Αγγίζοντας το μηδέν

Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιο είναι το χειρότερο παιχνίδι όλων των εποχών; Εντός θα βρείτε την πρότασή μας

Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιο είναι το χειρότερο παιχνίδι όλων των εποχών; Εντός θα βρείτε την πρότασή μας

Η ιστορία των videogames, από την εποχή που γεννήθηκαν μέχρι σήμερα, έχει να επιδείξει πολλά “διαμάντια” ανάμεσα στα διάφορα είδη. Αυτά κατάφερναν να ξεχωρίσουν από την πληθώρα των υπολοίπων παιχνιδιών χάρη στην επανάσταση που μπορεί να φέρανε στα γραφικά, στην πρωτοτυπία της υπόθεσης και στο gameplay. Από τα πρωτότυπα Tetris και Super Mario μέχρι τα Grand Theft Auto και Half Life τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ωστόσο, κατά την πορεία των παιχνιδιών δεν υπήρχαν μόνο εξαιρετικά δείγματα. Φτάνοντας στο αντίθετο άκρο μπορεί κανείς να εντοπίσει ένα μεγάλο αριθμό παιχνιδιών που πιθανότατα να μην έπρεπε να εκδοθούν ποτέ. Προβλήματα όπως bugs που καταστρέφουν τη ροή και το gameplay του παιχνιδιού, απαρχαιωμένα γραφικά και άλλα πολλά, συντελούσαν σε τίτλους που αποτελούν τα “μαύρα πρόβατα” της βιομηχανίας. Έτσι, παράλληλα με το Pac Man υπήρχε ένα E.T., με το Mario 64 ένα Bubsy 3D, με το No One Lives Forever ένα Daikatana (για να δείξουμε μερικές αντιθέσεις ανάλογα με την εποχή) κ.τ.λ. Ανάμεσα από τα τόσα εκπληκτικά παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει από την απαρχή των videogames είναι πολύ δύσκολο να επιλέξουμε το καλύτερο. Από την άλλη  μεριά, όμως, όσον αφορά την κατηγορία των χειρότερων εμπορικών παιχνιδιών μία ολιγόλεπτη ενασχόληση με το Big Rigs είναι αρκετή για να πείσει τον καθένα ότι αποτελεί με διαφορά τον “βασιλιά” αυτής της κατηγορίας.

Έχοντας εκδοθεί το 2003, το οπισθόφυλλο της συσκευασίας υποστήριζε ότι ο παίκτης είχε ως σκοπό, οδηγώντας ένα φορτηγό, να μεταφέρει παράνομα φορτία γρηγορότερα από τον αντίπαλό του, ενώ παράλληλα υποσχόταν κυνηγητά με αστυνομικούς και συνομιλίες με το CB. Παρόλο που ακούγονται φαινομενικά απλά στοιχεία για να υπάρξουν σε ένα παιχνίδι, ένα από τα προβλήματα του τίτλου ήταν ότι δεν ίσχυε τίποτα από αυτά (και ακόμη περισσότερα αυτονόητα). Αλλά ας δούμε τις τραγικές ελλείψεις πιο αναλυτικά.

Αρχικά δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα από τα δύο πρωτότυπα modes του παιχνιδιού που αποτελούνται από τα random race και custom race. Στο custom επιλέγουμε εμείς την πίστα όπου θέλουμε να αγωνιστούμε ενώ με την επιλογή του random περιμένουμε εναγωνίως να επιλέξει ο υπολογιστής τυχαία μία από τις πέντε συνολικά πίστες. Σημειωτέον ότι αν να επιλέξουμε την 4η πίστα τότε το παιχνίδι θα μας “πετάξει” αυτόματα στην αρχική οθόνη του παιχνιδιού. Ουσιαστικά δηλαδή, εξαιτίας αυτού του μικρού προβλήματος το παιχνίδι περιέχει τέσσερις πίστες. Έπειτα πρέπει να επιλέξουμε το φορτηγό με το οποίο θα τρέξουμε. Εδώ, αναιρώντας ένα από τα στοιχεία που υπόσχεται το οπισθόφυλλο του παιχνιδιού, μόνο μία από τις τέσσερις νταλίκες φέρει καρότσα (για την μεταφορά των παράνομων φορτίων).

