Dead Head Fred

Έξυπνες ιδέες με μέτρια απόδοση στην οθόνη του PSP. Ο Fred Neuman δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει…

Αναμφίβολα στο PSP παρόλη την ποικιλία τίτλων που το διακρίνει, άσχετα αν πολλοί από αυτούς είναι μεταφορές από το PS2, υπάρχει μια κατηγορία όπου ακόμα δεν έχει καταφέρει να επιδείξει κάτι αξιόλογο. Αναφερόμαστε φυσικά στα action adventures και το περίεργο είναι πως είναι δυνατό αυτό να συμβαίνει την ώρα που πρόκειται για μια από τις πλέον δημοφιλείς. Σαφώς και εδώ μπαίνουν εμπόδιο οι περιορισμοί της κονσόλας, αλλά είναι αλήθεια πως θα μπορούσε να υπάρξει κάτι για να απασχολήσει τους παίκτες. Η ανακοίνωση της μεταφοράς του God of War ήρθε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να καταφέρει να κλείσει πολλά στόματα.

Και ενώ οι περισσότεροι αναμέναμε τον συγκεκριμένο τίτλο, έρχεται το Dead Head Fred κυριολεκτικά από το πουθενά και παρόλο που αρχικά ξαφνιάζει ευχάριστα, γρήγορα περνάει στα αζήτητα. Και είναι πραγματικά κρίμα, μιας και σαν ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Από την άλλη το γεγονός πως η δημιουργία της Vicious Cycle δεν διαφημίστηκε σχεδόν καθόλου, δημιουργεί υποψίες και για την συνολικότερη ποιότητα του τίτλου καθώς και για τον χρόνο ανάπτυξής του.

Κατά καιρούς το hype είναι σε θέση να απογειώσει έναν τίτλο στα μάτια του κοινού, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και τελικά αποδεικνύεται πως αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Πάντως αρχικά, ο τίτλος προδιαθέτει ευχάριστα, μιας και η καλοφτιαγμένη εισαγωγή του δημιουργεί και την ανάλογη ατμόσφαιρα. Πρωταγωνιστής είναι ο Fred Neuman, ένας μυστικός ντετέκτιβ, όπου σε μια αποστολή για κακή του τύχη ο κακοποιός τον οποίο παρακολουθεί του κόβει το κεφάλι.

Με τη βοήθεια ενός γιατρού καταφέρνει να μείνει στη ζωή, αλλά αρχίζει να υποφέρει από αμνησία… Πολύ καλή εικόνα δημιουργεί το παρουσιαστικό του κεντρικού χαρακτήρα, μιας και στην θέση του κεφαλιού του υπάρχει μια γυάλα, που συγκρατεί το μυαλό μαζί με τα μάτια του. Σίγουρα αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του Dead Head Fred, αλλά εδώ υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Σαφώς και τα πάντα έχουν μια κωμική αίσθηση, αλλά το χιούμορ δυστυχώς απουσιάζει και έτσι τελικά ο παίκτης μπερδεύεται και δεν γνωρίζει πως επιβάλλεται να αντιμετωπίσει τον τίτλο.

Γιατί σαφώς και έχουμε ένα σύνολο που απευθύνεται σε ενήλικες μιας και το αίμα ρέει άφθονο, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει και κάτι το τόσο σοβαρό πάνω του. Και τελικά αυτή η κρίση ταυτότητας, το αν δηλαδή είναι μια χιουμοριστική ή σοβαρή περιπέτεια, χαλάει την γενικότερη εικόνα. Πέρα του κεντρικού χαρακτήρα, υπάρχουν και μερικοί ακόμα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, αν και αυτοί περιορίζονται σε 2 με 3 ακόμα άτομα, τα οποία παίζουν και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία. Εδώ ο developer εξάντλησε τα αποθέματα φαντασίας του, μιας και η εμφάνισή τους είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, θυμίζοντας αμυδρά κάτι από ταινίες του Tim Burton, με πολλά στοιχεία υπερβολής επάνω τους.

Πέρα από αυτούς –δυστυχώς- όλοι οι υπόλοιποι είναι στην πλειοψηφία τους αδιάφοροι και βαρετοί εμφανισιακά, ενώ θα επαναλαμβάνονται συνεχώς οι ίδιοι μέχρι το τέλος. Σε γενικές γραμμές το Dead Head Fred είναι ένα κλασικό action adventure τρίτου προσώπου, όπου το κύριο στοιχείο του είναι οι ανταλλαγή χτυπημάτων με τους αντιπάλους. Τόσο απλά αν και όχι τόσο εύκολα όπως θα δούμε παρακάτω. Ο παίκτης δεν πρόκειται να κουράσει το μυαλό του, μιας και στην πράξη δεν χρειάζεται να κάνει και πάρα πολλά, πέρα φυσικά από την απαραίτητη προϋπόθεση να πατάει τα πλήκτρα όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Δυστυχώς η λογική του button mashing εδώ όχι μόνο είναι παρούσα, αλλά επιβάλλεται. Έτσι το battle system είναι όσο το δυνατό απλουστευμένο και τελικά δεν προσφέρει το απαραίτητο βάθος, ούτε και αφήνει πολλά περιθώρια για πειραματισμούς.Έτσι γίνεται αντιληπτό πως ο χειρισμός είναι αρκετά εύκολος στην εκμάθησή του. Υπάρχει ένα πλήκτρο για άλμα, ένα για χτυπήματα καθώς και ένα που εκτελεί ειδικές κινήσεις. Και για να ακριβολογούμε αυτή είναι μόνο μία. Έτσι έπειτα από μερικά χτυπήματα και όταν εμφανιστεί το ανάλογο πλήκτρο στην οθόνη, ο παίκτης μπορεί να αποκεφαλίσει τον αντίπαλό του. Το άσχημο είναι πως ο κάθε αντίπαλος χρειάζεται περίπου 10 χτυπήματα για να τεθεί εκτός μάχης, οπότε και γρήγορα ο παίκτης θα κουραστεί.

