Σκέψεις

Πάλι παίζεις;

Πόσοι ασχολείστε με τα βιντεοπαιχνίδια και δεν έχετε ακούσει την παραπάνω φράση; Είτε είστε παιδί, είτε έφηβος, είτε ενήλικας, είτε παντρεμένος σίγουρα θα έχει υπάρξει μία φορά που κάποιος θα σας ρωτήσει "πάλι παίζεις;". Μπορεί να είναι ένας γονιός, ένας θείος, ένας αδελφός, ένας φίλος ή η σύντροφός σας. Το πρόσωπο που θα αναφερθεί έτσι προς τα εσάς κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα παιχνίδια και το μόνο που έχει ακούσει είναι οι λέξεις "Πλειστέσιον" και "Μάριο" και έχει συνδέσει στο μυαλό του τα παιχνίδια με μία ασχολία που είναι αποκλειστική για άτομα προσχολικής (άντε μέχρι και εφηβικής) ηλικίας.

Η άγνοια των (αγαπητών κατά τα άλλα) ανθρώπων μας, τροφοδοτεί τη σκέψη τους ότι την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με κάποιο παιχνίδι, πραγματοποιούμε κάτι ανούσιο, κάτι που αφορά παιδάκια και βλέπουν ένα αγαπημένο τους παιδί/ φίλο/ ανιψιό/ σύντροφο να ασχολείται με κάτι που δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα και θεωρούν πολύ πιο ουσιώδη μία ασχολία με την οποία είναι συμφιλιωμένοι, ακόμα και αν πρόκειται για κάτι που και οι ίδιοι θεωρούν ως μία κατώτερη (νοητικά) ενασχόληση. Τι εννοώ; Σίγουρα την ώρα που κάποιος θα σας πει την (εκνευριστική) πρόταση "πάλι παίζεις;", υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τη συμπληρώσει με μία προτροπή όπως το "δες λίγο τηλεόραση".

"Δες λίγο τηλεόραση". "Γιατί;" είναι η λέξη που αναβοσβήνει με μεγάλα κόκκινα φωτάκια μέσα στο μυαλό μας. Γιατί να δω τηλεόραση ή να χάνω την ώρα μου στο facebook, την ώρα που είμαι χαμένος σε μαγικούς κόσμους, την ώρα που παίζω ένα παιχνίδι που σεναριακά κατατροπώνει το 90% των ταινιών που πρόκειται ποτέ να δείξει μια τηλεόραση; Είμαι 24 χρονών και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δικοί μου άνθρωποι, όσο και αν τους έχω εξηγήσει τι μπορεί να προσφέρει ένα παιχνίδι (από καλύτερη επίγνωση της αγγλικής γλώσσας, μέχρι την κατανάλωση "τόνων" φαιάής ουσίας για την επίλυση γρίφων σε ένα adventure ή για την στρατηγική κατατρόπωση εχθρών στο Total War), συνεχίζουν να με προτρέπουν να ασχοληθώ με κάτι που όλοι ξέρουμε ότι είναι κατώτερο από τα περισσότερα παιχνίδια.

Η μοναδική απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν μεγάλωσαν ποτέ με αυτό. Δεν έπαιξαν ποτέ κάποιο παιχνίδι. Δεν έπιασαν ένα χειριστήριο ή το ποντίκι να λύσουν ένα γρίφο. Δεν βυθίστηκαν ποτέ σε ένα μαγικό κόσμο, δε δέθηκαν ποτέ με φανταστικούς χαρακτήρες (ενώ πολύ πιθανόν έχουν δεθεί με χαρακτήρες βιβλίων), δεν ένοιωσαν ποτέ συναισθήματα που μπορούν να σου προσφέρουν παιχνίδια όπως τα Zelda, ICO, Shadow of the Collossus, Bioshock, Half-Life. Δεν ένοιωσαν ποτέ τρόμο όταν τα σκυλιά σπάνε τα τζάμια στο Resident Evil. Δεν ένοιωσαν την αγωνία να περάσουμε απαρατήρητοι από 15 εχθρούς όπως νοιώσαμε στο Metal Gear Solid. Δεν ένοιωσαν ποτέ θυμό όταν δεν καταφέραμε να επιτύχουμε ένα δύσκολο achievement…

Γιατί στο τέλος τί είναι αυτό που τρέφει βαθιά μέσα μας την αγάπη και την έλξη προς τα βιντεοπαιχνίδια; Είναι μήπως τα ωραία γραφικά; Ο κρυστάλλινος ήχος; Τα εντυπωσιακά εφέ; Ή μήπως είμαστε "χαζοί" και επιλέγουμε να περάσουμε ένα μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου μας με παιχνιδάκια; Όχι, σίγουρα όχι. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μας κάνει να ασχολούμαστε με βιντεοπαιχνίδια για χρόνια. Είναι τα συναισθήματα που ελάχιστες ασχολίες μπορούν να μας προσφέρουν. Η συγκίνηση που νοιώθουμε όταν σώζουμε την πριγκίπισσα Zelda, η αγωνία να σώσουμε το μικρό κοριτσάκι στο ICO, η έκρηξη χαράς όταν σκοράρουμε στο 90 καθώς παίζουμε "ποδοσφαιράκι" ενάντια στο φιλαράκι μας.

Συναισθήματα που δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να τα αντιληφθεί ένας τρίτος απλώς κοιτάζοντας την οθόνη για κάποια λεπτά. Όταν λοιπόν ακούμε τη φράση "Πάλι παίζεις; Δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις;", όλοι από μέσα μας ξέρουμε ακριβώς το λόγο για τον οποίο παίζουμε. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τα παιχνίδια δεν πρέπει να καταναλώνουν χρόνο από άλλες πρωτεύουσες υποχρεώσεις όπως η οικογένεια, οι φίλοι, η εργασία και γενικότερα η συναναστροφή με τους γύρω μας.

Οι περισσότεροι το γνωρίζετε έτσι και αλλιώς και δε χρειάζεστε εμένα να σας το υπενθυμίσω. Τα βιντεοπαιχνίδια θα αποτελούν πάντα μια δευτερεύουσα ενασχόληση, η οποία σε πολλούς δεν "λέει" απολύτως τίποτα, αλλά εμείς μέσα μας θα γνωρίζουμε το λόγο που επιλέγουμε να ασχοληθούμε με αυτά και στην παραπάνω ερώτηση θα απαντάμε πάντα με ένα πονηρό χαμόγελο που σημαίνει "εσύ δε ξέρεις τι χάνεις"…

Γιάννης Σκουλουδάκης