Σκέψεις – Στα χαρακώματα του πρώτου Console War

Όντως ο Sonic, o οποίος στα αρχικά σχέδια των Ιαπώνων ήταν ακόμα πιο αγριωπός, με καρφιά στα χέρια και με μια φιλενάδα, τη Madonna ( …….), προσαρμόστηκε στα πρότυπα της Αμερικάνικης αγοράς και έγινε το ταιριαστό σύμβολο που χρειαζόταν η SEGA για να δηλώσει την αλλαγή. Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, και άλλος ένας παράγοντας επιτυχίας του Mega Drive και έχει να κάνει με το χαρακτήρα του Αμερικάνου αγοραστή, που στο πρόσωπο της αμερικανοποιημένης SEGA, έβλεπε μια δικιά του εταιρία και μια ευκαιρία να περιορίσει τον «Ιαπωνικό κίνδυνο» για την οικονομία. Το τελευταίο αποτελεί μια εντελώς προσωπική εκτίμηση (χωρίς στοιχεία έρευνας) της φιλοσοφίας που διέπει μεγάλη μερίδα του αμερικάνικου αγοραστικού κοινού.

To φοβερό για τη SEGA είναι πως τη μεγάλη επιτυχία και την αλλαγή στην πίτα της αγοράς τα κατάφερε, όταν ο ανταγωνισμός έβγαζε στην κυκλοφορία το Super Nintendo, το αντίπαλο δέος. Αυτό που πέτυχε η SEGA, πραγματικά δεν είχε προηγούμενο. To να γίνεις, εφήμερα, «χαλίφης στην θέση του χαλίφη» ή έστω να δημιουργήσεις μια κατάσταση «συμβασιλείας», με τα δεδομένα της τότε gaming αγοράς, ήταν κατόρθωμα. Και για 3-4 χρόνια το Mega Drive πουλούσε καλύτερα. Από την άλλη, η Nintendo, πιστή στην πολιτική της, δεν πάτησε ποτέ το «κόκκινο κουμπί» πανικού. Με πιο μετριοπαθή πολιτική, δεν έχασε, ουσιαστικά, ποτέ την επαφή με την κορυφή. H δύναμη της οικογενειακής ηρεμίας, σε αντίθεση με την ανυπομονησία του έφηβου που θέλει να πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά. Ίδιος τομέας, διαφορετική εταιρική φιλοσοφία. Το κοινό ήθελε και τα δύο.

Αν πρέπει, ντε και καλά, να αναδείξω νικητή στην πρώτη αυτή «κονσολομαχία», παρότι γέννημα-θρέμμα SEGA-κιας (στην Ευρώπη είχε κάνει πολύ μεγάλο γκελ η εταιρία και τα «τάλιρα» ήταν μοιρασμένα), οφείλω να δώσω το χρίσμα μου στο Super Nintendo. Αφήνοντας πίσω τις ανούσιες συγκρίσεις περί hardware- δεδομένου πως άλλα παιχνίδια έδειχναν ωραιότερα στο Mega Drive, άλλα στο SNES-, δε μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός πως η βιβλιοθήκη της Nintendo ήταν ανώτερη. Βγάζοντας έξω τα sports games και τις arcade μεταφορές (άλλος ένας λόγος που προτιμούσα μικρότερος το Mega Drive) σε όλα τα άλλα είδη νομίζω υπερτερεί to SNES. Υπήρχαν βέβαια σπουδαία IP’s στο Mega Drive (Phantasy Star για παράδειγμα), αλλά αν έκανα ένα συνδυασμένο τοπ-50 όλων των εποχών, πιστεύω η αναλογία θα ήταν 35 το SNES και 15 το Mega Drive περίπου.

Το δεύτερο επιχείρημα υπέρ του SNES αφορά το εκπληκτικό controller του με τις σκανδάλες, που μπορεί να μην έδειχνε τόσο «μάγκικο» όσο αυτό του Mega Drive, ήταν όμως φοβερά εύχρηστο! Το μόνο αντικειμενικό/ λογιστικό κριτήριο, που μπορώ να υιοθετήσω για να στηρίξω τη θέση μου, είναι οι συνολικές πωλήσεις των κονσολών, που βγάζουν τελικό νικητή το SNES. Το Genesis κέρδισε πολλές μάχες, ειδικά την τριετία 91-94, αλλά κινούνταν ήδη σε φθίνουσα πορεία, που συνδυαστικά με κάποιες κακές επιλογές σε extras και περιφερειακά (αν δει κάποιος το Mega Drive με όλα τα «καλούδια» πάνω, θα του θυμίσει κατασκευή σουρεαλιστή καλλιτέχνη), τη μανία της SEGA να καταπιαστεί με πολλά projects, την έκδοση του Donkey Kong Country και τη φοβερή συνέπεια της Nintendo, μας δίνουν ως τελικό νικητή το SNES.