Αφού επιλέξουμε την νταλίκα της αρεσκείας μας περιμένουμε το απαραίτητο loading για να φορτωθεί η πίστα. Η εικόνα που συνοδεύει το loading, κατά ένα περίεργο λόγο, απεικονίζει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο (στο παιχνίδι δεν υπάρχει ίχνος αυτοκινήτου εκτός αυτού της εικόνας). Ξεκινώντας λοιπόν την πίστα παρατηρούμε ότι βρισκόμαστε στην γραμμή εκκίνησης με έναν αντίπαλο. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως μετά το τέλος της απαραίτητης αντίστροφης μέτρησης ο αντίπαλος δεν καταφέρνει να προχωρήσει για όλη τη διάρκεια του αγώνα. Σ’ αυτό επίσης να προσθέσουμε ότι κανείς αστυνομικός δεν κάνει την εμφάνισή του για το πολυπόθητο κυνηγητό που υπόσχονται οι δημιουργοί, οδηγώντας τελικά στην πλήρη έλλειψη οποιουδήποτε στόχου.

Όμως, παρόλη την σοβαρότητα αυτών των ελλείψεων και πάλι δεν είναι αυτές που οδηγούν την ποιότητα του παιχνιδιού στο απόλυτο μηδέν. Ας υποθέσουμε ότι επιλέγουμε μία από τις τέσσερις πίστες (αποφεύγοντας την παγίδα της 4ης) και ας υποθέσουμε επίσης ότι επιλέγουμε να οδηγήσουμε το φορτηγό κανονικά προσπαθώντας να σημειώσουμε έναν καλό χρόνο (επιχειρώντας με το ζόρι να θέσουμε κάποιον στόχο για να ασχοληθούμε με το παιχνίδι). Αρχικά, εύκολα διαπιστώνουμε πως οποιαδήποτε μορφή φυσικής στο φορτηγό απουσιάζει πλήρως. Στρίβει άνετα δεξιά ή αριστερά ανεξαρτήτως της ταχύτητας που έχει αποκτήσει, ενώ δεν γίνεται να χάσουμε ποτέ τον έλεγχο, να το κάνουμε να σπινάρει ή να ανατραπεί. Κάτι, τέλος πάντων, που να καταφέρνει να κατατάξει τον χειρισμό έστω ίσο με την πολυπλοκότητα της οδήγησης ενός μικρού αμαξιού με πετάλια από αυτά που παίζουν τα παιδάκια. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι, φυσικά, η ταχύτητα του φορτηγού παραμένει ανεπηρέαστη από την οποιαδήποτε κλίση που μπορεί να έχει ο δρόμος.
{PAGE_BREAK}
Στη συνέχεια της πίστας και προσπαθώντας να περάσουμε πάνω από την γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές ενός φαραγγιού ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία από τις χειρότερες ελλείψεις που μπορούν να υπάρχουν σε παιχνίδι. Παρόλο που το λογικό είναι το φορτηγό να περάσει πάνω από την γέφυρα, αντίθετα εφάπτεται με την κατακόρυφη πλαγιά και συνεχίζει την διαδρομή προς την απέναντι πλευρά του φαραγγιού προσκολλημένο στο έδαφος. Εν ολίγοις το φορτηγό δεν δέχεται την ύπαρξη της γέφυρας. Το θέμα είναι πως όσες φορές και αν προσπαθήσουμε να περάσουμε την γέφυρα από πάνω δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε γιατί απλώς δέχεται μόνο το έδαφος σαν υπαρκτή επιφάνεια. Από εκεί και πέρα όλη η πίστα είναι διαθέσιμη για πειραματισμούς και την εύρεση άλλων προβλημάτων αφού, πλέον, κάθε προσπάθεια για να παιχθεί ο τίτλος με κάποια σοβαρότητα έχει σίγουρα εξαλειφθεί. Σε κάθε πίστα υπάρχουν διάφορα χωριά. Εύκολα διαπιστώνουμε ότι το φορτηγό μπορεί να περάσει μέσα από οποιοδήποτε σπίτι ή αντικείμενο της πίστας όπως κολόνες, παγκάκια κ.τ.λ.. Όχι φυσικά σπάζοντας τοίχους ή κάτι τέτοιο αλλά απλά επειδή δεν υπάρχει ίχνος collision detection (δυνατότητας δηλαδή ένα στερεό σώμα να αντιλαμβάνεται κάποιο άλλο και να αντιδρά αναλόγως όταν έρχεται σε επαφή).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι το φορτηγό, όχι μόνο δεν γίνεται να χάσει ποτέ μα ποτέ την επαφή του με το έδαφος (ακόμα και αν προσπαθήσουμε να το ρίξουμε σε γκρεμό), αλλά ότι δεν μπορεί να χάσει ή να αυξήσει την ταχύτητά του οπουδήποτε και αν το κατευθύνουμε. Με αυτό εννοούμε πως, ακόμα και αν οδηγήσουμε σε κατακόρυφες επιφάνειες -όπως αυτή των βουνών, που λειτουργούν ουσιαστικά για να θέσουν τα όρια της πίστας- εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να τις προσπεράσουμε. Με λίγα λόγια λοιπόν μπορούμε να βγούμε έξω από τα όρια της πίστας και να περιφερθούμε σε έναν γκρι αχανή χώρο που είναι έτσι γιατί πολύ απλά δεν έχει σχεδιαστεί.

