The Evil Within

Αρχικά, θα ξεκινήσουμε αναφέροντας πως ακόμα δεν έχουμε ολοκληρώσει το παιχνίδι και αυτή η “συμπληρωματική άποψη” έχει σχηματιστεί ύστερα από περίπου 15 ώρες παιχνιδιού -συγκεκριμένο κεφάλαιο δε θυμόμαστε ακριβώς. Για το Evil Within ακούστηκαν πολλά, υπερβολικά πολλά θεωρούμε. Άλλα είχαν βάση και άλλα τα διαβάζαμε και δεν τα πιστεύαμε, με αποτέλεσμα να μας δημιουργείται μια έμφυτη τάση να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα για ένα παιχνίδι το οποίο επιμελήθηκε ένας εκ των κορυφαίων δημιουργών παιχνιδιών τρόμου, ο Shinji Mikami. Το ότι ο Mikami ήταν πίσω από το παιχνίδι, μας προϊδέασε για κάτι καλό και τρομακτικό, αλλά πολλοί μάλλον μπερδεύτηκαν μάλλον και νόμιζαν ότι θα δουν ένα Vanquish.

Ακούσαμε και διαβάσαμε ότι το παιχνίδι δεν είναι horror ή survival. Εμείς από τα πρώτα δευτερόλεπτα αισθανθήκαμε τόσο “άβολα” και απομονωμένα, κάνοντας τις παλάμες μας να ιδρώνουν διαρκώς.

Ο σχεδιασμός των επιπέδων και η ποικιλομορφία τους, δημιουργούν μία νοσηρή και αποπνικτική ατμόσφαιρα, η οποία “ρουφά” τον παίκτη και τον απομονώνει σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε παιχνίδια που το έκαναν με ανάλογη επιτυχία. Ακόμα και το Resident Evil 4, με το οποίο μοιάζει τόσο πολύ το Evil Within, φαντάζει μπροστά του ένα παιχνίδι… adventure. Ο σχεδιασμός και η ποικιλία των εχθρών φροντίζει επίσης για μερικούς επιπλέον κόμπους στα στομάχια των παικτών, καθώς μερικοί εξ αυτών θα μας κάνουν πραγματικά να “αναγουλιάσουμε”. “Αρρώστια”. Αυτό ήθελε να περάσει στον παίκτη η Tango Gameworks και ο Mikami, και αυτό πέρασε με τεράστια επιτυχία. Από το εξώφυλλο του παιχνιδιού, μέχρι και την τελευταία κηλίδα αίματος που θα διακρίνουμε να στάζει από την παγίδα, η οποία μόλις ακρωτηρίασε έναν ανυποψίαστο εχθρό.

Το gameplay του τίτλου διακρίνεται και αυτό για την μεγάλη ποικιλία του, καθώς η στρατηγική και ο τρόπος προσέγγισης των περιστάσεων θα μεταβάλλεται συνεχώς αναλόγως τους εχθρούς και τις συνθήκες που επικρατούν στην εκάστοτε περίπτωση. Άλλοτε θα πρέπει να κινηθούμε αθόρυβα για να μην μας πάρουν είδηση, άλλοτε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις παγίδες του περιβάλλοντος και άλλοτε θα χρειαστεί να κάνουμε επίθεση κατά μέτωπο. Στο Evil Within οι προμήθειες είναι φειδωλές οπότε και η προσαρμοστικότητα επιβάλλεται, καθώς και η καλή στόχευση. Γιατί για κάθε σφαίρα που θα χάνει το στόχο θα βγαίνει από το στόμα μας και ένα “να πάρει”. Το τρέξιμο που είχαμε συνηθίσει στη σειρά Resident Evil, φυσικά επέστρεψε και αυτό, καθώς οι ενέσεις που προσφέρουν υγεία, προσφέρονται σε ακόμα μικρότερο βαθμό (όπως και τα βότανα στα παλιά καλά RE). Οικονομία πυρομαχικών, καλή στρατηγική και ορισμένες φορές τρέξιμο είναι τα κύρια συστατικά του παιχνιδιού.

Στα παραπάνω μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη η κάμερα, η οποία ορισμένες φορές θα φέρει σε δύσκολη θέση τον παίκτη, είτε θέλοντας να στοχεύσει, είτε τρέχοντας. Το οπτικό μας πεδίο καλύπτεται από την πλάτη του χαρακτήρα και μαύρες μπάρες πάνω και κάτω, οπότε θέλει ιδιαίτερη προσοχή η κίνησή μας στο χώρο. Το παραπάνω φαινόμενο με τις μπάρες έγινε αφορμή για να ξεσπάσει στο ίντερνετ μία ανεξήγητη κατακραυγή κατά των δημιουργών, οι οποίοι τις επέλεξαν για να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερο άγχος στον παίκτη και να τον δυσκολέψουν. Άλλοι το θεωρούν φθηνό τρικ, άλλοι όχι. Οι μπάρες θα είναι εκεί και θα ενοχλούν κάποιον για όσο θέλει αυτός να τον ενοχλούν.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού, τα γραφικά μόνο “next gen” δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Πέρα από ελάχιστα σημεία και τον φωτισμό του τίτλου, το Evil Within αδυνατεί να εντυπωσιάσει. Τα textures και η λεπτομέρεια στον σχεδιασμό των χαρακτήρων και των επιπέδων χαρακτηρίζονται απλώς “καλά”. Η χρωματική παλέτα που επιλέχτηκε από τους δημιουργούς προσωπικά τη βρήκαμε ταιριαστή στην όλη ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει το παιχνίδι, ενώ και ο ήχος είναι ανατριχιαστικός και θα μας κάνει να ιδρώσουμε. Ξανά και ξανά.

Για να μην μακρηγορούμε άλλο, θα κλείσουμε λέγοντας πως οι προσωπικές απαιτήσεις που είχαμε, έχουν καλυφθεί και με το παραπάνω μέχρι και το σημείο στο οποίο έχουμε ασχοληθεί. Η ιστορία δείχνει μπερδεμένη και απλή, αλλά αν κάποιος εμβαθύνει μέσα από τα ηχητικά και γραπτά ντοκουμέντα θα αρχίζει να συμπληρώνει το παζλ σιγά σιγά, αλλά και πάλι ο καθένας πιθανότατα θα σχηματίσει τις δικές του εντυπώσεις μιας και πολλά σημεία μένουν κενά για να τα συμπληρώσουμε εμείς. Το Evil Within χαρακτηρίζεται από μία σπουδαία ατμόσφαιρα και το gameplay που το συνοδεύει το χαρακτηρίζει ως ένα παιχνίδι που δεν προσφέρεται για όσους προσμένουν κάτι βατό.

Το παιχνίδι θα δυσκολέψει όσους θέλουν να ασχοληθούν μαζί του τόσο από πλευράς gameplay, όσο και με αυτά που θα προβάλλονται στην οθόνη μιας και δύσκολα “χωνεύονται” ορισμένες σκηνές που θα ανατριχιάσουν τους παίκτες. Σίγουρα ο τίτλος μαστίζεται από προβλήματα (τεχνικής φύσεως κυρίως), αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο σε όποιον νοσταλγό της παλιάς εποχής τρόμου θέλει να ασχοληθεί με ένα παιχνίδι που θα τον φέρει σε δύσκολη θέση. Όποιος λάτρεψε τη δουλειά του Shinji Mikami στην σειρά Resident Evil, να είναι σίγουρος ότι τον περιμένει ένα “αρρωστημένο ταξίδι”.

Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού. Η συμπληρωματική, δεύτερη άποψη, βασίστηκε στην PS4 έκδοση.