Τελικά το αξιόπιστο άσπρο βανάκι έκοψε πρώτο το νήμα στο μαραθώνιο της 16bit κυριαρχίας, παρόλο που το Dragster της SEGA έδειξε πως μπορούσε να κάνει την ολική ανατροπή. «SNES is what Genesisn’t» θα μπορούσε να πει κάποιος χαριτολογώντας. Πέρα όμως από τη σύγκριση, το πραγματικό κέρδος το είχε βιομηχανία και οι gamers. Το home cosole gaming σταμάτησε να είναι μια παιδική ασχολία, που έπρεπε να κοπεί μόλις πήγαινες στο Γυμνάσιο (δε βάζω τα PC μέσα, γιατί εκεί υπήρχαν ήδη παιχνίδια με πολύ πιο σοβαρό και ενήλικο ύφος, αλλά λειτουργούσαν σε δεύτερο επίπεδο) και για αυτό φρόντισαν οι απαιτητικοί, στο gaming, έφηβοι των early 90’s και οι δύο κονσόλες για όλα τα γούστα.

Δεν ήταν τυχαίο πως το Mega Drive ήταν, και καλά, για τους «hardcore» και το SNES/NES για πιο casual gamers. To Μega Drive δεν έβαψε «αβγά με… αέρια», δεν είχε μόνο marketing, είχε για αρχή παιχνιδάρες και αυτό ώθησε και τη Nintendo να γίνει ακόμη καλύτερη. Απελευθερώθηκαν δημιουργικά και οικονομικά οι third party developers, μιας και από τα ταμεία της SEGA έβγαιναν λεφτά για μεγάλες παραγωγές . Δεν ένιωθαν αυτή τη θηλιά και τον περιορισμό που επέβαλε πολλές φορές η συντηρητική Nintendo. Από την άλλη, ο κόσμος δε θαμπώθηκε ολοκληρωτικά από το εντυπωσιακό promotion, με τα μεγάλα events και τους celebrities της SEGA και αντάμειψε εξίσου τη Nintendo, που συνέχιζε να κάνει αυτό που έκανε πάντα καλά: Nα βγάζει καλό hardware και εξαιρετικούς τίτλους. Αυτό δείχνει υγιή σχέση παραγωγού-καταναλωτή.

Η εμφάνιση περιφερειακών – όταν δούλευαν τέλος πάντων- και η υποστήριξη των κόνσολών, ακόμα και όταν πέρασε η μπογιά τους, μεγάλωσε κατά πολύ το διαθέσιμο library και τις gameplay επιλογές (32 bit extension Mega Drive- Super Nintendo enhancement chips, Super Game Boy Adapter) και αυτό μόνο ως κέρδος λογίζεται. Αυτά είναι μερικά από τα θετικά αυτού του «πολέμου» και μπορείτε να συμπληρώσετε ελεύθερα σε σχόλια ό,τι μπορεί να μου διέφυγε αναφορικά με τη σημασία του για τη μοντέρνα gaming βιομηχανία.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ ξανά στους καυγάδες που δεν ήταν και το υγιέστερο των παραδειγμάτων, αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Παθιαζόμαστε, υποστηρίζουμε και μαλώνουμε. Και τα θυμόμαστε κάποια χρόνια μετά και γελάμε με τη ματαιότητά τους (κάποιοι συνεχίζουν βέβαια, αλλά έχω πάψει να τους παίρνω στα σοβαρά). Ήταν d;yo υπέροχα μηχανήματα, χωρίς κανένα ίχνος ρετρο-φαντασίωσης και ρετρο-λαγνείας και θα θέλαμε να μας γράψετε σε ποια πλευρά των χαρακωμάτων βρεθήκατε, αν βρεθήκατε, όπως και ποια είναι τα προσωπικά σας τοπ 10 στην κάθε κονσόλα. Cease Fir…..NOPEEEE!!!!!!