Στον αντίποδα, ο χαρακτήρας δείχνει να είναι υπερβολικά ευαίσθητος στις εχθρικές επιθέσεις και έτσι πολύ σύντομα θα τεθεί εκτός μάχης. Για έναν μυστήριο λόγο το επίπεδο δυσκολίας είναι αρκετά υψηλό και μάλλον με αυτό τον τρόπο η Vicious Cycle θέλησε να ξεγελάσει κάπως το κοινό, καλύπτοντας την προχειρότητα και απλότητα των μαχών. Ένας τομέα που χρόνια τώρα μαστίζει την κατηγορία είναι η κάμερα και φυσικά το Dead Head Fred δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο έλεγχός της βρίσκεται άλλοτε στα χέρια του παίκτη, ενώ άλλοτε είναι προκαθορισμένη.

Και στις δύο περιπτώσεις θα σταθεί πολλές φορές εμπόδιο, μιας και συχνά δυσκολεύεται να ακολουθήσει την δράση επιλέγοντας απίστευτα άβολες γωνίες λήψης, ενώ -ακόμα χειρότερα- για να μπορέσει ο παίκτης να την μετακινήσει, επιβάλλεται να πατήσει το πλήκτρο της άμυνας. Και εν μέσω μιας μάχης μπορεί ο καθένας να συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Είναι φανερό πως τα προβλήματα είναι πολλά και δυστυχώς βάζουν φρένο σε όποιον επίδοξο gamer θελήσει να ασχοληθεί μαζί του. Γρήγορα ο αρχικός ενθουσιασμός εξαφανίζεται και την θέση του παίρνει ο εκνευρισμός και η υπομονή.

Γιατί σχεδόν για κάθε τι θετικό έχει να παρουσιάσει ο τίτλος, εμφανίζονται και αρκετά αρνητικά. Για παράδειγμα το σύστημα με τα κεφάλια. Μιας και ο χαρακτήρας είναι ουσιαστικά ακέφαλος, στην πορεία θα μπορεί να παίρνει τα κεφάλια των αντιπάλων και να τα προσαρμόζει πάνω του. Σαν ιδέα είναι καλή και το κάθε ένα υποτίθεται πως προσδίδει διαφορετικές ικανότητες, όπως δύναμη, ταχύτητα κλπ.

Φυσικά στην πράξη κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και οι μεταξύ τους διαφορές είναι ελάχιστες και τελικά περιορίζονται μόνο στην επίλυση μερικών απλούστατων γρίφων – για παράδειγμα μια πόρτα ανοίγει μόνο αν ο χαρακτήρας φορέσει το ανάλογο κεφάλι. Στον συγκεκριμένο τίτλο είναι ίσως από τις λίγες φορές που η διάρκεια θα ήταν καλύτερο αν ήταν μικρότερη. Με το βασικό σενάριο και τις παράπλευρες αποστολές να αγγίζουν τις 10 ώρες, από ένα σημείο και μετά ο παίκτης θα συνεχίσει να ασχολείται μαζί του μόνο και μόνο για να δει το τέλος, μιας και η δράση επαναλαμβάνεται συνεχώς, το σενάριο από ένα σημείο και μετά αρχίζει να κουράζει, ενώ και το εκνευριστικό επίπεδο δυσκολίας γίνεται ακόμα υψηλότερο.

Για να μην αναφερθούμε στον κουραστικό τρόπο με τον οποίο γίνεται το loading, καθώς και για το ανούσιο multiplayer. Στον τεχνικό τομέα θα ξεχωρίζαμε περισσότερο τον ήχο, μιας και οι διάλογοι είναι αρκετά ευχάριστοι – παρόλο που οι ύβρεις δίνουν και παίρνουν – ενώ και η μουσική είναι αρκετά ευχάριστη και συνοδεύει την δράση χωρίς να ενοχλεί. Μοναδική παραφωνία το voice overs των αντιπάλων, όπου είναι τουλάχιστον εκνευριστικά και επαναλαμβάνονται συνεχώς.

Τα γραφικά από την άλλη είναι απλά ικανοποιητικά, με τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν να είναι όμορφα σχεδιασμένοι και να έρχονται σε αντίθεση με το βαρετό περιβάλλον και τα άσχημα textures. Διαβάζοντας τα παραπάνω, μπορεί εύκολα ο καθένας να συμπεράνει πως συνολικά το Dead Head Fred είναι μια μετριότητα. Πρακτικά δεν ξεχωρίζει σε κανέναν τομέα, μιας και τα πολλά προβλήματα δεν αφήνουν τις όποιες έξυπνες ιδέες να αναδειχθούν. Πραγματικά, μια από τις πιο κακές δημιουργίες που κυκλοφορούν για το PSP, όπου ο ακέφαλος κεντρικός χαρακτήρας συνοδεύεται από τόση ανεγκέφαλη δράση.

Γιώργος Τσακίρογλου
PEGI 17+