικρή κίνηση στο χειριστήριο είναι ικανή για να αλλάξει πλήρως την πορεία, ενώ η επαναφορά είναι ασταθής. Η εμμονή της σειράς με το Burnout δεν αποφέρει καρπούς σε κανένα σημείο. Ενώ η σειρά της Criterion είναι σχεδιασμένη για να επιτρέπει τον χειρισμό σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, το Full Auto 2 προσπαθεί να χαλιναγωγήσει αυτή την αίσθηση για να δώσει χώρο να γίνουν οι μάχες εντυπωσιακές. Αποτέλεσμα είναι –ξανά- μια διασταύρωση που δεν οδηγεί πουθενά.

Από τη μία μεριά έχουμε την ανάγκη για ταχύτητα, από την άλλη την ανάγκη για μάχη και καταστροφή. Η αίσθηση (και η ουσία) της ταχύτητας χάνεται διότι ο χειρισμός και ο σχεδιασμός των δρόμων δεν επιτρέπει την απόλαυσή της. Πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα τα αυτοκίνητα χτυπούν δεξιά και αριστερά, σαν συγκρουόμενα, κάθε στροφή γίνεται θανατηφόρα και κάθε λάθος είναι ικανό να σταματήσει τελείως το αυτοκίνητο, σαν ένα παιδί που παίζει πατώντας “Pause” και “Play” στο remote του Blu-ray.

Από την άλλη, οι μάχες και η χρησιμοποίηση των όπλων αποτυγχάνουν εξίσου να ανεβάσουν την ένταση. Βέβαια, όταν αρχίζουν οι εκρήξεις και το αυτοκίνητο περνάει σαν σφαίρα ανάμεσα από φλεγόμενα κτίρια, το Full Auto 2 δείχνει λίγες από τις προοπτικές του. Αλλά αυτό δεν διαρκεί. Ο εξοπλισμός χάνει την αξία του όταν οι αντίπαλοι που έχουν καταστραφεί, σε διάστημα δευτερολέπτων, εμφανίζονται ξανά έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση. Το γρήγορο respawn και το άδικο rubber banding φέρνει πάντα τους εχθρούς κοντά σας σε σύντομο χρονικό διάστημα, προσφέροντας απλόχερα άλλο ένα παράδειγμα κακού σχεδιασμού. Σε μια προσπάθεια να βελτιώσει τον μηχανισμό του rewind (που στον πρώτο τίτλο της σειράς έκανε το gameplay υπερβολικά εύκολο), η SEGA τον έθεσε πλέον σε πλήρη εξάρτηση από το Boost.

Αυτόματα αυτό, δημιουργεί την ανάγκη για ισορροπία, μιας και χρειάζεται υπολογισμός για το πότε πρέπει να χρησιμοποιηθεί τι. Θεωρητικά. Στην πράξη έχουμε και εδώ αποτυχία. Ενώ με αυτή την επιλογή ο τίτλος όντως γίνεται λίγο πιο δύσκολος, στην ουσία δεν καταφέρνει κάτι σημαντικό λόγω του συνολικού σχεδιασμού, μιας και ο μηχανισμός του Boost φέρνει πολλά προβλήματα. Οι ταχύτητες που αναπτύσσονται με το boost είναι τόσο μεγάλες που καθιστούν το αυτοκίνητο ανίκανο να ελεγχθεί.

Το Full Auto 2 είναι ίσως η επιτομή της ειρωνείας καθώς έχουμε έναν τίτλο που προκαλεί την ταχύτητα αλλά δεν την επιτρέπει, που εξαρτάται από τις μάχες αλλά τους αφαιρεί οποιαδήποτε βαρύτητα στους αγώνες. Είναι σαν η SEGA να προσπαθεί μόνη της να κρατήσει τον τίτλο στο έδαφος, ενώ στο μυαλό της θέλει να τον κάνει να πετάξει. Οι κλασικές κούρσες δεν θα σας κρατήσουν για πολύ την προσοχή για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Ευτυχώς, ένα νέο mode που επιτρέπει arena combat ικανοποιεί, προσφέροντας συμπαθητικό AI και σχεδιασμό δρόμων που ωθεί τον παίκτη να απολαύσει την ταχύτητα και τις ολικές καταστροφές.

Στην ουσία, ο τομέας αυτός είναι ο μοναδικός που φαίνεται πως έχει δημιουργηθεί με κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό. Προσθέστε σε αυτό και το ιδιαίτερα ικανοποιητικό multiplayer (με όλα τα γνωστά modes αλλά δίχως voice communication) και έχετε έτσι τα δύο «συν» του τίτλου. Φυσικά, τα δύο αυτά «συν» δεν δίνουν συγχωροχάρτι για τις υπόλοιπες αμαρτίες.

Το Full Auto 2 μοιάζει σαν μια ευκαιρία που πήγε ολοκληρωτικά χαμένη. Δεν πρόκειται για κανονικό sequel αλλά ούτε καν και για βελτίωση των κεκτημένων. Όσα διορθώνονται γίνονται εις βάρος των όσων δούλευαν κανονικά και μόνο ελάχιστες στιγμές ο τίτλος επαληθεύει το όραμά του. Είναι τουλάχιστον προκλητικό να ζητείται από τον καταναλωτή να πληρώσει τόσο ακριβά για στοιχεία που θα μπορούσαν κάλλιστα να έρθουν μέσα από ένα patch. Αποτέλεσμα; Ακριβώς όπως και ο πρώτος τίτλος, παραμένει ο ορισμός του fast food gaming.

Ηλίας Παππάς

Ανάλυση 480i/ 480p /720p /1080i/ 1080p
Widescreen Ναι
PAL 60 Hz Ναι
Ήχος Stereo/ Dolby Digital 5.1
PEGI 18+