Τέλος, ένα από τα μεγαλύτερα “ατού” του τίτλου είναι η δυνατότητα να συνεχίζουμε να αυξάνουμε την ταχύτητά μας στο άπειρο όταν χρησιμοποιούμε την όπισθεν. Απλά να αναφέρουμε ότι ο γράφων κατάφερε να ξεπεράσει την ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων ανά ώρα (έπειτα βαρέθηκε και απλώς άφησε την όπισθεν αλλιώς το φορτηγό μάλλον θα ξεπερνούσε την ταχύτητα του φωτός). Επιπλέον, αν αφήσουμε το κουμπί της όπισθεν, ανεξάρτητα με την ταχύτητα που έχει αποκτήσει το φορτηγό, αυτό φρενάρει την ίδια στιγμή. Ανάμεσα στα άλλα λάθη μικρότερης σημασίας μπορεί κανείς να εντοπίσει εύκολα ακόμη και την ανικανότητα των δημιουργών να σχεδιάσουν ένα σωστό πλαίσιο για τις ενδείξεις της ταχύτητας και του χρόνου. Ως εκ τούτου θα δείτε τα τελευταία ψηφία αυτών των ενδείξεων να βγαίνουν εκτός πλαισίου.

Στον τομέα της μουσικής και των ηχητικών εφέ φυσικά  δεν περιμένει κανείς πολλά από ένα τέτοιο παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι από το Big Rigs δεν απουσιάζουν απλά τα πολλά, αλλά δεν υπάρχουν ούτε και τα λίγα καθώς όχι μόνο δεν υπάρχει μουσική αλλά ούτε καν το παραμικρό ηχητικό εφέ, έστω για τη μηχανή του φορτηγού… Είναι πραγματικά άξιο απορίας πως κατάφερει και κυκλοφόρησε ένα τέτοιο παιχνίδι.

Πως γίνεται οι δημιουργοί να το φτιάξανε και προφανώς να μην το “τρέξανε” έστω και μία φορά για να δουν τα πιο οφθαλμοφανή προβλήματα. Να το ξεκινήσουν έστω και μία φορά για να διαπιστώσουν ότι ο αντίπαλος δεν κουνιέται ποτέ από την θέση του. Να ολοκληρώσουν έστω και ένα γύρο για να διαπιστώσουν ότι η γέφυρα στην συνέχεια της πίστας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Να δουν έστω ότι υπολόγισαν λάθος τα όρια του πλαισίου και δεν χωράνε μέσα τα ψηφία.  Ωστόσο, για να μην κατακρίνουμε τελείως την εταιρία, μετά την έκδοση του παιχνιδιού είδε τα λάθη της και διέθεσε ένα patch. Με την εγκατάστασή του ο αντίπαλος επιτέλους αρχίζει να αγωνίζεται. Δύο προβλήματα μόνο υπάρχουν. Προχωράει ιδιαίτερα αργά και λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού σταματάει. Μάλλον δεν θα μπορούσαν να προσθέσουν την εικόνα You’re Loser μαζί με την ήδη υπάρχουσα You’re Winner.

Παρόλη όμως την πλήρη αθλιότητα του τίτλου σε όλους τους τομείς ανεξαιρέτως, ίσως μπορέσει κάποιος να διακρίνει την ίδια cult αξία με αυτήν που εντοπίζεται στις χειρότερες ταινίες της κατηγορίας των b-movies (Plan 9 From Outer Space κ.τ.λ.). Το σίγουρο είναι ότι, μετά το αρχικό σοκ, το Big Rigs καταφέρνει να προκαλέσει πολύ γέλιο (ιδιαίτερα αν γίνει επίδειξη της ποιότητάς του σε παρέα). Όπως συχνά επαληθεύεται: Αν δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος, τουλάχιστον ας είσαι ο χειρότερος. Ως προς το τελευταίο το Big Rigs πετυχαίνει ασυζητητί.

Παρακάτω παραθέτουμε ένα βίντεο στο οποίο μπορείτε να δείτε τα σημαντικότερα… επιτεύγματα του τίτλου.

Νικόλας Μαρκόγλου

{nomultithumb}