Phoenix Wright Ace Attorney: Justice for All
Δικαστικές διαμάχες, μάρτυρες που ψεύδονται και δύσκολοι γρίφοι
Δικαστικές διαμάχες, μάρτυρες που ψεύδονται και δύσκολοι γρίφοι
Δικαστικές διαμάχες, μάρτυρες που ψεύδονται και δύσκολοι γρίφοι
Η αλήθεια είναι πως όταν είχε εμφανιστεί ο πρώτος τίτλος της σειράς στο GBA λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν πως η φήμη του θα εξαπλώνονταν τόσο γρήγορα. Αποτέλεσμα ήταν να μην αργήσει και η μεταφορά του στο Nintendo DS, όπου το Phoenix Wright έγινε ένα ανερχόμενο αστέρι με την κλασική Ιαπωνική στάμπα, την περίεργη καλλιτεχνική διεύθυνση και θεματική αλλά και το απρόσμενα εθιστικό gameplay. Παρόλα αυτά, η Capcom κατάφερε πολλά περισσότερα από το να προσδώσει στον τίτλο μια Pikmin ταμπέλα, αφού μας παρουσίασε έναν όμορφο και γοητευτικό κόσμο όπου έγινε ένα καλτ σημείο αναφοράς για το φορητό της Nintendo. Το Phoenix Wright Ace Attorney: Justice for All συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο ακριβώς, πράγμα που σημαίνει πως εμπεριέχει ακριβώς τα ίδια καλά και κακά στοιχεία. Αυτό που έκανε το πρώτο Phoenix Wright να ξεχωρίσει δεν ήταν μόνο το είδους του αυτό καθαυτό, αλλά και η ποιότητα της γραφής καθώς και οι συμπαθητικοί χαρακτήρες. Τα δύο αυτά στοιχεία επιστρέφουν ατόφια και στον νέο τίτλο, καθώς ο Phoenix συνεχίζει την πορεία του ακριβώς από εκεί που είχε σταματήσει, με την ίδια γοητευτική και χιουμοριστική προσέγγιση που γνωρίσαμε.
Η πολύ καλή δουλειά που έκανε η Capcom όσον αφορά στο στήσιμο του κόσμου συνεχίζεται και εδώ. Αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη γραφικότητα που εναλλάσσεται μεταξύ σοβαρού και αστείου δίχως να γελοιοποιεί καταστάσεις αναβιώνει, πετυχαίνοντας πάλι το σκοπό της. Δεδομένης μάλιστα της ικανότητας που έχουν οι Ιάπωνες να διαταράσσουν μια καθημερινή κατάσταση με υπερφυσικές ανησυχίες, το ότι καταφέρνει ξανά να πείσει είναι ένα ιδιαίτερο κατόρθωμα. Οι χαρακτήρες-καρικατούρες, είτε στον σχετικό ρεαλισμό μιας δικηγορικής αίθουσας είτε στις επαφές τους με φαντάσματα και άλλα υπερφυσικά τερτίπια πείθουν και γεμίζουν την οθόνη του Nintendo DS με ένα πανόραμα που ικανοποιεί.
Οι διάλογοι διατηρούν επίσης την ποιότητα του πρώτου τίτλου και είναι όχι μόνο το ίδιο καλογραμμένοι αλλά και εξίσου έξυπνοι, ταιριάζοντας σχεδόν τέλεια σε κάθε χαρακτήρα. Ο όγκος του κειμένου βέβαια είναι πολύ μεγάλος και υπάρχει ο κίνδυνος κούρασης, αλλά με λίγη υπομονή όλα ξεπερνιούνται και είναι φανερό πως δίχως όλες αυτές τις λεπτομέρειες δεν θα είχαμε ένα τόσο ζωντανό αποτέλεσμα. Κατά τα άλλα, οι μηχανισμοί παραμένουν ίδιοι και εδώ είναι που… η βάρκα αρχίζει να μπατάρει. Ενώ σαν τίτλος προσφέρει νέες υποθέσεις όπου παλιοί χαρακτήρες μπλέκονται με νέους επιτυχώς, αισθανόμαστε πως η Capcom ή δεν ασχολήθηκε ή δεν θέλησε να αλλάξει τη συνταγή προς το καλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του πρώτου τίτλου της σειράς ήταν ότι, ουσιαστικά, δανειζόταν ορισμένες προσεγγίσεις που συναντάμε στο είδος των adventures και προσπάθησε να τις κάνει να λειτουργήσουν ως μικρά κεφάλαια. Λόγω όμως του χαμηλού interactivity και της στασιμότητας των γρίφων, ο τίτλος πολλές φορές κατέληγε σε ένα συνεχές trial and error που, σε συνδυασμό με τον όγκο του κειμένου, έκανε τον τίτλο βαρύ και κουραστικό. Δυστυχώς, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
Εκεί που θα περίμενε κάποιος από την Capcom να εξελίξει τον τίτλο σε νέα μονοπάτια, αυτό που λαμβάνουμε στα χέρια μας τόσους μήνες μετά, είναι ένα expansion που αντιγράφει πλήρως τον προηγούμενο τίτλο και κάνει τα δεδομένα αδύναμα σημεία του να τονίζονται ακόμα περισσότερο. Η γραμμική προσέγγιση δεν αφήνει περιθώρια για εξερεύνηση, ενώ όταν η τελευταία επιτρέπεται, βασίζεται πολλές φορές σε γενικές και αόριστες επιλογές. Παρά την ενδελεχή ανάλυση των γεγονότων, θα υπάρξουν ξανά αρκετές φορές που ο τίτλος δυσκολεύει με τεχνικά μέσα, συνδυάζοντας ερωτήσεις με εξωφρενικές απαντήσεις ή άσχετα αντικείμενα που μας θυμίζουν τις κακές στιγμές της Sierra.
Αυτή η μαντική που πρέπει να ασκήσει ο παίκτης εκνευρίζει, ιδιαίτερα όταν καταλαβαίνει πως έπρεπε να σκεφτεί με ένα σουρεαλιστικό τρόπο σε έναν τίτλο που, αν μη τι άλλο, βασίζεται στην ανάλυση και την παρατήρηση. Οι δίκες ακολουθούν ξανά το ίδιο μοτίβο, με τους μάρτυρες να λένε ψέματα την πρώτη φορά και υπό πίεση να αποκαλύπτονται. Η επανάληψη αυτή συναντάται και όταν ο παίκτης εξερευνά τις διάφορες περιοχές, υπενθυμίζοντάς του συνέχεια πως ο,τι και να κάνει, ο,τι και να σκεφτεί, η λύση ή το στοιχείο δεν μπορεί να βρίσκεται αλλού. Προσοχή, δεν κρίνουμε τον τίτλο για το ότι είναι γραμμικός αλλά για το πως χρησιμοποιεί αυτήν την γραμμικότητα, μπλέκοντας εσφαλμένα το δεδομένο με το παράλογο και οδηγώντας τον παίκτη σε αδιέξοδα ή σε κουραστικά trial and error. Ακόμα και το μοναδικό νέο στοιχείο στο μηχανισμό, το Psyche-Lock (όπου βλέπετε τους χαρακτήρες που κρύβουν κάποιο μυστικό να είναι αλυσοδεμένοι μέχρι να τους κάνετε να μιλήσουν χρησιμοποιώντας αποδείξεις) είναι ο ίδιος μηχανισμός που χρησιμοποιείται και κατά τη διάρκεια των δικών, μην προσφέροντας ουσιαστικά τίποτα φρέσκο για την ώρα που περνάτε έξω από το δικαστήριο.
Είναι σίγουρο πως η σειρά βασίζεται στην εξυπνάδα των διαλόγων, τους χαρακτήρες και τα έξυπνα σενάρια. Σε αυτούς τους τομείς το νέο μέλος της σειράς τα καταφέρνει, για μια ακόμη φορά, θαυμάσια. Εντούτοις, το καθαυτό gameplay πέφτει στις ίδιες παγίδες, που τόσο οι έξυπνες ατάκες όσο και οι αστείες pop culture αναφορές, δεν μπορούν να μας κάνουν να τις αγνοήσουμε. Μοναδικό στο είδος του και χαρισματικό, το Justice for All γοητεύει αλλά εν τέλει αδικεί τον εαυτό του με τον πιο εμφανή και προβλέψιμο τρόπο.
Ηλίας Παππάς
PEGI 12+
